De strandkerk in Cadzand-Bad viert zon
dag feest. Het gebouw aan de Noorddijk
viert de vijftigste verjaardag dit jaar. Daar
voor was er tien jaar een 'mis bij de boer'.
44 Het was vandaag
een serene viering,
maar vogels
kunnen de mis
echt verstoren
30 ZEELAND
STRANDKERK CADZAND-BAD
Een mis waarbij je buiten op het
gras of onder een afdak in de ga
lerij kunt gaan zitten. En een
priester die alle kerkgangers een
hand geeft bij vertrek. Waar
kom je dat nog tegen? In de
strandkerk aan de Noorddijk in
Cadzand-Bad. Een godshuis dat het vakantie
gevoel versterkt.
Het echtpaar Paulus komt al 25 jaar naar Cad-
zand. Ze zijn afgelopen zondag (13 juli) spe
ciaal al om zeven uur van huis in Sankt Vith,
in het Duitstalige deel van de Belgische Arden
nen, gereden om op tijd in de kerk te zijn. Al
leen de ferme handdruk van priester Giedoo
Dereu was het vroege opstaan al waard.
De Paulussen komen na een kwart eeuw nog
steeds even graag naar de Zeeuws-Vlaamse
kust én de strandkerk. De kerk is weliswaar
niet zo veel veranderd als de omringende om
geving in Cadzand-Bad, maar het is - als ze
dan toch een licht puntje van kritiek mogen la
ten horen - 'iets minder gezellig en informeel
dan de vorige eeuw'. „Vroeger speelden er
meer kinderen op het gras en waren er ook
veel honden. Nu zitten er toch vooral wat
oudere mensen die de mis volgen."
Het bestuur van de werkgroep dat de diensten
van de strandkerk voor de West-Zeeuws-
Vlaamse Antoniusparochie regelt, kan zich de
opmerking een beetje voorstellen. Maar de
Paulussen staan zelf een beetje model voor
het nieuwe beeld. „Vroeger kwamen ze met
de kinderen. Tegenwoordig komen ze nog
met hun tweeën. Maar er zijn echt nog zonda
gen waarop hele gezinnen, inclusief hond, de
kerk binnenstappen. Het is ook pas vakantie
én het is niet zulk mooi weer", meldt Anne
Bouma. Ze is een van de vaste vrijwilligsters
en komt bijna elke week uit Terneuzen naar
Cadzand-Bad.
De meeste werkgroepleden komen uit diverse
dorpen in West-Zeeuws-Vlaanderen, maar
voorzitter Rudi Ferket woont in het Vlaamse
Stekene. „Het is niet dat ik elke keer helemaal
uit Stekene naar Cadzand kom, hoor. Ik heb
een stacaravan in Nieuwvliet en kwam hier tij
dens het seizoen geregeld naar de mis. In mijn
woonplaats was ik eerder ook al kerkelijk ac
tief en toen ze voor de strandkerk vrijwilligers
zochten ben ik in de werkgroep verzeild ge
raakt."
Penningmeester Theo Vermue is al bijna van
het begin als vrijwilliger in de strandkerk ac
tief, terwijl Elvira Beirnaert zelfs de eerste
tien jaar van het West-Zeeuws-Vlaamse toe
ristenpastoraat bewust meemaakte. Zij is de
dochter van het echtpaar Faes, dat sinds 1954
een schuur op het boerenerf in de Zwarte Pol
der beschikbaar steldé voor zomerse diensten.
Het eerste jaar vond de wekelijkse viering op
de dorsvloer plaats. „Maar mijn vader vond
dat toch niet zo'n geschikte plek, ook al omdat
hij vreesde voor de veiligheid van bezoekers.
De kerkdiensten werden daarom later in de ga
rage gehouden."
Toenemende belangstelling leidde er toe dat
er vaak twee missen op een zondag werden
opgedragen. Maar de garage werd te klein en
daarom verrees er in 1962 een tent op het ter
rein waar een jaar later de strandkerk werd ge
bouwd. In 1964 werd het toeristische gods
huis officieus in gebruik genomen. Weer een
jaar later werd de strandkerk ingezegend door
bisschop De Vet van Breda, die in dezelfde pe
riode ook enkele strandkerken aan de over
kant van de Westerschelde doopte (zie kader
hiernaast).
Destijds hadden de vrijwilligers nog heel wat
meer werk om de kerk in gereedheid te breng
en vóór en af te sluiten na de vieringen. De
kerk was aan de zijde van de zit weide open en
die opening werd afgesloten met houten
schotten. Die plankieren moesten voor een
viering worden weggehaald en na de dienst
worden teruggezet om regen en sneeuw geen
vrij spel te geven en diefstal te voorkomen.
Pas in 1982 werd de glazen schuifpui geplaatst.
De kerk werd grotendeels ingericht met 'krij-*
gertjes'. Een altaar van scouts uit de Kanaalzo
ne en banken uit het Oostburgse ziekenhuis.
Tabernakel en doopvont kwamen over uit de
voormalige kerk van Slijkplaat. Bovendien wa
ren er behoorlijk wat donaties van mensen
die de strandkerk een goed hart toedragen.
Die donaties komen nog steeds af en toe. Met
de giften en de opbrengst van de collectes van
Palmpasen tot en met de laatste zondag van
september kan de strandkerk zich nog immer
bedruipen. Hoewel ook het bezoek aan de
strandkerk iets terugloopt - jaarlijks ruim drie
duizend bezoekers tegen vijfduizend een aan
tal jaren terug - blijven de opbrengsten van de
collectes redelijk. „Er zijn gemiddeld meer
dan honderd bezoekers per viering. En kerk
gangers met een vakantiegevoel geven altijd
iets meer", verklaren de werkgroepleden.
Duitse kerkgangers zijn ook erkentelijk, om
dat de vieringen gedeeltelijk in hun taal wor
den gedaan. Een lezing wordt in het Duits
voorgedragen en het liedboek voor toeristen
kerken is helemaal Nederlands-Duits, zodat
de liederen synchroon in twee talen worden
gezongen.
Vakantiegevoel
hangt ook in kerk
door René Hoonhorst
Jeannette Risseeuw, vrijwilliger
