■■i M I u\ 1 Branco is van 'besmette' muziek gaan houden UIT 47 The Fortunate Sons laten C.C.R. herleven Na het succesvolle optreden in een volle Piek in 2012, kon het natuurlijk niet uitblij ven dat we deze mannen nog eens terug zouden vragen", zegt programmeur Mare Maque- lin van De Piek in Vlissingen. Hij doelt op The For tunate Sons die zaterdagavond weer present zijn in De Piek. Zij vinden dat het repertoife van Creedence Clear water Revival niet voor de bühne verloren mag gaan en hebben zich ontpopt als vertolkers van hun helden. Sinds hun show in de Piek twee jaar geleden hebben ze niet stilgezeten: met hun spet terende 'Tribute to C.C.R.' gaven ze de afgelopen jaren talloze wervelende shows in binnen- en bui tenland. Proud Mary, Who'll Stop The Rain, Bad Moon Ri sing, I Put A Spell On You: het is slechts een klei ne greep uit de lange rij onverwoestbare klassie kers die Creedence Clearwater Revival op haar naam heeft staan. Met hun karakteristieke geluid en hun pakkende songs wisten John Fogerty en zijn mannen in de jaren '60 en '70 ongekende successen te boeken. Talloze hitnoteringen en een optreden op Wood stock waren dan ook een logisch gevolg. De mu ziek van C.C.R. staat bij velen als de ultieme soundtrack van de roemruchte jaren '60 en '70 in het geheugen gegrift. The Fortunate Sons weten als geen ander de sfeer en het gevoel van die bloeiperiode van de popmu ziek tot leven te wekken. Zanger en gitarist Toon Eppink komt met zijn bulderende stemgeluid en zijn energieke performance akelig dicht in de buurt van C.C.R. frontman John Fogerty. Door veel liefhebbers is hij dan ook al tot 'de Ne derlandse John Fogerty' gekroond. Met de weerga loos swingende ritmesectie van Marco Oonincx op bas en Ipo van Drooge wordt het geheel tot een dampend feest. ■mWmm v J- "f- wordt beïnvloed, omdat de con text wijzigt en omdat je met ande re ogen naar de omgeving kijkt." De projectruimte in Antwer- pen-Noord is klein, maar hoog en de kamer heeft een mooie lichtin val. „Het is eigenlijk gewoon een kamer in een huis, in een straat, in een wijk. Het is een huiselijke witruimte voor verbeelding en voor onderzoek. Maar het is ook een voel- en denkplek. We noe men de expositieruimte, de pro jectruimte. Nee, géén galerie, om dat de verkoop van het werk niet ons eerste doel is. We kunnen hier werk laten zien en in de ach terliggende ateliers met elkaar werken. Dat is inspirerend." Aan Lovejoy unit-i, tekeningen over ruimte doen mee: Anne Ausloos, Leni van den Berge, Tamara Dees, Piet Dieleman, Ma- rinus van Dijke, Aannemieke Fa- noy, Wim Geeven, Arie de Groot, Loek Grootjans, Teja van Hoften, Erik Van In, Eva Krause, Liesbeth Labeur, Ruth Loos, Jo hn van Oers, Marieke Pauwels, Marisa Rappard, Nanda Runge, Pieter Slagboom, Anne-marie van Sprang, Han van der Ven, Marenne Weiten, Rozemarijn Westerink en Kees Wijker. Zo gek is het niet dat je de Portugese fadozangeres Cristina Branco (1972) ge woon in Amsterdam kunt spre ken. Ze woont er sinds augustus vorig jaar. Samen met haar man en haar twee kinderen. Nou ja wonen. Ze hebben nog steeds een huis in Portugal. Hoelang het gezin er blijft is nog niet dui delijk. „Mijn zoon is nu tien, die zit hier op de internationale school. Mijn man is journalist, dat vak kun je overal doen." Fado is niet bepaald de muziek die ze met de paplepel heeft bin nengekregen. „Fado was een be smette muzieksoort. Het verte genwoordigde de periode van de dictatuur. Volksmuziek waar in de schoonheid en de puur heid van het leven in Portugal werd bezongen, dat helemaal niet schoon en puur was. Ik groeide op met vooral Franse muziek. Brei, Brassens, Barbara. Dat was de muziek die mijn ouders draaiden. En Italiaanse muziek. Ik vond het mooi. En fa do? Het was mijn grootvader die me op mijn zeventiende een el pee van Amalia Rodriguez gaf." Rodriguez had haar bij de klad den, maar zelf zingen was niet aan de orde. „Ik studeerde jour nalistiek. Ik zong niet. Maar ik had een vriend die me zei dat ik een goede stem had. Hij werkte bij een televisiestation in Portu gal. Hij vroeg of ik als experi ment een liedje wilde zingen in een programma. Om hem niet teleur te stellen zei ik ja." Een liedje zong ze. En een Portu gees in Amsterdam zag de uit zending. Wie was zij? Het kost te hem drie weken Cristina Branco te traceren. Hij nodigde haar uit om te komen zingen voor de Portugese gemeenschap in Nederland. Zaal 100, aan de Wittenstraat te Amsterdam. Ze weet het nog precies. Op 25 april 1996, een feestdag, 22 jaar na de gedenkwaardige 'anjerrevolutie' waarin het Portugese leger op een vreedzame manier een ein de maakte aan de dictatuur. „Na tuurlijk wilde ik naar Amster dam komen. Ik was 24 jaar, ik studeerde journalistiek en ik was nog nooit buiten Portugal geweest. Ik zag het als een enor me kans om wat van de wereld te zien." En nu? „Nu ben ik een zangeres." DONDERDAG 27 MAART 2014 a If Zanger en gitarist Toon Eppink als 'de Nederlandse John Fogerty'. Zaterdag 29 maart, De Piek, Vlissingen, 21.00 uur, zaal open vanaf 20.00 uur. en te leven Projectruimte voor hedendaagse kunst, Jan Palfijnstraat 47, 2060 Ant werpen openingstijden: donderdag en vrijdag. Nog tot 27 april. +14.00 - 19.00 of op afspraak, @spaceburo.be .+32 (0)3 3456 887 www.spacebu- ro.be door Ton Ouwehand Donderdag 10 april, Stadsschouw burg Middelburg, 20.00 uur. Cristina Branco. foto Alain Scherer podium

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2014 | | pagina 47