Brasil 2014 17
Grote
belofte
speelde 31
profduels
zaterdag 7 juni 2014
Wembley
het
nee
van
zweert William Recep (16), geboren in Ar
menië en met zijn Zidane-pirouettes de
grote tovenaar van de Place de la Libéra-
tion. „Kijk naar de jongens die vandaag
hier voetballen. Ze komen uit Marokko, Ita
lië, Syrië, Turkije, Koerdistan, Albanië,
Spanje, Ghana en Congo. Maar op dit veldje
spreken we allemaal dezelfde taal. Als we
hier spelen, hoeven we niet naar branden
de auto's te kijken of stenen te gooien naar
het politiebureau. Iedereen weet dat je
straks genoeg geld kunt verdienen, als je
slaagt als voetballer."
Wie de vele dichtgetimmerde ramen en
het stinkende afval in de bermen ziet, kan
zich niet voorstellen dat Droixhe ooit een
architectonisch project was van grote allu
re. Op de velden waar vroeger koeien graas
den en de Belgische krijgsmacht oefenin
gen hield, werd na de oorlog een ultramo
derne wijk neergezet in de stijl van de ver
maarde stedenbouwkundige Le Corbusier.
Woontorens met 26 verdiepingen gaven de
skyline een Manhattan-achtige uitstraling.
Maar parallel met de instorting van de staal
industrie in Luik raakte ook Droixhe zwaar
in verval. Jeugdbendes van Droixhe en de
naburige stad Verviers kwamen op voet
van oorlog te staan en de wijk raakte steeds
meer in de greep van geweld en werkloos
heid. De vijf hoogste flats zijn al jaren onbe
woond en verkeren in een erbarmelijke
staat. Het buurtcomité probeert met een
feestzaal en een digitale krant voor een so
ciaal weefgetouw te zorgen, maar het slech
te imago blijft de wijk achtervolgen. Alleen
de diamantslijperij op de voetbalpleintjes
geeft Droixhe nog enige hoop. Christian
Benteke (woontoren nummer 17) had het
geluk dat thuis op het belang van school
werd gehamerd. Toen hij een keer zijn huis
werk niet had gemaakt sneed zijn vader,
een oud-militair uit Congo, zijn voetbal
schoenen stuk. Benteke bleef op het rechte
pad en verzilverde zijn talent bij Standard,
Racing Genk en Aston Villa, terwijl leef
tijdsgenoten uit het getto de verleidingen
van de nacht opzochten. Zijn kleine neef
met de schitterende naam Bienvenue (Wel
kom) is deze middag op het grote plein de
doelman bij het partijtje. De vonken vlie
gen er vanaf.
couts in Luik en omstreken roe
men de Place de la Libération als
het 'Wembley van het straatvoet-
bal'. „Er zijn dagen dat we hier
complete toernooien spelen",
zegt Soufiane (17), die met boe
zemvriend Enzo (15) trapoefenin-
gen doet naast een desolate opslagloods
van een supermarkt. „De onderlinge weer
stand is groot, er gelden de harde wetten
van de straat. Om overeind te blijven, moet
je meester over de bal zijn. De voeten van
Benteke en Carcela kon je nauwelijks vol
gen, zo snel ging het. Maar Zakaria had het
hardste schot van iedereen."
'Zakaria' is Zakaria Bakkali, begin dit sei
zoen de sensatie van PSV en ook al een
zoon van Droixhe. Op lange zomerdagen
kwam hij graag naar het Wembley tussen
de flats. Maar nog liever balde hij op Court
Jacquet, een door hoge muren ingeklemd
pleintje achter het arbeidershuis waar nog
steeds een groot deel van zijn uitgebreide
familie woont. Als kleine Zakaria vroeger
wilde schieten, opende zijn oudste broer
Aziz (34) de poort van de garage achter het
huis. „Hij mikte dan vanuit alle standen de
bal erin. Court Jacquet was ons paradijs.
Soms speelden we met acht ploegen. De
winnende ploeg mocht blijven staan, de an
dere moest naar de kant." Zakaria bleef
vaak staan. Op 15-jarige leeftijd werd hij, als
speler van PSV Ci, gekozen tot beste speler
van een wereldvermaard jeugdtoernooi in
Manchester. Het had, zoals vaak in Droixhe,
ook heel anders kunnen lopen. Aziz Bakka
li: „Onze vader heeft het altijd heel strak ge
houden. School en werk, dat was hjet be
langrijkste. Kijk hier om je heen. Jongens
van 15,16 jaar stelen of hangen in het café.
Ze liggen tot 's middags in bed en gaan dan
de straat op. Waar gaat dat naartoe?"
Zakaria Bakkali heeft nu een goed contract
in Eindhoven, Nacer Chadli en Christian
Benteke jagen hun dromen na in de Pre
mier League. Alex Witsel is een van de
duurste spelets ooit van België en speelt
straks op het WK samen met Chadli - Ben
teke is afgehaakt met een blessure. Mehdi
Carcela verdiende miljoenen bij het Russi
sche Anzhi, voordat hij terugkeerde in de
schoot van Standard. En hun opvolgers
staan al klaar in Droixhe. Op Court Jacquet,
de desolate loods van de buurtsuper of de
Place de la Libération. Als de avond valt,
wordt er nog steeds gevoetbald op het grote
plein tussen de flats. De muziek klinkt har
der, de geur van cannabis verspreidt zich.
Politiewagens surveilleren door de straten.
Hasan, de jongen met het PKK-shirt, vraagt
of we brandende auto's hebben gezien.
Dan beroert hij de bal en steelt hij de show
met een heerlijke panna. Gelukkig is er al
tijd voetbal, in Droixhe.
Tom Rogic
AUSTRALIË
Tom Rogic was al zaal
voetbalinternational
maar speelde op het
veld nog bij de jeugd toen
hij eind 2010 het geluk
vond in de campagne The
Chance van Nike.
Liefst 75.000 talenten aas
den op de hoofdprijs, een
cursus aan de Nike Football
Academy, verbonden aan
de universiteit van Lough
borough. In het Wem-
bley-stadion kreeg Rogic
de hoofdprijs uit handen
van Didier Drogba, toen
nog sterspeler van Chelsea.
Tom Rogic, kind van
ouders uit voormalig Joego
slavië, is pas 21 jaar, zijn be
loftes als spelmaker moet
hij nog inlossen. Celtic
strikte hem met een con
tract tot medio 2017, maar
het lukte hem niet een ba
sisplaats te bemachtigen.
Vooral om richting WK
meer wedstrijdritme te
krijgen, verhuisde hij begin
dit jaar als huurling naar
Melbourne Victory. Blessu
res verstoorden ook daar
het ritme, maar nu voelt
Rogic zich fit. Precies op
tijd.
Hij wordt bewierookt in
Australië, als de motor van
het nationale elftal The Soc-
ceroos. In Schotland blijft
Celtic op hem vertrouwen,
zij het sceptisch. De pas ver
trokken coach Neill Len-
non verwacht hem na het
WK wel terug in Glasgow.
„Vergeet niet dat Tom Ro
gic pas 31 wedstrijden prof
voetbal heeft gespeeld.
Veel mensen verwachten
van hem dat hij al rent nog
voor hij kan lopen."
