In het project Venster op
de Wereld belichten on
derzoekers een vierkante
kilometer bij Dreischor
van alle kanten. De PZC
tekent in een serie, rei
zend door de tijd, verha
len uit het gebied op.
Vandaag aflevering 3:
de Hooge Hoeve.
m
-4y
4 SPECTRUM
reportage
55
WERELD
DE VIERKANTE KILOMETER VAN DREISCHOR
Hoeve
Het jaar van ont
staan prijkt in
kloeke muuran
kers aan de gevel:
1764. Boerderij de
Hooge Hoeve, op
getrokken uit ijs-
selsteen, is dus precies 250 jaar oud en
zetelt nog immer fier aan de zuidkant
van Dreischor, enigszins verscholen
voor de wandelaars op het pad achter
de Daniël Ockersestraat. Het is een
pakhuis van herinneringen, een tem
pel van nostalgie. Je ziet, voelt, proeft
er de historie. „Voor mij is het als een
Zeeuws sprookje", zegt bewoonster El
len Hondius-Dissevelt.
Eenmaal binnen stap je terug in de
tijd. Het woongedeelte is waar moge
lijk gevrijwaard van moderniteiten. In
de drempels hebben voetstappen van
vele generaties een loopspoor uitgesle
ten. In de aangebouwde schuur
springt vooral de bijzondere balken-
constructie in het oog. Die is deels op
creatieve wijze tot stand gekomen, ge
tuige onder meer het gebruik van een
oude, doorgezaagde telefoonpaal. Het
nummer is nog te lezen: 75. De inge
nieuze touwconstructie waarmee een
van de vorige eigenaren, hoewel klein
van stuk, eigenhandig de mendeuren
kon openen, is intact gebleven. Naast
het huis staat, volledig in oude luister,
een bakkeet.
„Het is een soort museum"zegt El
len Hondius. Ze woont al bijna een
halve eeuw op de Hooge Hoeve, een
tijdsbestek waarin de wereld om haar
heen ingrijpend is veranderd maar de
hofstede zelf goed is geconserveerd.
„Het wordt steeds mooier", zegt ze,
aan de keukentafel, uitkijkend op de
fraaie tuin, met erachter de akkers en
in de verte buurtschap Beldert. De po
pulieren rond het huis ruisen sus
send. Een kat gluurt nieuwsgierig
door het venster.
„Het was een beestenwerk, maar na
een paar jaar zei mijn vader: je hebt er
een paradijsje van gemaakt." Het
kwam uit mijn hart. Je kunt volgens
mij niet verliefd worden op een huis
of een plek, maar in dit geval begint
het er toch op te lijken. Ik ben wel
trots op wat ik hier heb 'gepresteerd'.
Ik maak ook nog steeds foto's, omdat
ik mij realiseer: dit is mijn huis, en dat
is gewoon prachtig. Het is te veel om
te bevatten. Soms loop ik langs iets en
dan denk ik: hé, dat heb ik nog nooit
gezien. Zoals onlangs die doorgezaag
de telefoonmast."
De historie van de Hooge Hoeve gaat
terug tot de late middeleeuwen, toen
er al bebouwing op dezelfde locatie
was. Andries Heshui j sen, ambachts
heer van Dreischor, gaf in 1764 op
dracht tot herbouw van de hofstede,
die indertijd één geheel vormde met
het toenmalige kasteel Windenburg
en de vier aaneengesloten huisjes aan
de huidige Slotstraat.
De boerderij is na de herbouw vanaf
1835 in verschillende handen geweest,
onder anderen van de familie Doele-
man. In de jaren zestig liet de Middel
burgse bankier P. van der Veen de
Hooge Hoeve, toen al geen landbouw
bedrijf meer, restaureren. Daarna
bleef het pand echter onverkocht.
Ellen Hondius en haar toenmalige
echtgenoot grepen in 1968 de kans
het tijdelijk te huren. „Toen ik hier
eenmaal zat, dacht ik: ik wil hier niet
meer weg. Uiteindelijk heb ik het zelf
kunnen kopen. Ik kom oorspronkelijk
uit Leiden en aanvankelijk dacht ik
wel: waar begin ik aan? Ik kende Zee-
land niet zo goed. Ik miste hier de bo
men, maar ik ben gaan houden van
het water, van de geluiden. Als je bo
ven in het huis staat, kun je heel ver
kijken. Je ziet Noordgouwe, Nieuwer-
kerk en de puntjes van de zeilen op
de Grevelingen. Sommigen mensen
vinden Zeeland kaal en plat, maar op
mij had het een effect van eenvoud,
soms weemoed."
Dat kwam mede door de historie die
op deze plek is verankerd. „Die oude
gebinten, de scherven die uit de
grond naar boven komen. Je zit mid
den in die oude verhalen. Van meet af
aan heb ik de geschiedenis hier ge
voeld, in het huis maar vooral in de
schuur. Ik zag voor me hoe de men
sen bezig waren met de dieren, wat ze
met de opbrengst van het land deden
en hoe ze in het huisje hiernaast
brood bakten en melk karnden."
Ellen Hondius probeert zo goed moge
lijk voor het erfgoed te zorgen en daar
mee de geschiedenis intact te laten.
Vroeger deed zij dat samen met haar
ex-echtgenoot; die erg handig bleek te
zijn en heel wat heeft afgetimmerd.
Als particulier eigenaar kan ze echter
nauwelijks rechtstreeks een beroep
doen op instanties of subsidieregelin-
Z
door Rolf Bosboom
Hofstede als
een sprookje
.r
I y t
w IV' Nis* mMx m
