PZC
Rens Stobbelaar heeft een unie
ke tuin aan de Westhavendijk
in Goes. Zijn vriendin wilde
geen saaie rechte rijtjes, dus
zette Rens alles diagonaal: een
bijzonder gezicht. Tuinieren is
voor Rens meer dan alleen lek
kere producten maken, het is
een haast meditatieve bezig
heid. „Het brengt me dichterbij
een eenvoudiger essentie van
het bestaan", aldus Rens.
Hoe is het om een volkstuin
te hebben?
„Ik heb op veel verschillen
de plekken gewoond, maar
sinds mijn 25e heb ik altijd
een tuin gehad, in Brabant
heet het een 'landje', hier
een 'lapje', maar het idee blijft hetzelfde.
Het is wel voor het eerst dat ik echt op een
complex tuinier, maar het bevalt me goed.
Je gaat er heen en je neemt er echt de tijd
voor. Daardoor ben je echt even weg van
de dagelijkse bezigheden. Het gaat me niet
eens om de smaak van de producten, die is
natuurlijk beter, maar het gaat me vooral
om de beleving. Het doel is niet het pro
duct, maar gewoon het doen, het ermee be
zig zijn. Zo'n tuin brengt me bij iets als het
geheim van het leven. Je leert over de sei
zoenen, over leven en dood en over alle na
tuurlijke processen. De tuin zelf doet het
werk. Alles wat ik doe, is slechts voorberei
dend werk. Er gebeurt pas echt wat als ik
weg ben, want in de stilte groeit het. Hier
in Zeeland zeggen ze wel eens: 'je kunt 't
de grond niet uutkieke', dat is ook echt zo.
Je ziet het verschil pas als je na een dag of
wat weer terugkomt."
Je hebt 250 m2 grond. Wat doe je ermee?
„Ik ben vooral van de groente en kruiden.
Ik ben gek op tomaten, rucola, courgette en
dat soort planten, maar ik probeer ieder
jaar wel weer iets nieuws te kweken. Zo
heb ik net artisjokken geplant: altijd span
nend hoe dat zich ontwikkelt. Ik plant al
tijd veel verschillende soorten en zet het in
kleine rijtjes. Mijn vriendin, Marlize, is
echt een bloemenmeisje. Zij verzorgt het
bloemengedeelte van de tuin. Zij is wel
wat minder vaak op de tuin te vinden dan
ik, maar ze kan er net zo van genieten. Ik
ben er best vaak en zit ook in het bestuur
van de volkstuinvereniging, dus dat brengt
ook wat werk met zich mee. Het is wel
heel leuk, omdat je op die manier veel con
tact hebt met iedereen. Het is mooi om te
zien dat hier zoveel verschillende mensen
rondlopen. Grofweg zijn ze in te delen in
twee soorten tuiniers: de meer traditionele
rechttoe rechtaan tuinier en de wat meer
vrijgevochten biologische tuinier; na
tuurlijk zijn er nog allerlei varianten die
daar tussen zitten. Al hebben we hier op
de Westhavendijk één ding gemeen: 'ont
spanning middels tuinieren', de lijfspreuk
van de vereniging. Ondanks de verschillen
gaat iedereen meestal goed met elkaar om
en delen we ideeën, planten en produc
ten."
Wat is je favoriete gewas?
„Pompoen, de eetbare variant. Ik vind het
een mooie, lekkere en bijzondere vrucht.
De plant groeit heel langzaam, je plant 'm
half of eind mei en je kan pas in september
oogsten. Tegelijkertijd kun je hem ook heel
goed bewaren, in januari kun je er zelfs
nog van eten. Ik houd ook heel erg van
pompoensoep, daar kan ik een hele winter
van genieten. Chinese boontjes vind ik ook
heel lekker. Ach, alles is leuk, maar zoals ik
al zei: de beleving is het belangrijkst. Het
mooiste vind ik om zondagochtend vroeg,
voordat iedereen wakker is, hier op het
complex te zijn. De klassieke tuiniers genie
ten van de zondagsrust en de rest ligt mis
schien nog lekker te slapen. Dan ben ik
hier helemaal alleen en kan ik volop genie
ten van de zonsopgang. Dan hangt er een
bepaald soort stilte en is de natuur zo
prachtig, dat is echt heerlijk."
woensdag 4 juni 2014
Buiten
door Matthanja Schipper
Rens Stobbelaar in zijn volkstuin in Goes, foto Lex de Meester
Tuinieren ontrafelt het
geheim van 't leven
