36 ZEELAND
Dick-Pieter werd DP. De tafelkleedjes gingen uit zijn
restaurant. Hij gebruikt de winters om te reizen, na te
denken over het voedselprobleem en om aan yoga te
doen. „Ik heb geen idee wat ik volgend jaar doe."
64
DP ARKENBOUT
I
door Nadia Berkelder
Het is een onverwacht stra
lende aprildag. Op het ter
ras van zijn restaurant zit
ten wat mensen. „Je zou in
Zeeland een ander weerbe
richt moeten hebben",
glundert DP Arkenbout.
„Of onder het weerbericht het weer van de vo
rige dag in Zeeland zetten: dit was de voorspel
ling van gisteren, en zo was het bij ons."
Zijn restaurant is De Vluchthaven, het oude
veerhuis van de dienst Anna-Jacobapolder -
Zijpe. Aan de Zijpekant bij Bruinisse. De
Vluchthaven is nu net een paar weken open.
Vandaag - een woensdag - is er ineens aan
loop. „De Belgen hebben vakantie. Dat wist ik
niet." Hij schatert. „Misschien is het handig
om dat in de gaten te houden. Dat zou ik ei
genlijk wel moeten doen. Ach ja. Het komt
wel weer goed."
De Vluchthaven is alleen in de zomer open.
Waarom?
„Er zijn allerlei redenen om het niet te doen.
Ik heb het eerst ook niet als een mogelijkheid
gezien. Hoe denken je gasten daarover? Wordt
het wel geaccepteerd? Hoe doe je dat met men
sen met wie je samenwerkt? Er komen men
sen bij en er vallen mensen af. Meestal komt
er op het moment dat je dat het hardst nodig
hebt iemand binnen lopen. Ik herinner me
Lesley-Ann, die werkt hier nu denk ik zes
jaar. Ik zat buiten een kopje koffie te drinken
en daar kwam Lesley-Ann aan. En ze zegt:
'Zoek je nog iemand?' Ik keek haar aan en ze
had prachtige blauwe ogen. Ze vroeg: 'Moet ik
solliciteren?' En ik: nee, het is geregeld."
Hij schatert weer.
Je had eerst een ander restaurant. Wel de
Vluchthaven, maar anders.
„Het was chiquer, we dachten dat het zo
moest. Dat is raar: je gaat mee met de gedach
te van andere restaurants, je denkt dat het zo
hoort en opeens besef je: maar dit zijn wij he
lemaal niet. Dit past niet bij óns. We kregen
een bepaald publiek dat steeds meer van ons
wilde, dat steeds hogere eisen stelde. Vijf, zes
jaar geleden hebben we alle keurige stoelen er-
uitgegooid. Alle flauwekul, alles wat niet iets
toevoegt, hebben we eruit gegooid. We wer
ken nu alleen met schelpjes, vis, doen er maar
een paar ingrediënten bij. Als je prachtige pro
ducten hebt, dan kun je ook alles weglaten."
Wat is je achtergrond?
„Mijn ouders hadden een hotel-restaurant op
het eiland. In Schuddebeurs. Het was bijna on
ontkoombaar voor mij: Ik zou de zaak overne
men. De hele route was uitgestippeld, inclu
sief de hotelschool en stages. Ik was manager.
Ik zou het samen met mijn vriendin gaan
doen. Een dag voordat we naar de accountant
gingen, zaten we bij Four Weddings and a Fune
ral, de matinee in Rotterdam. „Is dit nou wat
we willen?", vroegen we ons af na de film
„Nou, dat werd een ander gesprek de volgen
de dag. En toen hebben mijn ouders de zaak
te koop ge/et. Of dat heftig was? Nee, niet
echt. Ze accepteerden het. Ik heb gezien hoe
dat gaat, met zo'n zaak. Dat je geen tijd van le
ven hebt. En zeker op de manier zoals mijn
ouders dat deden. Zéér hands on. Mijn vader
kwam in het seizoen tien minuten eten en
voor de rest zagen we hem niet. Als hij zich
zelf die tien minuten gunde."
En hoe kwam je toch hier?
„Na een lange zeilreis over de Middellandse
Zee was ik met mijn vader aan het golfen op
het Grevelingenhout. We zaten na afloop met
een vriend van hem aan de bar. Die zei dat
het zaakje op de Vluchthaven al een tijd te
koop stond. Dat niemand het aandurfde. Mijn
vader ging iets eerder weg. Ik kom hier aan en
ik informeer, zeggen die mensen: er is net ie
mand langs geweest, die heeft een optie op ge
nomen. Toen ben ik mijn vader achterna gere
den om me daarover te beklagen en toen
bleek dat hij die optie genomen had."
„Dat is nu achttien jaar geleden. We zijn sim
pel begonnen, maar er kwamen mensen van
Schuddebeurs en van de golf en zo, met een
bepaalde verwachting. Daar conformeer je
dan een klein beetje aan. En langzamerhand
sluipt het erin: van placemats naar linnen op
tafel. En dat hebben we dus de afgelopen zes
jaar weer vakkundig afgebroken."
En jullie zijn zelfs nog een tijd dicht ge
weest
„We waren van plan om de zaak te verkopen.
Aan mijn rechterhand. Maar hij aarzelde, het
duurde maar en dat duurde maar. En ineens
dachten we: we kunnen er eigenlijk ook wel
een woonhuis van maken. Ik heb festivals aan
geschreven om op locatie te gaan koken, ik
heb op beurzen gestaan. We hadden niet echt
een enorme oorlogskas, we kregen dat finan
cieel niet rond. Maar ik had geen zin om het
hier weer op dezelfde manier te doen, dus
toen besloot ik om gewoon zes maanden open
te gaan. In april zijn de visjes er, dan is de
kreeft er. Alles. De zon schijnt. In de winter
wil je hier niet zijn. Bovendien mag ik graag
voor publiek kokén. Ik ben best wel een pop
ster, er moeten mensen zijn. Die weekenden
in de winter als er anderhalve man en een
paardenkop komen, dan weet ik niet waar ik
met mezelf naar toe moet. Daar ga ik niet van
bloeien."
Wat doe je in de winter?
„Nou. Niet zoveel. Ik ben in Mexico geweest
in 2012, vanwege de Mayavoorspelling, het ein
de van de tijd. Ik ben met mijn rugzak naar Pa-
lenque gegaan. Er waren duizenden mensen
Ik ben best
wel een
popster, er
moeten
mensen
zijn. Die
weekenden
in de
winter, daar
ga ik niet
van bloeien
van over de hele wereld. Een unieke gebeurte
nis. En wat bijzonder was: ik had een tentje
mee en een slaapzak. En op 21-12 begint het
toch te regen: een zondvloed. Het tentje dreef
van de helling af. We lagen op een decimeter
water. Ik was aan het wachten tot het ophield.
Het halve kamp was weggespoeld. Precies op
het moment dat de tijd zou ophouden. Haha-
ha! Zou er dan toch iets van kloppen dan?"
Geloof je daar in?
„Ik had niet verwacht dat het einde der tijden
zou aanbreken, dan had ik mijn gezinnetje
niet achter gelaten. Ik was nieuwsgierig, naar
de Maya's, ik had er heel veel over gelezen. En
wat zich daar zou afspelen. Hoe mensen dat
zouden ervaren. Of ik daar iets bij zou voelen
of dat ik het daar op een andere manier be
wust mee zou maken."
„Ik heb altijd tijd nodig om weer na te gaan
denken na de winter. Die eerste avond dit jaar
was dramatisch. Mensen waren wel happy,
maar ik niet. Het is altijd een puinhoop, ook
in mijn hoofd. Het zat ook meteen vol, ik sta
er altijd van te kijken. Jeetje mina. Maar goed.
Na een paar weken is dat allemaal weer ge
land en dan gaat het goed."
Verveel je je niet in de winter?
„Ik doe van alles, ik doe een uur over mijn cap-
pucino 's ochtends en een uur over mijn NRC
's middags. Ik doe graag yoga, ik mag graag le
zen, ik heb festivals gedaan. Alles wat voorbij
komt en waar ik zin in heb... Ik probeer me
een klein beetje te verdiepen in wat ik belang
rijk vind voor de toekomst. Voor ons allen be
doel ik. Ik heb me nu weer een beetje verdiept
in de gmo's, de genetisch gemanipuleerde ge
wassen. Dieneke Klompe kwam daarmee. Ik
weet niet of je die kent? Van die kwekerij hier
in de buurt? Ze stuurde een documentaire:
Seeds of death. Als je daar niet van schrikt...
dat ging over de gevolgen voor het menselijk
lichaam van het eten van genetisch gemanipu
leerde gewassen. Het veranderen van de
DNA-structuur van planten heeft op lange ter
mijn gevolgen voor ons. Want je bent wat je
eet. Dat was toch wel een eye-opener."
Is dat de reden dat je met lokale producten
werkt?
„Je weet waar het vandaan komt. Als je een
band hebt met de mensen weet je wat ze
doen en of ze consciëntieus zijn. En als je in
Zeeland bent, wil je de spullen die uit het wa
ter komen.
„Liefde is toch belangrijk, liefde en aandacht.
Alles gebeurt hier met liefde. Dat klinkt dan
inderdaad misschien erg jaren zeventig. Love,
peace and happiness. Maar dat is denk ik wel
wat mensen zien en voelen. Soms zie je men
sen na een half uur ontdooien. Eerst zitten ze
in hun randstedelijke modus: dan zie je ze be-
Love, peace, happiness
en eten uit de zee
DP Arkenbout
werd op 27 ja
nuari 1966 als
Dick Pieter Ar
kenbout gebo
ren in Alkmaar.
Hij groeid op in
het hotel-res
taurant van zijn
ouders in
Schuddebeurs
en was eigenlijk
voorbestemd
om dat over te
nemen. Hij zag
ervan af, ging
op reis en nam
toen hij terug
op Schouwen
was brasserie
De Vluchthaven
over. Daar ont
wikkelde hij
zich tot dé chef
van Zeeland op
het gebied van
kreeft en
schelpdieren.
Onder de naam
Zijpestijl laat
hij op festivals
als De Parade
de rest van Ne
derland kennis
maken met zijn
zeekeuken.
