I
I
I
I
V
66 Binnen twee
66 We hebben ons
waar moeten
maken. Je kunt
geen loze
beloften doen
6 BINNENLAND
Een Rotterdamse
school was zwart en
werd in tien jaar
gemengd. „We zijn
nu een fijne
buurtschool."
EF
ROTTERDAM - Tien jaar geleden
stond de school van directeur
Kees Adriaansen er niet goed
voor: 175 leerlingen, onder de Rot
terdamse opheffingsnorm. Een
zwarte school bovendien en dan
ben je niet populair. Maar de tij
den zijn veranderd. Tegenwoordig
telt zijn school bijna zeshonderd
leerlingen en staan ouders in de
rij. De protestantse Nieuwe Park
Rozenburg School (NPRS) is nu
verre van een zwarte school.
Het zag er tien jaar geleden wei
nig florissant uit, herinnert
Adriaansen zich. De school ligt in
Kralingen, met de betere buurt
aan de ene kant en de sociale wo
ningbouw aan de andere. „Als
wijkschool zouden we van allebei
wat moeten hebben, maar dat had
den we niet. Voor 80 tot 90 pro
cent hadden we leerlingen met
een Turkse, Marokkaanse of Suri
naamse naam." De autochtone
Rotterdammers reden de school
voorbij.
Het ging zelfs zo ver dat de au
tochtonen in de buurt een nieu
we school wilden oprichten, die
dan vooral 'wit' zou zijn, de segre
gatie ten top. Adriaansen toog
naar de initiatiefnemers. „Met 75
kinderen hadden zij er te weinig.
Als die groep echter bij de NPRS
zou komen, waren wij in één klap
geen zwarte school meer."
Leuk gedacht, maar niet eenvou
dig te realiseren. Met het traject
van overtuigen is hij meer dan
een jaar bezig geweest. „We heb
ben onder meer een spelletjesmid
dag gehouden, voor onze leerlin
gen van toen, maar ook voor die
75 potentiële schoolgenootjes. Bin
nen twee minuten waren die kin
deren natuurlijk samen aan het
spelen."
Het waren echter niet de kinde
ren, maar vooral de ouders die
overtuigd moesten worden. „Dat
heeft veel tijd en energie gekost.
We hebben het gehad over onze
uitgangspunten, maar ook over
hun wensen. En waar zat hun be
hoefte? Hoe zouden ze het graag
zien? Ze moesten letterlijk en fi
guurlijk over een drempel heen.
Je moet elkaar serieus nemen."
Adriaansen en zijn team deden
dat met succes. De 75 kinderen
stroomden vooral in de jongste
groepen in. De school verschoot
van kleur en werd aantrekkelijker
voor wijkbewoners die in latere ja
ren hun kind aanmeldden. De
groei zette in. Tegenwoordig
wordt er bij de notaris geloot om
een plek op de NPRS. „Ik wil
geen gepraat dat ermee gerom
meld wordt. Dat doen we dus offi
cieel."
Gemeenten waren jaren geleden
volop bezig met de problematiek
rond zwarte en witte scholen.
Het thema lijkt nagenoeg verdwe
nen van de prioriteitenlijstjes.
Elke basisschool dient een afspie
geling te zijn van de wijk, vindt
Adriaansen. Dwang van buitenaf
heeft volgens hem weinig zin.
„Sommige gemeenten dwingen
inwoners een school binnen hun
postcodegebied te zoeken. Of ze
rijden kinderen met busjes naar
minuten waren die
kinderen natuurlijk
samen aan het
spelen
een andere school. Ouders zijn
slim genoeg. Die verzinnen wel
iets. Sommigen verhuizen er
voor."
Natuurlijk had hij ook gewoon ge
luk, met zijn 75 nieuwe leerlin
gen. Hij relativeert dat. „Inder
daad, het was goud waard, maar
die ouders twijfelden. Ze hadden
ook niét kunnen komen." Zijn
boodschap: een school moet
ouders overtuigen, ook al staan er
geen 75 voor de deur. „Het is con
stant investeren. We hebben ons
waar moeten maken. Je kunt geen
loze beloften doen."
Wat nog steeds het beste helpt, is
volgens hem een ouderinitiatief,
hoe klein van omvang ook. „Een
of twee ouders moeten de kar
trekken. Het zijn diegenen die er
genoeg van hebben steeds de
wijk uit te rijden. Of zij die hun
kind in de wijk naar school wil
len laten gaan."
De school als buurtschool heeft
daarnaast nog een ander plezierig
bijkomend voordeel, weet hij nu.
„Er worden bij onze school wei
nig kinderen met de auto ge
bracht. Ze komen met de fiets, op
de step of wandelend. Hier blok
keren auto's niet de straat en is
het niet gevaarlijk voor de kinde
ren. Dat is veel waard."
vragen over
ontslaggolf in
de zorgsector
Uitkeringsinstantie UWV ver
wacht dat, net als in 2013, ook dit
jaar 20.000 banen verdwijnen in
de gezondheidszorg, waar nu zo'n
1,1 miljoen mensen (inclusief part
timers) werkzaam zijn. Op ter
mijn verliezen nog meer zorgwer
kers hun baan. Het gaat vaak om
lager gekwalificeerd personeel in
ouderen-, jeugd-, thuis- en gehan
dicaptenzorg. Het ministerie van
Volksgezondheid, Welzijn en
Sport (VWS) rekent volgens ei
gen onderzoek op verlies van
54.000 banen tussen 2013 en 2015.
Twee jaar later komen er weer
8.000 banen bij. Dat komt onder
meer door hogere zorguitgaven,
door verder toegenomen vergrij
zing en meer chronisch zieken.
Nu al gaat 13 procent van ons na
tionaal inkomen naar zorg. In
2040 is dat 30 procent. Dat komt
niet alleen door de vergrijzing,
maar ook door dure innovaties en
meer chronische ziekten. Daarom
trekt de overheid vanaf 2015 struc
tureel minder geld uit voor profes
sionele zorg. Mensen moeten lan
ger thuis wonen en meer zorg op
eigen kracht regelen. Veel zorg
taken gaan naar gemeenten, die
daarvoor 1,5 miljard euro minder
krijgen dan diezelfde zorg nu
kost. Door een mix van bezuini
gingen is de overheid in 2017 even
veel kwijt aan langdurige zorg
voor gehandicapten en ouderen
als nu: 27 miljard euro. Zonder in
grijpen zou dat meer dan 30 mil
jard euro zijn.
Het is niet alleen een kwestie van
minder geld. Veel gemeenten zijn
nog niet klaar voor de uitvoering
van hun nieuwe zorgtaken. De or
ganisaties die deze zorg nu verle
nen, zoals in thuis- en jeugdzorg,
weten daardoor nog niet of ze van
af volgend jaar wel voldoende
geld krijgen om al hun personeel
aan het werk te houden. Uit voor
zorg beëindigen ze daarom nu al
contracten van medewerkers voor
wie nog geen uitzicht is op bud
get, en dus werk. Mede door die
onzekerheid hebben zorginstellin
gen sinds 2013 al 44 keer collec
tief ontslag aangevraagd.
Dat is maar zeer de vraag. Het is
de bedoeling dat structureel meer
werk wordt gedaan met minder
professionals, ook door een groter
beroep te doen op mantelzorgers
en vrijwilligers. Veel van de zorg
werkers die nu hun baan verlie
zen, zijn vrouwen die vaak al wat
ouder en extra kwetsbaar op de ar
beidsmarkt zijn. Als ze al weer
aan de slag komen, bestaat de
kans dat werkgevers ze inhuren te
gen slechtere voorwaarden en
minder loon, bijvoorbeeld als
zzp'er. Ook moeten ze concurre
ren met een groeiend aantal stu
denten van zorgopleidingen.
Het is maar waar je naar kijkt.
Tienduizenden werkloze zorgwer
kers vragen een uitkering aan, per
persoon op termijn tienduizen
den euro's aan WW en bijstand.
Bovendien hebben ze minder te
besteden. Dat is slecht voor de
economie en het scheelt belasting
inkomsten. Dan is er nog de hoge
re werkdruk voor de achterblij
vers in de zorg en voor de mantel
zorgers. Als zij ziek worden of
minder productief, is dat ook een
kostenpost. Ook zijn er zorgen
over de kwaliteit van de zorg na
de bezuinigingen. Van het totaal
van al die 'tegenkosten' heeft nie
mand een idee.
rp
~ili
Hoe zwarte school witter werd
door Patrick Wiercx
mimtü
I De Nieuwe Park Rozenburg School is nu een gemengde basisschool, foto Otto Snoek/HH
Schooldirecteur
Kees Adriaansen
Schooldirecteur
Kees Adriaansen
5
Decennialang was de zorgsector
een banenmotor. Nu verliezen
tienduizenden er hun baan.
Kunnen we al die zorgwerkers
eigenlijk wel missen?
door Ferdi Schrooten
I Hoeveel banen verdwijnen er in
de zorgsector?
We hebben door vergrijzing toch
juist meer zorgpersoneel nodig?
3 Maar waarom verliezen mensen
dan nu al hun baan?
4 Kunnen de mensen die nu werk
loos raken nog terugkeren?
5 Maar uiteindelijk besparen
we wel mooi miljarden.
