Al 27 jaar werkt Jop Ubbens
bij veilinghuis Christie's
Amsterdam. Nog steeds
vindt hij het
'berespannend'. „Ik ben niet
geschikt om bij Unilever de
strategie uit te zetten voor
Unox-rookworst."
10 SPECTRUM
Als hij een presenta
tie of een toespraak
houdt, schrijft hij
onderaan elke pagi
na van zijn tekst:
langzaam. Of: adem
halen. Of: slokje wa
ter. Als hij aan het woord is, weet Jop
Ubbens (1959) van zichzelf, kan het
zijn toehoorders duizelen.
Het is de gedrevenheid waarmee hij
zijn verhaal doet, de algemeen direc
teur van Christie's Amsterdam. Hij
kwam in 1986 als stagiair bij het vei
linghuis binnen, om er nooit meer
weg te willen. „Als het aan mij lag,
bleef ik hier tot in lengte van dagen."
Christie's Amsterdam is het laatst
overgebleven internationale veiling
huis in Nederland. Schilderijen die
een topopbrengst kunnen halen, gaan
naar Londen of New York. Maar met
een koerswijziging en meer nadruk
op het middensegment kon in 2013 in
Amsterdam toch een omzet van 42
miljoen euro worden gehaald, één van
de beste jaren ooit.
Ubbens is de man van de strategie. Da
gelijks management, personeelszaken,
dat soort zaken laat hij graag over aan
zijn general manager. Die is daar veel
beter in. „Al die procedures en proces-
sen, daar ben ik te ongeduldig voor. Ik
ben meer van de klanten, de veilin
gen, de inhoud. Ik wil dóór."
Hij was de eerste uit een geslacht van
Leidse juristen die géén rechten ging
studeren. „Ik had maar twee liefdes,
of hoe zeg je dat, hobby's: sport en de
A-vakken, de culturele vakken. Mijn
ouders namen ons zelden mee voor
een strandvakantie. Wij gingen naar
stadjes, musea, kerken, straatjes. Naar
Rome, Florence; Italië is natuurlijk
één groot openluchtmuseum."
Zijn moeder was lerares Engels, zijn
vader zo'n Leidse jurist en tegelijker
tijd een creatieve man. Vol levens
vreugde. Elke zaterdagochtend gingen
vader en oudste zoon samen naar
Utrecht, naar de rommelmarkt. „Dat
verzamelen, het kunnen aanraken van
kunst, is in zekere zin hetzelfde als
wat hier gebeurt. Maar ik denk nu ook
wel eens: wat een kansen heeft die
man toen gemist! Hij kocht eiken, ko
per. In de hippe jaren zestig!"
door Marjolijn de Cocq
