Minister Asscher
heeft 600 miljoen
euro uitgetrokken
om mensen aan
de slag te houden.
Plannen zat, maar
wordt het geld
goed besteed?
10 VERDIEPING
SECTORPLANNEN
en gezondheidscheck om
kraanmachinisten 'lekker in
hun vel' te laten zitten.
Speeddaten bij uitzendbu-
reau's. Een diploma voor au
todidacte metselaars. Zijn
dat nou echte crisismaatrege
len?
Lodewijk Asscher, PvdA-minister van So
ciale Zaken en Werkgelegenheid, weet dat
hij kwetsbaar is voor grappenmakerij. Toch
trok hij de afgelopen maanden de porte
monnee om zulke projecten financieren.
Ze maken deel uit van 24 sectorplannen,
bedoeld om in deze barre economische tij
den ervaren krachten te behouden voor
hun vak en mensen die hun baan verliezen
naar een ander werk te begeleiden.
Gewoon afwachten tot de crisis overwaait
en de banenmarkt weer aantrekt, wil As
scher niet. Want, zegt hij, voor de werkne
mers die met ontslag bedreigd worden,
kunnen de plannen een verschil maken
van dag en nacht.
Dat mag wat kosten: in totaal is er 600 mil
joen euro mee gemoeid. Het bedrijfsleven,
dat de plannen opstelt, legt daar nog eens
minimaal eenzelfde bedrag bij. Met die 1,2
miljard euro worden loopbaantrainingen
betaald, arbeidsbemiddeling, bewustwor
dingprogramma's.
Economen fronsen de wenkbrauwen: het
is verspilling van duur belastinggeld waar
vooral consultants blij van worden, vinden
zij. Asscher legt uit wat hem bezielt.
Minister Asscher, het is crisis, is je lekker voe
len dan wel zo belangrijk?
„je kan erom lachen, maar een bedrijf met
een laag ziekteverzuim heeft lage basiskos
ten. Bij kraandrijvers geldt: één kraan, één
werknemer. Dus is iemand ziek, functio
neert de kraan niet. Het is belangrijk voor
zowel het bedrijf als de economie dat men
sen gezond blijven. Bij dit bedrijf was te
rugdringen van ziekteverzuim noodzake
lijk om de crisis te overleven. En de ongedi
plomeerde metselaars die nu hun diploma
hebben, zijn daar dolblij mee. Anders wa
ren zij de eersten die op straat stonden."
Doen de sectorplannen wat ze moeten doen?
„Het heeft even geduurd voordat ze op
gang kwamen. Er was gesteggel om de rege
ling goed te krijgen, zijn ze niet te streng,
of te soepel. Ik heb er veel aan moeten sleu
ren en dat maakt natuurlijk kwetsbaar.
Toen dacht ik wel: gebeurt er nog eens
wat? Nu zie ik een flink aantal plannen die
mensen raken. Het gaat om 185.000 werk
nemers, die bijvoorbeeld om- of bijge
schoold worden. Nu ik zie wat de plannen
voor mensen betekenen, ben ik er heel
trots op."
Van die 185.000 krijgen sommigen een baan,
een opleiding, maar van een groot deel van de
maatregelen is het effect minder duidelijk.
„Intuïtief denk je: het moeten allemaal vol
waardige arbeidsplaatsen zijn. Helaas, was
het maar waar. Maar je moet ook kijken
naar het effect dat je per euro bereikt. Dan
is bijvoorbeeld een loopbaancheck, waar
door sommige columnisten lacherig over is
gedaan, een ongelooflijk nuttig instru
ment. Dat kost 150 euro, het effect is dat
baas en werknemer met elkaar in gesprek
gaan en bepalen: wat is eigenlijk nodig om
de komende tien jaar hier je brood te ver
dienen; zodat je niet bij de volgende ronde
eruit gaat. In een ideale arbeidsmarkt is dit
allemaal niet nodig, alleen die blijkt in Ne
derland toch niet te bestaan."
Sommige voorstellen zijn wel heel cryptisch.
Zo staat er: 'Ontwikkelen formats, modellen,
checklists en stappenplannen voor het uitrol
len van transfercentra, waar mogelijk gedigi-
Je kan er om
lachen, maar een
bedrijf met een
laag ziekteverzuim
heeft lage
basiskosten
Asscher
helpt, tot
na de dip
door Sandra Donker en Francine Wildenborg
