Afscheid van oude tijd
Het verzorgingshuis oude stijl is hard op weg te verdwijnen. Sinds
1 januari komen er alleen ouderen in die veel mankeren. Anders
blijven ze thuis wonen. De metamorfose van drie kanten bekeken.
10 VERDIEPING
OUDERENZORG
BEWONERS
De eerste keer dat hij het appa
raat in de gang zag staan, had
hij geen idee wat het was. Nu
ziet meneer Koops (88) bij
drie kamers op zijn gang in
woonzorgcentrum De Vloet in Oisterwijk
geregeld de tillift staan. Want dat is het,
wat hem soms in de weg staat, als hij er
met zijn fiets langs moet.
Hij weet dat de zusters met de tillift bewo
ners met verlammingen uit hun bed take
len of op het toilet zetten. Zelf is hij nog
kras. Hij heeft amper hulp nodig. Anno
2014 zou zijn verblijf in het verzorgings
huis niet meer worden vergoed: zijn ge
zondheid is daarvoor veel te goed. Maar
om hem heen, verandert langzaam zijn we
reld.
Tegenover hem woont een vrouw, in de ne
gentig, die hij nog nooit heeft gezien; ze
komt niet van haar kamer. Geregeld ziet
hij zusters bij haar naar binnen gaan.
Ooit had hij veel contacten met buren op
zijn gang. „Maar er zijn er al achttien vóór
mij overleden, ik blijf nu meer op mezelf."
Zo beschermt hij zich voortaan. „Afscheid
nemen, is altijd zwaar voor mij geweest."
Meneer Koops kwam met zijn dementeren
de vrouw naar De Vloet. „Dit zijn apparte
menten voor echtparen", vertelt hij.
„Meestal, als ze met z'n tweeën kwamen,
was één van hen er heel slecht aan toe. Als
die dan na een paar maanden stierf, bleef
de partner die nog redelijk gezond was,
achter. Dat gebeurt niet meer."
Toch denkt Wilma Schutte, manager Zorg
bij De Vloet, dat er over een tijd in de ap
partementen ook weer ouderen komen die
redelijk gezond zijn. „Er zijn altijd mensen
die thuis tussen de wal en het schip vallen
en liever beschut wonen. We denken er
over na om aan zulke ouderen appartemen
ten te verhuren en ze thuiszorg te geven.
Dat biedt onze zorginstelling ook, dus
waarom niet. Als er ouderen zijn die huur
en zorg zelf betalen, is het ook best."
Intussen blijft ze een gemixte groep bewo
ners bedienen, zegt ze. „Het is waar: je ziet
de zorg zwaarder worden. Maar we blijven
activiteiten aanbieden voor iedereen. Wil
een groepje ouderen bijvoorbeeld bridgen,
dan gaan we zeker na of we daar iets voor
kunnen organiseren."
Mevrouw Van Heul (75) heeft het afgelo
pen jaar zelfs 'op het randje' van overspan
nenheid gebalanceerd, zo druk als ze zich
Nu krijgen mensen
die van het padje
afzijn hier
langzaam de
overhand
maakt om de veranderende populatie. „Het
sluipt er al langer in", zegt ze.
Ze komt net terug van een kennismakings
bijeenkomst met nieuwe bewoners. Ze
schat dat iets minder dan de helft licht de
menteert. Sommigen wisten hun leeftijd
niet.
Toen mevrouw Van Heul met haar man
naar De Vloet kwam, viel haar echtgenoot
op de verhuisdag 'dood in de badkamer
neer'. Ze bleef alleen achter. „Ik kwam hier
toentertijd bij ouderen die - tussen haakjes
- gewoon waren. Wel ziek, maar niet gees
telijk. Nu krijgen mensen die van het padje
af zijn hier langzaam de overhand. Je kunt
geen normaal praatje met ze maken. Daar
door voel ik me op den duur geïsoleerd."
Daar koos ze niet voor toen ze destijds be
sloot naar het verzorgingshuis te gaan, zegt
ze. Onbedoeld woont ze zo meteen in een
soort verpleeghuis, want die kant gaat het
op.
„Zodra ik deur uit ga, zie ik menselijke el
lende waarmee ik niet voortdurend wil
worden geconfronteerd. Maar ik kan er on
mogelijk omheen."
Terug in het dorp op zichzelf gaan wonen
is geen optie, vindt ze. „Ik heb te veel hulp
nodig. Wat moet ik midden in de nacht als
er iets is? Mijn kinderen bellen?"
Haar grote vrees is dat op een dag haar afde
ling dicht gaat met een cijferslot. Net zoals
nu de pg, de psychogeriatrische afdeling
een verdieping hoger. Andere bewoners ho
ren soms gebons op die deur. Meneer
Koops was wel eens óp bezoek op de pg.
Hij zucht:: „Dat was niet goed voor deze
jongen."
Stille revolutie
in het
verzorgingshuis
door Wilma de Cort
mevrouw Van Heul (75)
wi
foto Reyer Boxem/Hollandse Hoogte
