Monumenten waar muziek in zit
16 BUITEN
mm
ge voorkomen zijn verre voorvade
ren. Wanneer hij rechtop staat,
roerloos, vol ingehouden span
ning, zijn staart gestrekt en zijn
oren gespitst, terwijl zijn natte,
zwarte neus met minieme bewe
gingen de omgeving filtert en hij
zijn ogen richt op een punt in de
verte waar jijzelf nog niets veront
rustends ziet, maakt dat indruk.
De huivering die je doortrekt is
geen angst; hij is immers al eeu
wen gedomesticeerd. Ie kent hem
door en door, je hebt hem ge
traind en beloond en hij weet dat
je dat telkens weer zult doen, dus
brengt hij je alle pantoffels die hij
kan vinden, en ook alle kranten,
en draagt hij zelfs zijn eigen riem
als hij buiten los kan lopen. Wat
je voelt, is respect voor de canis lu
pus familiaris. Voor zijn karakter.
En zijn afkomst.
'In het verleden was er inderdaad
ontzag voor wolven en hun effi
ciënte jacht, maar vanaf de mid
deleeuwen vond men ze bedrei
gend en werden ze intensief ver
volgd,' vertelt Leo Linnartz (52),
landschapsecoloog en voorlichter
bij ARK, Natuurontwikkeling.
'Ons collectief bewustzijn is
sindsdien doordrenkt van angst
voor deze viervoeters. Dat is ner
gens op gebaseerd, want in een
mogelijk conflict tussen mens en
wolf wint de mens. Het tegenover
gestelde wordt ons echter met de
paplepel ingegoten, via Walt Dis
ney, Roodkapje, de verhalen over
weerwolven, de spreekwoorden.'
Ook zullen velen zich de hut in
de sneeuw herinneren waar Doc
tor Zhivago zich met zijn geliefde
ophield in de gelijknamige film
uit 1965, en waar huilende wolven
dichterbij kwamen en zo met een
maximaal effect de onafwendbare
toekomst inluidden: 'Het is vooral
de angst voor het onbekende',
zegt Linnartz. 'Want met het hui
len verstevigen ze hun onderlinge
band en blijven ze met elkaar in
contact.'
Pas sinds de Bern-conventie van
1982, waarbij alle Europese landen
getekend hebben om, naast ande
re diersoorten, ook de wolf te be
schermen, is deze bezig aan een
herstel. En inmiddels zijn ze gesig
naleerd in Zweden, Frankrijk,
Zwitserland, Oost-Duitsland. Er
verblijven roedels op de
Lüneburger Heide, en een enkele
zwerver is bij de Nederlandse
grens gezien. Linnartz: 'longe wol
ven trekken soms in enkele maan
den tijd wel zo'n duizend tot
tweeduizend kilometer ver.'
Hij verwacht dat ze over tien jaar
permanent in Nederland verblij
ven: 'De Waterleidingduinen in
Noord-Holland en de Oostvaar-
dersplassen schreeuwen erom. En
ook hier in Zeeland kunnen wol
ven voor een natuurlijk even-
Wolven in de Zeeuwse duinen. Misschien lijkt dat
nu een wonderlijk beeld. Maar de ontwikkeling van
robuuste natuur stimuleert de terugkeer van de
canis lupus. De opmars uit het Oosten is al
begonnen. Over tien jaar waart hier een stevige
roedel rond, en krijgt de provincie er een attractie
bij: het huilen in de schemering.
Bedreigd erfgoed
Wie zelf een hond
heeft, liefst van
een beetje stevig
formaat, zal het
niet ontgaan:
soms herken je in zijn trouwharti-
wicht zorgen bij de talrijke hazen,
konijnen, damherten en reeën.'
Zo zou het jaarlijks afschieten van
boventallige hoogbenige spleet-
hoevigen wellicht minder kun
nen, omdat een roedel wolven de
ze populatie gezond houdt, en
niet alleen qua omvang: 'Een vi
taal hert is snel en sterk. Het kan
met een flinke trap ernstige ver
wondingen toebrengen, en voor
een wolf is dat levensbedreigend,
Ooit huilen hier wolven
in de schemering
spitse, lange oren
contrastrijke tekening
wit om
de bek
De achthoekige muziektent van
Nieuwvliet (foto rechts) is ge
bouwd in 1950 en heeft duidelijke
kenmerken van de wederopbouw-
stijl. De muziektent in Nisse (foto
links) als middelpunt van het
dorpsplein.
door Jacoline Vlaander
wolfhond
korte
hangende M
staart M,
Historische schuren, unieke
waterputten en oude bakketen.
Veel cultureel erfgoed in Zeeland
wordt bedreigd. In deze serie laten
we zien wat er dreigt te verdwijnen.
