Zolang de illegale dagloners in de VS
geen herrie schoppen, hoor je geen
Amerikaan over hen klagen. Je kunt
ze oppikken voor sloopwerk, een ver
huizing of een metselklus. Voor
slechts 120 dollar per dag.
10 SPECTRUM
buitenland
■t:,
orge Morales is vanmorgen
weer om kwart over zes opge
staan. Hij heeft zich gedoucht
en geschoren, onderweg een
kop koffie gehaald om zich te
gen zevenen te melden bij sta
tion Port Chester, een kleine
50 kilometer ten noorden van
New York.
Waarom? Dat vraagt hij zichzelf ook
vaak af als hij uit bed stapt. Toch gaat
hij trouw, in de hoop dat vandaag zijn
geluksdag is en hij eindelijk weer
eens wordt opgepikt om ergens te
werken. Bij de parkeerplaats van het
station heeft Morales zich gevoegd in
een slordige rij van wachtende daglo
ners. Een stuk of twintig staan er,
bijna allemaal met een grote dampen
de kop koffie in de hand.
Een paar straten hier vandaan, bij de
gaarkeuken van Don Bosco in Port
Chester, staan er nog twintig. Een
paar stations verder in Mamaroneck
nog meer, misschien dertig. Een half
uurtje naar het noorden, in Stamford,
meer dan vijftig. In Yonkers staan ze
ook, net als in Brooklyn, Queens en
op straathoeken in de Bronx.
De illegale dagloners in en rond New
York passen zo in het straatbeeld dat
Amerikanen hen niet eens meer zien
staan. Pas als ze weer eens een tuin
man of sneeuwschuiver nodig heb
ben, denken ze aan hen.
Van de twintig wachtenden bij het
station is Morales een van de weini
gen die Engels spreekt. De kleine man
uit Guatamala is 38 jaar en huurt, zo
vertelt hij, iets verderop een kamer
voor 700 dollar per maand. De douche
en de keuken deelt hij met de andere
acht bewoners van zijn gang. Hij is
schilder. Het is inmiddels meer dan
een week geleden dat hij een dag
heeft gewerkt. Als tapijtlegger.
De kosten voor een dag werk liggen
vast op station Port Chester, zegt Mo
rales. „Iedereen hier vraagt 120 dollar
per dag", zegt hij. „Het maakt niet uit
of je tuinman bent, bouwvakker of
schilder, iedereen..." Hij zwijgt plotse
ling als hij een paar mannen uit de rij
ziet weglopen. Hij draait zich om. Ach
ter ons blijkt een grote, zilveren Ran
ge Rover te zijn gestopt. Morales rent
ernaartoe en arriveert als een van de
eersten bij de auto. Het donkere be
stuurdersraampje schuift naar bene
den en langzaam komt een rond kaal
hoofd tevoorschijn. Er blijken twee
verhuizers nodig. Het ronde hoofd ne
geert Morales en kijkt over hem heen
naar twee grotere mannen. „Jullie wil
ik hebben", zegt de bestuurder. „Stap
maar in." Morales sputtert wat tegen,
maar wordt afgekapt door de man in
de auto. „Jou hoefik niet, babyface. Jij
bent te klein." De twee uitverkorenen
stappen in, het raampje gaat weer om
hoog en weg is de auto. Morales keert
zwijgend terug naar zijn koffie, die
nog op het muurtje naast de parkeer
plaats staat. Of hij niet baalt van zo'n
man die hem uitmaakt voor 'baby
face'? Hij haalt zijn schouders op. „Zo
werkt het nu eenmaal."
Hoewel de overgebleven mannen
hoopvol staren naar elk busje dat
komt aanrijden, blijkt de bestuurder
van de Range Rover de enige werkge
ver deze ochtend. Er stoppen nog wat
'vrienden' uit de bouwbranche, maar
die rijden na een kort gesprek weer
verder zonder iemand mee te nemen.
De enige andere auto die stopt, is die
van een lokale politieagent. Hij be
groet de dagloners hartelijk en maakt,
hangend vanuit zijn autoraam, een
praatje met twee van hen. „Die agent
is ook latino", zegt Morales. „Hij weet
dat wij hier illegaal zijn, maar zolang
we geen rotzooi maken en niks crimi
neels doen, laat hij ons met rust. Hij
haalt soms zelfs koffie voor ons."
Volgens een recent rapport van Hec
tor Cordero-Guzman van de City Uni
versity of New York wonen in New
York City tussen de 6.000 en ruim
10.000 dagloners (waarvan meer dan
90 procent man). De meest recente,
nationale cijfers zijn uit 2006. Er zou
den destijds 117.600 dagloners in de
Verenigde Staten gewoond hebben.
De vraag naar dagloners is sindsdien
gegroeid, vooral door de enorme prijs-
schommelingen op de huizenmarkt.
Na de crisis zijn de huizenprijzen hier
weliswaar snel gestegen, maar bouw
bedrijven zijn nog steeds huiverig om
nieuwe werknemers aan te nemen en
de goedkope, flexibele dagloners vul-
ZAl
door Mathijs Rotteveel
