Ze werd geweigerd als stagiair omdat de werk
gever vreesde dat ze wel eens een hoofddoekje
kon gaan dragen. Wat Leila Kallal (18) uit Yer-
seke daarna meemaakte, is méér dan een stage.
28 ZEELAND
DISCRIMINATIE
door Claudia Sondervan
Leila Kallal heeft een groot gevoel
voor rechtvaardigheid. Altijd ge
had, als klein meisje al, zegt ze
zelf. Dus toen ze in november vo
rig jaar getuige was van discrimi
natie, liet ze het er niet bij zitten.
Dat ging om een vrouw die Leila
niet eens kende. Enkele maanden later over
kwam het de geboren en getogen Yersekse
zelf.
„Ik zat in de bus en zag dat er een vrouw wil
de instappen. Het was een vrouw met een
donkere huid en ze was gesluierd.
De buschauffeur weigerde om haar mee te ne
men. Ze mocht gewoon niet instappen. 'Daar
gaan we niet aan beginnen, je komt er niet in',
hoorde ik hem zeggen. Ik kon het gewoon
niet geloven. Ik was daar enkel maar getuige
van en dat was al heel erg om mee te maken.
Verplaats je dan nog eens in de positie van die
persoon."
Thuisgekomen schreef Leila een klachtenbrief
aan het vervoersbedrijf waarin ze precies ver
telde wat er voorgevallen was, op welke bus
lijn, op welk tijdstip. „Nee, ik ga niet zeggen
welk busbedrijf dat was. Dat heeft geen enkel
nut. Ik kreeg een brief terug met excuses dat
ik dat voorval had moeten meemaken en met
de verzekering dat de chauffeur op zijn hou
ding was aangesproken. Daar gaat het mij om.
Dat er wat aan het probleem gedaan wordt.
Het voelt goed als er zoiets gebeurt. Maar ik
had nooit gedacht dat ik een paar maanden la
ter zeifin zo'n situatie zou komen", schudt ze
het hoofd.
Toen voelde Leila zich niet daadkrachtig, maar
uit het veld geslagen. Even, althans.
Begin februari maakte Leila haar opwachting
bij het Roosendaalse uitzendbureau All In
voor een sollicitatiegesprek voor een stage als
intercedente. Tot haar verbijstering werd ze af
gewezen op grond van haar geloof. Maar dat
daagde Leila pas toen ze weer buiten stond.
„Ik ben hier geboren. Mijn moeder is Neder
landse, mijn vader van oorsprong Tunesisch.
Ze hebben elkaar op vakantie leren kennen.
Mijn moeder heeft eerst een tijdje in Tunesië
gewoond, maar wilde heel graag weer terug
naar Yerseke. Daar hebben we veel familie wo
nen. Ik ken niet anders dan Yerseke. Ik heb
een Nederlandse opvoeding gehad, ik heb ken
nisgenomen van verschillende geloven, mijn
ouders hebben me daar altijd vrij in gelaten.
Mijn keuze is een paar jaar geleden de islam
geworden. Ik heb daarna een tijd een hoofd
doek gedragen. Dat was geen enkel probleem
toen ik achter de kassa van de Albert Heijn in
Yerseke zat. Waarschijnlijk kende een mede
werker van All In mij uit die tijd en heeft die
verteld dat ik een tijd een hoofddoek droeg. In
het sollicitatiegesprek voor een stageplaats
bleef de vrouw maar herhalen: een hoofddoek
accepteren we niet omwille van representativi
teit. En of ik van plan was er ooit nog een te
gaan dragen. Daar bleef het hele gesprek om
draaien. Mijn persoonlijkheid, mijn capacitei
ten werden niet beoordeeld, enkel dat. Vol
gens mij is voor het werk als intercedent je af
komst niet van belang. Je bereidt je goed voor
op een sollicitatiegesprek, je zorgt dat je netjes
op tijd bent, ik had er een dag vrij van school
voor geregeld, en dan krijg je zó'n vraag. Het
verbaasde me ontzettend. En daarna sta je bui
ten, en je denkt 'Waar gaat het nou om? Bij on
ze studie hoort ook een sectie 'personeel en ar
beid' en daarbij wordt ook een sollicitatiepro
cedure behandeld, ik wéét hoe het hoort te
gaan. Maar helaas was dat anders."
„Thuis heb ik direct gebeld naar All In om nog
eens te vragen wat nu het probleem was. Dat
gesprek heb ik opgenomen. Je weet dat er dis
criminatie is op de arbeidsmarkt, maar nu had
ik bewijs. Ik heb het gesprek op mijn Face-
bookpagina gezet en naar de Spits gemaild.
Binnen tien minuten werd ik gebeld door de
redactie. Mijn Facebookpagina stroomde vol
berichten, het geluidsfragment werd overal ge
deeld."
Leila besloot om aangifte te doen bij de poli
tie. Dat deed ze bij het politiebureau in
Roosendaal. Wat ze daar meemaakte, bracht
haar weer van haar stuk: een medewerkster
vond dat er geen sprake was van discriminatie
en zei daarbij dat volgens haar de islam geen
plaats had in de Nederlandse cultuur.
„Het maakt je heel erg onzeker als je zoiets
overkomt. Je gaat heel erg twijfelen aan jezelf:
heb ik het wel goed gehoord? Is het wel echt
discriminatie? Moet ik dit niet gewoon laten
overgaan? Het is toch de politie die het zegt.
Maar tegen de tijd dat ik thuiskwam, wist ik
het weer zeker. Dit kan niet."
De golf van media-aandacht die vervolgens
over haar en haar familie heen spoelde, was
overweldigend en ontregelend, erkent Leila.
„Ik heb wel eens paniekerig gereageerd naar
de pers, omdat ik het allemaal niet meer kon
overzien. Mijn ouders reageerden bezorgd,
maar ze stonden wel steeds achter wat ik
deed. Ze vonden dat het terecht was wat ik -
deed." Die avond belde Ahmed Marcouch,
PvdA-parlementariër en partijprominent. „Hij
bood aan om met mij samen naar het politie
bureau te gaan. Dat heb ik graag aangenomen.
Hij heeft me heel erg geholpen met advies,
ook hoe ik met de media om moest gaan."
Marcouch steunde Leila met name omdat er
door haar officiële klacht tegen het uitzendbu
reau een geval van discriminatie geregistreerd
werd. Discriminatie bij toegang tot werk is in
stitutioneel in Nederland, stelt Marcouch,
maar wordt zelden formeel vastgelegd. „Het is
belangrijk dat die voorvallen aangetoond wor
den", vindt Leila. „Dan kun je er daadwerke
lijk wat tegen doen."
Leila studeert juridische dienstverlening aan
het Zoomvlietcollege in Roosendaal, onder
deel van ROC West-Brabant. Ze is eerstejaars,
„Ik moet nog twee jaar waarvan een jaar stage.
Juridische dienstverlening is écht de enige stu
die voor mij. Ik kan niet tegen onrecht. Daar
kom ik tegen in opstand."
Op het Roosendaalse politiebureau kreeg Lei-
la in bijzijn van Marcouch excuses voor het
voorval aan de balie. Toch diende ze een for
mele klacht in. Daar is nu een officieel excuus
op gekomen van korpschef van de Politie Zee
land en West-Brabant Hans Vissers. De ex
cuusbrief bewaart ze als een kostbaar docu
ment in een plastic mapje. „Ik had altijd ver
trouwen in de politie en dat heb ik nog steeds.
Maar met een uniform aan moet iemand zijn
eigen mening vóór zich houden. Het belang
rijkste vind ik dat Vissers schrijft dat de poli
tie de procedure bij de balie en in de dienst
verlening nog eens gaan bestuderen."
De klacht tegen All In ligt nu bij het College
voor de Rechten van de Mens in Utrecht. Bin
nenkort wordt uitspraak verwacht. „Er is een
groot grijs gebied in discriminatie. Daar moet
klaarheid in komen." Het college doet onder
zoek naar klachten over discriminatie en
toetst of er sprake kan zijn van structureel on
derscheid in de zin van de wet.
Leila's school, het ROC in Roosendaal, reageer
de aanvankelijk 'neutraal', omschrijft Leila
Het doet je
twij felen aan j ezelf
