■■i
M
I u\
1
Branco is van 'besmette'
muziek gaan houden
UIT 47
The Fortunate Sons laten C.C.R. herleven
Na het succesvolle optreden in een volle
Piek in 2012, kon het natuurlijk niet uitblij
ven dat we deze mannen nog eens terug
zouden vragen", zegt programmeur Mare Maque-
lin van De Piek in Vlissingen. Hij doelt op The For
tunate Sons die zaterdagavond weer present zijn
in De Piek.
Zij vinden dat het repertoife van Creedence Clear
water Revival niet voor de bühne verloren mag
gaan en hebben zich ontpopt als vertolkers van
hun helden. Sinds hun show in de Piek twee jaar
geleden hebben ze niet stilgezeten: met hun spet
terende 'Tribute to C.C.R.' gaven ze de afgelopen
jaren talloze wervelende shows in binnen- en bui
tenland.
Proud Mary, Who'll Stop The Rain, Bad Moon Ri
sing, I Put A Spell On You: het is slechts een klei
ne greep uit de lange rij onverwoestbare klassie
kers die Creedence Clearwater Revival op haar
naam heeft staan.
Met hun karakteristieke geluid en hun pakkende
songs wisten John Fogerty en zijn mannen in de
jaren '60 en '70 ongekende successen te boeken.
Talloze hitnoteringen en een optreden op Wood
stock waren dan ook een logisch gevolg. De mu
ziek van C.C.R. staat bij velen als de ultieme
soundtrack van de roemruchte jaren '60 en '70 in
het geheugen gegrift.
The Fortunate Sons weten als geen ander de sfeer
en het gevoel van die bloeiperiode van de popmu
ziek tot leven te wekken. Zanger en gitarist Toon
Eppink komt met zijn bulderende stemgeluid en
zijn energieke performance akelig dicht in de
buurt van C.C.R. frontman John Fogerty.
Door veel liefhebbers is hij dan ook al tot 'de Ne
derlandse John Fogerty' gekroond. Met de weerga
loos swingende ritmesectie van Marco Oonincx
op bas en Ipo van Drooge wordt het geheel tot een
dampend feest.
■mWmm v J-
"f-
wordt beïnvloed, omdat de con
text wijzigt en omdat je met ande
re ogen naar de omgeving kijkt."
De projectruimte in Antwer-
pen-Noord is klein, maar hoog en
de kamer heeft een mooie lichtin
val. „Het is eigenlijk gewoon een
kamer in een huis, in een straat,
in een wijk. Het is een huiselijke
witruimte voor verbeelding en
voor onderzoek. Maar het is ook
een voel- en denkplek. We noe
men de expositieruimte, de pro
jectruimte. Nee, géén galerie, om
dat de verkoop van het werk niet
ons eerste doel is. We kunnen
hier werk laten zien en in de ach
terliggende ateliers met elkaar
werken. Dat is inspirerend."
Aan Lovejoy unit-i, tekeningen
over ruimte doen mee: Anne
Ausloos, Leni van den Berge,
Tamara Dees, Piet Dieleman, Ma-
rinus van Dijke, Aannemieke Fa-
noy, Wim Geeven, Arie de
Groot, Loek Grootjans, Teja van
Hoften, Erik Van In, Eva Krause,
Liesbeth Labeur, Ruth Loos, Jo
hn van Oers, Marieke Pauwels,
Marisa Rappard, Nanda Runge,
Pieter Slagboom, Anne-marie
van Sprang, Han van der Ven,
Marenne Weiten, Rozemarijn
Westerink en Kees Wijker.
Zo gek is het niet dat je de
Portugese fadozangeres
Cristina Branco (1972) ge
woon in Amsterdam kunt spre
ken. Ze woont er sinds augustus
vorig jaar. Samen met haar man
en haar twee kinderen. Nou ja
wonen. Ze hebben nog steeds
een huis in Portugal. Hoelang
het gezin er blijft is nog niet dui
delijk. „Mijn zoon is nu tien, die
zit hier op de internationale
school. Mijn man is journalist,
dat vak kun je overal doen."
Fado is niet bepaald de muziek
die ze met de paplepel heeft bin
nengekregen. „Fado was een be
smette muzieksoort. Het verte
genwoordigde de periode van
de dictatuur. Volksmuziek waar
in de schoonheid en de puur
heid van het leven in Portugal
werd bezongen, dat helemaal
niet schoon en puur was. Ik
groeide op met vooral Franse
muziek. Brei, Brassens, Barbara.
Dat was de muziek die mijn
ouders draaiden. En Italiaanse
muziek. Ik vond het mooi. En fa
do? Het was mijn grootvader die
me op mijn zeventiende een el
pee van Amalia Rodriguez gaf."
Rodriguez had haar bij de klad
den, maar zelf zingen was niet
aan de orde. „Ik studeerde jour
nalistiek. Ik zong niet. Maar ik
had een vriend die me zei dat ik
een goede stem had. Hij werkte
bij een televisiestation in Portu
gal. Hij vroeg of ik als experi
ment een liedje wilde zingen in
een programma. Om hem niet
teleur te stellen zei ik ja."
Een liedje zong ze. En een Portu
gees in Amsterdam zag de uit
zending. Wie was zij? Het kost
te hem drie weken Cristina
Branco te traceren. Hij nodigde
haar uit om te komen zingen
voor de Portugese gemeenschap
in Nederland. Zaal 100, aan de
Wittenstraat te Amsterdam. Ze
weet het nog precies. Op 25 april
1996, een feestdag, 22 jaar na de
gedenkwaardige 'anjerrevolutie'
waarin het Portugese leger op
een vreedzame manier een ein
de maakte aan de dictatuur. „Na
tuurlijk wilde ik naar Amster
dam komen. Ik was 24 jaar, ik
studeerde journalistiek en ik
was nog nooit buiten Portugal
geweest. Ik zag het als een enor
me kans om wat van de wereld
te zien." En nu? „Nu ben ik een
zangeres."
DONDERDAG 27 MAART 2014
a If
Zanger en gitarist Toon Eppink als 'de Nederlandse John Fogerty'.
Zaterdag 29 maart, De Piek, Vlissingen, 21.00 uur, zaal
open vanaf 20.00 uur.
en te leven
Projectruimte voor hedendaagse
kunst, Jan Palfijnstraat 47, 2060 Ant
werpen openingstijden: donderdag en
vrijdag. Nog tot 27 april. +14.00 -
19.00 of op afspraak, @spaceburo.be
.+32 (0)3 3456 887 www.spacebu-
ro.be
door Ton Ouwehand
Donderdag 10 april, Stadsschouw
burg Middelburg, 20.00 uur.
Cristina Branco. foto Alain Scherer
podium