BUITEN 7
WÊÊ -
Sommige natuurgebieden lijken wel elke dag anders. En er is geen ge
bied waar dat zozeer voor opgaat als het Verdronken Land van Saef-
tinghe. Afhankelijk van de tijd van het jaar dat je er komt is het gebied
bruin, geel, groen, grijsblauw en nog allerlei andere tinten. De ene keer
kun je zelfs de grootste geulen oversteken omdat er in de verste verte
geen water te bekennen valt. Luttele uren later moet je lopen als een
haas om te zorgen dat de weg naar de wal niet afgesneden wordt door
het snel opkomende water.
doorChiel Jacobusse
-r\n 'fi 0 1 i
t v;
n
a PP Lag
HETZEEIM LANDSCHAP
En dan de bewoners van het ge
bied. De ene keer ziet het hele
maal zwart van de overwinteren
de ganzen en klinkt van alle kan
ten het luidruchtige gefluit van
de smienten. Een week later lijkt
hétzelfde gebied wel uitgestor
ven en is er hooguit een bruine of blauwe
kiekendief die nog voor wat leven in de
brouwerij zorgt. En zo kun je nog wel even
doorgaan.
Vorige week maakten we een flinke tocht
door het oostelijk deel van Saeftinghe. Doel
was om te bekijken of ook hier wat extra mo
gelijkheden voor bezoekers gecreëerd kun
nen worden. Enerzijds omdat dit deel be
hoorlijk afwijkt van het reguliere excursiege-
bied en alleen al daarom interessant is. An
derzijds is dit ook het hoogst gelegen deel,
waar je ook bij wat hogere waterstanden vei
lig lopen kunt (al waarschuwden vier wan
delaars in Saeftinghe afgelopen zondag toch
de hulpdiensten toen ze schrokken van het
hoge water).
Maar het oostelijk deel van Saeftinghe is ook
het rustigste deel en natuurlijk willen we
dat graag zo houden. Eigenlijk is er altijd
een beetje spanningsveld in die gebieden
waar nog echte rust heerst. Enerzijds wil je
mensen graag mee laten genieten en laten
delen in die rust, maar daarmee loop je met
een het gevaar dat die kwaliteit verloren
gaat. Een kwestie van zorgvuldig balance
ren.
Die ochtend is geen uitzondering op de re
gel van 'Saeftinghe-is-altijd-weer-anders'.
Verspreid in het schor ligt een enorme hoe
veelheid veenbrokken, die door de schuren
de werking van het water mooie afgeronde
vormen hebben gekregen. Volgens onze be
geleider, Saeftinghekenner Marc Buise, is er
tijdens de storm van 5 december in het voor
land van Saeftinghe een enorme brok veen
losgeslagen, die verpulverd is in vele honder
den grote brokken. Die brokken variëren
van baksteengrootte tot een omvang van et
telijke kubieke meters. Ze vormen op delen
van het schor een soort maanlandschap.
Maar nu de aandacht weer naar mogelijkhe
den voor bezoekers. Wat dit deel van Saef
tinghe apart maakt is ook een aantal cultuur
historische elementen. Zo werd het gebied
vroeger intensief geëxploiteerd voor de jacht
op watervogels en uit die tijd zijn er nog tal
van restanten in de vorm van vaste jachtpa
den en in het verleden gebruikte jachthut
ten. Soms is het niet veel meer dan een enke
le paal, maar soms worden de contouren
van het oude jachtbedrijf nog verrassend
duidelijk. Onze begeleider Mare heeft met
eindeloos geduld vrijwel alle vroegere jacht
paden in kaart gebracht en de jachthutten
weer opgespoord. Zelfs de plekken waar de
ezels - bedoeld voor het vervoer van de jacht
buit - gestald werden, zijn weer terug gevon
den. In de vrijwel ondoordringbare rietruig
te is het haast ondoenlijk om de oude paden
te herkennen en we puffen heel wat af voor
we bij de eerste jachthut arriveren.
Dan voert de tocht naar de oude schaaps
kooi op de Noord, zoals dat bij Saeftinghe-
kenners heet. Vrijwilligers hebben het on
langs een forse opknapbeurt gegeven en dat
is bij binnenkomst onmiddellijk te zien.
Veel ouwe troep is verdwenen, maar wat ge
bleven is, is de authentieke sfeer. Een plek
met een heel hoog once-upon-a-ti-
me-in-the-west-gehalte. Toen ik hier voor
de eerste keer binnenkwam, keek een kerk
uil met zijn witte, hartvormige masker mij
recht in het gezicht. Het beest was waar
schijnlijk net zo verbaasd als ik. „Wat zoek
je hier man, helemaal aan het einde van de
wereld"?
WOENSDAG 19 FEBRUARI 2014
*r~r -
Verdronken land van Saeftinghe.
Struinen in het Verdronken Land
M
De oude schaapskooi op de Noord.
Kerkuil
Veenbrokken liggen verspreid in het schor, foto's Chiel Jacobusse
