16 DIZZIE
Franca Treur woonde dit voorjaar als
gastschrijver in de gemeente Sluis. Afgelopen
zondag vertrok ze weer naar Amsterdam.
Speciaal voor deze krant zegt ze dag tegen
West-Zeeuws-Vlaanderen.
Debuut van Tjeerd Brakema wordt actieboek
De VOC in Cambodja
DE WOON
GROEP
at een dag om af
scheid te nemen
van de Zeeuws-
Vlaamse kust.
Nederland is
net door naar de
kwartfinales, na
een 2-1 overwinning tegen Mexico. Ik had
2-2 ingevuld bij Leenhouts, op het idee ge
bracht door het meisje achter de kassa. Ge
lijkspel mag ook, zei ze, want de voorspel
ling ging alleen over de eerste 90 minuten.
Zei ze dat tegen iedereen? Heeft iedereen
daarom 2-2 op zijn bonnetje gezet?
Ik heb veel moeten denken aan mijn week
van afzondering in de herfst van 2010 op
Senneroog, een eilandje in het Lauwers-
meergebied. Een project van de VPRO die
wilde kijken wat er uit schrijvers komt als
ze in volstrekte eenzaamheid zitten en vol
ledig afgesneden zijn van alle communica
tiemiddelen. Het onbewoonde eiland liet
zich maar moeilijk temmen, toch had die
wilde natuur wel aantrekkingskracht. Aan
het eind van de week was ik het nog steeds
niet zat, wel had ik zin om weer eens een
mooie jurk aan te doen.
Sinds ik op mijn achttiende vertrok van
het Walcherse platteland, ben ik er nooit
meer voor zo'n lange tijd terug geweest.
Hooguit voor een week. En nu woonde ik
ineens twee maanden in een huis in een
polder. Het heet hier Zeeland, maar het
klinkt en voelt al behoorlijk als West-
Vlaanderen, dat ik bij toeval een heel klein
beetje ken.
Goed, er was één week waarin heimwee de
kop opstak, dat was precies de week waarin
ik de pers te woord heb gestaan. Ik ervaar-
de het ineens als een huwelijk: je hebt ver
plichtingen, je kan er niet vandoor zonder
schade aan te richten. Maar een interview
op tv geeft nooit het hele plaatje (je praat
een uur en daarvan zenden ze maar twee
minuten uit) en ik moet zeggen dat ik
mijn gastschrijversschap als bijzonder pret
tig heb ervaren. Ik heb de streek heel in
tens beleefd, juist omdat ik hier was om in
spiratie op te doen, en om te werken. Zo
dra ik wakker werd, herinnerde ik me waar
om ik hier was, en dus werkte ik ook hard.
Natuurlijk neem ik ook
Zeeuws-Vlaanderen mee naar Am
sterdam. In de vorm van vliegen-
poepjes op mijn laptop (groene) en Cad
zand aan mijn 'sletsen'.
In de vorm van woorden: Trenzen' aard
beien, gekregen van Suzet Almekinders),
'wudder' en 'zudder', 'Sinte Pier', 'Schelde-
gotiek', de 'berenning' van Aardenburg.
(zie wikipedia.)
In de vorm van sproeten en donkerbruin
vel, getrainde onderbeenspieren van het
fietsen, in de vorm van geuren in flesjes en
potjes, gekocht in Sluis waar je verdwaalt
in de luxe drogisterijen en je jezelf meer
kwaaltjes toewenst, zodat je nog meer poe
dertjes en druppeltjes kan kopen.
In de vorm van verhalen over de bloei van
Aardenburg in de 13e eeuw (toen al!), onze
lieve vrouwe met de inktpot, de kastelen
aan weerskanten van het Zwin en de ket
ting daartussen, de Staats-Spaanse linies,
oorlogen en smokkelroutes.
In de vorm van herinneringen aan ritten
met Eugene Wijffels en de bezoeken aan
zijn familie. Aan een praatje met Anne-
miek letten, de vrolijke burgemeester van
Sluis, en met Justa van Hermon, die alles
meer dan goed en secuur regelde. Aan Ar
no Wolters die me twee maanden geleden
met mijn koffer afhaalde van de pont. Aan
Jo Kleinepier, mijn trouwste fan uit Melis
kerke die in het Belfort was voor de literai
re avond. Aan de afscheidsreceptie van
Conny Almekinders als wethouder op de
mondainste plek van Zeeland. Aan de bus-
ritten naar Brugge, de fietstochten van en
naar de pont, want ik had nog lezingen in
Amsterdam. Aan het schreeuwuiltje dat
maar niet stopte met piepen, de duif die
een nest bouwde naast het raam en bij het
verlaten van het nest steeds vergat dat ze
niet door glas kon vliegen. Aan een nacht
in een echte bedstee (voor het eerst!), een
familiedag bij Groede Podium. Aan ge
sprekken en discussies met vrienden in de
tuin, die tussen de argumenten door lyri
sche dingen riepen over de natuur. Aan de
lakenvelders bij Terhofstede ('Drostie'), de
dikbillen in het wit-blauw. De dijkhuisjes
en de ooievaars, de beschilderde grafkel
ders in de Sint Baafs van Aardenburg, de
paptaart uit Groede die zo lekker klinkt,
maar die ik nog steeds niet heb geproefd.
Aan het tankstation van de hemel, aan AIX
rosé van de Cadzandse traiteur.
Ik zal het buitenleven missen, juist nu de
zomer is begonnen. Gelukkig mag ik op 18
juli nog even terugkomen voor een 'af-
scheidslezing' in de Sint Baaf in Aarden-
burg, voor de opening van de Culturele
week.
Graag tot dan!
ONVOLDOENDE SALDO
De in Vlissingen woonachtige kunste
naar Tjeerd Brakema (1980) debuteerde
eind vorig jaar met de roman Onvoldoen
de saldo. Puttend uit eigen ervaringen ver
telt hij het verhaal van een jongeman die
psychische problemen krijgt en ver
slaafd raakt aan gokken.
Er komt nu een tweede druk van het
boek. Het landelijke Fonds Psychische
Gezondheid verzorgt in samenwerking
met uitgeverij Tobi Vroegh een speciale
actie: wie het Fonds steunt met 15,- eu
ro of meer ontvangt het boek Onvoldoen
de saldo gratis thuisbezorgd. De eerste
vijftig boeken zijn gesigneerd door de au
teur.
www.psychischegezondheid.nl/ onvoldoéndesaldo
Dorsvloer vol confetti,
2009
De woongroep, 2014
j Met Cadzand aan mijn sletsen
MUSKIETENGAT
De VOC probeerde in de 17e eeuw een
handelsmonopolie in hertenvellen te be
machtigen in Cambodja. Cultureel antro
poloog John ter Horst (1969) reist met
de dagboeken van VOC-koopmannen in
zijn rugzak naar het Cambodja van nu. In
Muskietengat (Atlas Contact, 21,99 euro)
komen verleden en heden samen.
Franca Treur moest tijdens haar verblijf in West-Zeeuws-Vlaanderen heel wat fietsen, foto Mark Neelemans
Franca Treur,
Meliskerke, 1979
Romans:
FRANCA TREUR
-
Cadzand, 29 juni 2014
