Het piepkleine mu
seum in de oude
verbandkamer van
scheepswerf De
Schelde dreigt te
verdwijnen.
32 ZEELAND
et lijkt wel of we hier
horen, zegt Doeke Roos.
„Ik moet er niet aan den
ken dat we ergens an
ders heen moeten." De
oude Verbandkamer van scheepswerf
De Schelde is de afgelopen jaren door
vrijwilligers omgebouwd tot een juwe
lendoosje waar de Scheldeschatten
precies inpassen.
Na jaren ploeteren en buffelen vielen
de puzzelstukjes afgelopen zomer in
eens in elkaar. „We bereikten een om
slagpunt, een moment waarop we
dachten: verrek, het begint allemaal te
kloppen."
Deze maand moet duidelijk worden
of het bezoekerscentrum annex mu
seumpje kan blijven: projectontwikke
laar AVV heeft plannen voor het ge
bied waar het gebouwtje staat.
„Het is spannend", zeg voorzitter Con-
ny Seijbel. „We hopen dat we passen
bij de plannen van de ontwikkelaar.
Hij heeft ons al laten weten dat hij
wil dat wij een rol blijven spelen, om
dat wij het verhaal over het gebied ver
tellen. Zonder dat verhaal is het Schel-
deterrein een kale vlakte. Maar hoe
dat vorm krijgt, is onduidelijk."
Vrijwilligers van de stichting Scheeps-
bouwgeschiedenis leiden bezoekers
rond over het Scheldeterrein. In de
Verbandkamer, waar destijds de be
drijfsgeneeskundige dienst van De
Schelde zat, zijn allerlei voorwerpen
te zien die herinneren aan de scheeps
bouw in Vlissingen.
„We hebben een open depot", zegt
Doeke Roos. „Een opslagruimte ach
ter glas. Er zijn drie wanden opengela
ten, zodat mensen alles kunnen zien.
De bedoeling is dat mensen op een af
standje naar het gereedschap kijken,
maar in de praktijk loopt het natuur-,
lijk allemaal anders. Mensen willen
de voorwerpen graag van dichtbij be
kijken." En ze komen ze ook brengen:
laatst nog een mooie oude passerdoos,
een vrouw bracht een fotootje van
haar vader.
En dan is er de bordenwand, gevuld
met de blauwe borden die werkne
mers van de werf kregen als ze 25,40
of zelfs vijftig jaar in dienst waren.
„Sommige mensen hebben hun jubi
leumbord zelf hier gebracht", zegt
Roos. Er is een vitrine vol veiligheids-
brillen, waaraan de brillenmode is af
te lezen: „In 1901 kreeg je de ongeval
lenwet, die bedrijven verplichtte zich
te verzekeren voor arbeidsongeschikt
heid. Die verzekering was heel duur,
dus dat stimuleerde de invoering van
bedrijfsgeneeskundige diensten. Oog
letsel kwam heel veel voor, dus toen
zijn ze begonnen met die brillen."
Verder staat het gebouwtje vol met
Scheldenostalgie: een oude klok, fo
to's van decennia geleden: de Willem
Ruys die boven de stad uittorende,
een vitrine met een logboek over het
puinruimen na de oorlog, een kast vol
boeken over de geschiedenis van de
werf. „Wat ik het mooist vind? Ik
denk de klinknagels", zegt Roos. „Die
spreken toch altijd tot de verbeel
ding."
'Verrek, het begint
allemaal te kloppen'
door Nadia Berkelder
www.scheepsbouwgeschiedenis-
vlissingen.nl
Doeke Roos in het open depot met gereedschappen en voorwerpen.
Vrijwilliger Wesley Sekewael bij de stoommachine in de gang van de Oude Verbandkamer.
foto Lex de Meester
