Dankzij internet kan iedereen overal gelezen worden. Duizenden
Nederlanders zijn aan het bloggen geslagen. Zoals Pascale Bruinen, in het
dagelijks leven officier van justitie in Maastricht. Met haar weblog Coolcolumns
verbindt ze zich met mensen die ze normaal gesproken nooit zou ontmoeten.
SPECTRUM 7
serie:
De Verbinding #2
rug te krijgen. Ik heb geschreven over
het overlijden van mijn vader en over
het afscheid nemen van het ouderlijk
huis. Het schrijven was voor mij een
vorm van verwerking. De laatste keer
dat ik door het ouderlijk huis ging
voordat het echt verkocht zou wor
den, dat was heel zwaar voor mij. Met
een daarna heb ik gedacht: dat moet
ik opschrijven nu ik het nog voor me
zie, de beelden en wat ik daarbij ge
voeld heb. Het was niet makkelijk om
het op te schrijven. Maar het voelde
aan als een manier om dit verdriet
enigszins te verwerken.
„Als er geen internet was geweest,
had ik die ervaring waarschijnlijk aan
een heleboel mensen verteld. Dankzij
mijn weblog kunnen wildvreemden
nu dus meeleven. Daar is niks mis
mee. Met internet wordt het persoon
lijke het algemene. Het is het persoon
lijke dat mensen herkennen. Ik heb
op die stukjes over mijn vader heel
veel reacties gekregen. Mijn ervaring
is dat hoe meer je er van jezelf inlegt,
hoe kwetsbaarder je je opstelt, hoe
meer je prijsgeeft, hoe meer mensen
daar voluit op reageren. Vanuit hun
hart. Op een manier waarop ik er wat
aan heb. Maar het werkt dus ook de
andere kant op. Mensen die me schre
ven: 'Ik liep met je mee, door dat hele
huis'. Ze gingen mee op die emotione
le reis."
Bruinen vindt het nog steeds een
enorme ervaring dat je zo met men
sen kunt communiceren. „Dat ze reac
ties sturen waarin ze schrijven hoe
leuk ze mijn stukjes vinden of dat ze
tot tranen toe geroerd zijn. Dat geeft
een enorme kick. Ik krijg veel feed
back van mensen. Over emotionele za
ken. Maar ook vragen ze of ik niet iets
kan schrijven over mensen die slecht
gekleed gaan. Met bloggen krijg je die
connectie. En je leert ervan. Ik heb
contact met een vrouw die zelf ook
een blog heeft. Ik reageer wel eens op
haar en zij wel eens op mij. Ik ken die
hele vrouw niet. Maar er ontstaat toch
een soort band. Een geestelijke band."
Ze heeft nog een ander blog, Cruise-
craving. Op die plek schrijft ze over
één van haar passies, reizen. Ter intro
ductie heeft ze voor de bezoekers een
lijst gemaakt met maar liefst 28 pun
ten die de voordelen aangeven van
Pascale Bruinen
een cruisereis. „Cruises doen iets met
me. Het klinkt zweverig, maar ik
word er heel zen van. Alsof al je zin
tuigen open gaan staan. Het is al span
nend om uit te varen. Ik voel me dan
als een spons, die alles wil absorberen
wat in de omgeving gebeurt. Nieuwe
oorden. Andere geuren. Klanken.
Avontuur. Andere mensen ontmoe
ten. Andere culturen. Het buitenle
ven. Nieuwe mensen. En daarin maak
ik via mijn blog dus ook weer een con
nectie met gelijkgestemde mensen."
De waardering die ze kreeg voor haar
blogs zorgde ervoor dat Bruinen een
column kreeg in het Algemeen Dag
blad. „Ik wilde altijd al graag over
mijn werk schrijven. Het publiek kent
alleen de magistraat in de zwarte jurk
in de zaal, die wat declameert. Maar
wat het werk van een officier allemaal
inhoudt en wat het met je doet, daar
weet de gemiddelde mens heel wei
nig van. De persoonlijke beleving van
het vak. Ik vroeg mij af of ik wat ik in
mijn blogs al deed, ook kon doen met
mijn ervaringen in het vak. Omdat
daar ook emoties bijkomen. In de
rechtbank moet ik mijn emoties op
een professionele manier uiten. Ik kan
me daar natuurlijk niet laten gaan en
in snikken uitbarsten. Maar ik kan
wel emoties in een requisitoir leggen.
Ik zou er acuut mee ophouden op het
moment dat wij geacht worden als ro
bots ons werk te doen, zonder er enig
menselijk gevoel in te leggen."
Het Openbaar Ministerie gaf groen
licht voor de columns, maar verbond
er wel restricties aan. „De privacy van
alle betrokkenen moet voorop staan.
Ik schrijf niet over wat nog onder de
rechter is. Ook niet over politiek getin
te discussies. En zelf wil ik voorko
men dat ik word gezien als een spreek
buis voor al mijn collega's. Ik schrijf
als officier, dat is mijn werk. Maar ik
schrijf ook nadrukkelijk als Pascale
Bruinen, die iets heeft meegemaakt."
Ze schrijft over de emotionele tafere
len in de slachtofferkamer. Daar kun
nen mensen die slachtoffer zijn van
geweld of zedendelicten hun verhaal
doen en zich laten voorlichten over
wat hen te wachten staat in de rechts
zaal. „Dat hakt er nogal eens in, voor
al als het om kinderen gaat. Ik maak
regelmatig kippenvelmomenten mee,
ook wij zitten met emoties en dat wil
ik aan de mensen thuis meegeven. En
er zijn mensen die vloekend en schel
dend de zaal verlaten, allerlei dingen
naar je roepen. Niet dat ik dan als een
geslagen hond naar huis ga. Maar
soms heb ik wel iets van: als ik straks
het pand verlaat, kijk ik wel even
extra goed om me heen.
„Ik zie vanuit mijn beroep een deel
van de samenleving dat niet al te
mooi is. Het schrijven en bloggen
over leuke dingen, luchtige dingen,
vrolijke dingen, ontroerende dingen,
niet-juridische dingen, dat is een heel
mooie aanvulling op mijn werk. Dat
heb ik als mens ook echt nodig."
ZATERDAG 11 JANUARI 2014
Internet bestaat twintig jaar. Wat begon als een militair
netwerk, ontwikkelde zich via Amerikaanse universitei
ten tot een digitale wereld waaraan niemand zich meer
kan onttrekken. Volgens deskundigen is dit nog maar
het begin. De participatiemaatschappij van morgen
wordt gestuurd door technologie. Brengt het ons louter
gemak en geluk, of ook gevaar?
In de serie De Verbinding vertellen pioniers, profeten en
'gewone' webgebruikers over hun virtuele wereld en wat
deze met hen doet. Vandaag de tweede aflevering: de
weblogs. Internet als middel om je denken en doen met
iedereen te delen.
Pascale Bruinen (Kerkrade, 1964)
studeerde Nederlands Recht aan de
Katholieke Universiteit Nijmegen.
Na haar studie doceerde ze aan de
zelfde universiteit twee jaar Volken
recht en Recht der internationale
organisaties, waarna ze in Los
Angeles op een groot advocaten
kantoor werkte als 'litigation para
legal', een advocaat die juridisch
voorwerk doet bij rechtszaken over
geschillen.
Van 1991 tot 1998 was ze advocaat
in onder meer arbeids- en familie
recht en letselschadezaken.
Halverwege 1998 stapte ze over
naar het Openbaar Ministerie en
werd ze officier van justitie bij het
arrondissementsparket Maastricht,
tegenwoordig het parket Limburg.
Ze hield zich bezig met slachtoffer
zorg, zedenzaken en huiselijk ge
weld.
Bruinen woont samen en is moeder
van een zoon en een dochter.
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
foto Annemiek Mommers
