66 Nu ik geen gluten
eet, gaat het zo
veel beter met me.
Ik wist niet dat ik
zo veel energie
kon hebben
ZEELAND 33
4L_
erg oppassen dat ik mezelf niet te snel inlever
en wegcijfer om anderen te helpen. Ik vind
het belang van anderen vaak toch nog groter
dan het belang van mezelf. Daar werk ik elke
dag aan."
„Daar zit een wederkerigheid in. Door voor
mijzelf een plaats en ruimte te creëren, be
grens ik de ruimte van een ander. 2014 wordt
echt het jaar waarin ik zeg hoe het werkelijk
zit. Ik wil uiten wat ik te uiten heb. Daar ga ik
actief op letten. Ik moet respectvol met me
zelf en mijn lichaam leren omgaan."
Zich zakelijk nadrukkelijk profileren vindt ze
gemakkelijker dan privé in haar gezin. Volgen
de week gaat Sylvia met proefmonsters van
cupcakes en brownies naar de horeca in Mid
delburg om te laten proeven hoe lekker glu
ten- en lactosevrij eten is. Het worden ge
sprekken over wat zij kan leveren, maar vooral
over voorlichting wat coeliakie inhoudt en
hoe gemakkelijk het kan zijn voor restaurants
om gluten- en lactosevrije producten te serve
ren.
„Ik vind het doodeng, maar het wordt ook
leuk. Wat zo mooi is: mensen gelóven mij. Ze
beschouwen mij als een autoriteit over gluten.
Dat komt mede doordat ik in de krant heb ge
staan met mijn glutenvrije pepernoten bij de
intocht van Sinterklaas in Middelburg. Overal
word ik nu herkend. Maar het komt ook door
dat ik nu mijn ruimte inneem. Ik ga erop uit
en ik draag mijn enthousiasme en kennis over
op anderen."
Wat kan de horeca doen om mensen met coeliakie
te bedienen?
„Zo veel. Het is zo triest wat ze aanbieden als
je geen gluten mag hebben. Je krijgt wel vis,
maar geen saus. Terwijl je gemakkelijk een
apart sausje kunt maken. Ze serveren datzelf
de geroosterde brood uit de supermarkt dat pa
tiënten thuis altijd al eten. Of die eeuwige sa
lade als alternatief. Ik ben geen konijn!"
„En het bedienend personeel moet uitleg krij
gen over hoe je moet omgaan met glutenvrije
producten. Ik wil een map met tips en trucs
maken."
Is er een grote markt voor glutenvrije restaurants?
„Zeker weten. Mijn winkel is bijna een uitzon
dering. Mensen uit heel Zeeland weten mijn
winkel te vinden, toeristen inmiddels ook. Ze
zijn zo blij dat ik er ben en ze storten ook hun
hele hart bij me uit. Bij mij kunnen ze het
kwijt. Omdat ik weet wat het is, omdat ik her
ken wat ze meemaken. Het gaat zelfs zo ver
dat patiënten tegen hun arts en tegen hun dië
tist vertellen over mijn winkel."
Als het tijd is voor de glutenvrije lunch, doet
de serveerster haar uiterste best Sylvia van
dienst te zijn en voert een paar keer overleg
met de keuken. Helaas blijken zowel het glu
tenvrije brood als de gerookte forel op te zijn.
Maar de grote kom tomatensoep bevalt Sylvia
goed. Ze eet hem leeg en dat, bekent ze tegen
over de serveerster, komt bijna nooit voor. De
eigenaar van het restaurant kan wel een be
richtje van haar verwachten, want het moet
natuurlijk beter, vindt ze.
„Ik voel me nooit bezwaard om in een restau
rant naar de mogelijkheden voor glutenvrij
eten te vragen en die te promoten. Dat is nu
wat ik bedoel met 'mijn ruimte innemen'. En
daar ga ik mee door."
„Ik ben meer een idealist dan een zaken
vrouw. Mijn doel met mijn winkel is niet om
rijk te worden. Ik wil mensen voeden en op
voeden. Ik wil lezingen houden. Om de ge
zondheid van de ander te verbeteren."
ZATERDAG 11 JANUARI 2014
mezelf leren omgaan
Sylvia Lekawaël van Doorn: „Ik
merk dat het een dun lijntje is
waarop ik balanceer. Ik moet nog
steeds heel erg oppassen dat ik
mezelf niet te snel inlever en weg
cijfer om anderen te helpen. Ik
vind het belang van anderen vaak
toch nog groter dan het belang
van mezelf. Daar werk ik elke dag
aan." foto Lex de Meester
