f
m
Een flink bedragmaar dan heb je ook wat
15
Gorik Hageman uit Sint-Niklaas
werd in december verkozen tot
beste leraar van Zeeland 2013.
pplaus en gejoel klonken vlak
voor de kerstvakantie in de
kantine van het Reynaertcol-
lege in Hulst. )a, ook op het
moment dat Gorik Hageman
(32) de PZC-wisselbokaal kreeg uitge
reikt, maar vooral toen zijn vader het po
dium opklom. Jo Hageman, gepensio
neerd bakker uit Clinge, had als verras
sing zijn befaamde schuimtaart gemaakt
voor zijn zoon. 'Yes, den bestel', stond er in
sierlijke letters op. „Dat mijn vader er was
en dat ik hem een knuffel gaf, heeft
enorm veel indruk gemaakt op de leerlin
gen", blikt Gorik terug. „Ze vonden dat zó
enorm lief. En ik was zelf ook ontroerd."
Het is twee wéken later. De beste leraar
van Zeeland 2013 zit in een café in Zoute-
lande, waar hij een deel van de kerstva
kantie doorbrengt met zijn vrouw
Goedele, zoon Johannes (4) en dochter
Bente (2). Hij is bedolven onder reacties.
Zo kreeg hij een e-mail van een lerares
Duits van het Ostrea Lyceum in Goes.
„Zij schreef, nog voordat ik gewonnen
had: 'ik ben enorm blij dat er eindelijk
een leraar Duits genomineerd is. Ook wij
kunnen grapjes maken'."
Het is waar: leerlingen van het Reynaert-
college schreven de PZC-redactie dat ze al
tijd uitkijken naar de lessen Duits van
Gorik Hageman. „Als ik een les Duits heb
dan weet ik gewoon meteen dat het weer een
gezellige en leerzame les gaat worden", mail
de Javi. Gorik glimlacht. „Duits is meer
dan alleen naamvallen. Ik probeer in mijn
lessen veel van Duitsland te laten zien.
Mijn echtgenote geeft ook Duits op het
Reynaertcollege. We zijn allebei vak-
freaks. Afgelopen zomer reisden we vier
weken langs de grens van de voormalige
DDR. We hadden in een tussenuur op
school op de kaart de reis uitgestippeld.
We wilden meer te weten komen over de
DDR, omdat we die tijd zelf niet bewust
meemaakten. Onderweg spraken we veel
interessante mensen. Hun verhalen ko
men regelmatig terug in de les."
Hij praat bijna onafgebroken, maar wel op
een rustig tempo en met een charmant
Vlaams accent. „Ik vind het leuk om te
vertellen, dat ligt in mijn aard. Soms zeg
gen leerlingen: 'oh, daar héb je weer zo'n
DDR-verhaal'. Maar ik wil zo een link leg
gen met de theorie. Dan blijft de stof be
ter hangen, hoop ik. Ik hoorde tijdens die
reis ook muziek van Duitse bands, die in
Nederland totaal onbekend zijn. Die heb
ik gebruikt. Ik liet leerlingen bijvoorbeeld
een nieuwe Duitse hit uitzoeken en er
een presentatie over geven. Dat was een
enorm succes. Zelfs een jongen die van
rap houdt, was enthousiast. Fantastisch!
Ik kreeg ze aan het praten in het Duits."
Zijn eigen verhalen zijn belangrijk in zijn
lessen, maar die van leerlingen zeker ook.
„Soms ben ik echt verbaasd over ze. Hoe
goed een leerling een muziekinstrument
kan spelen bijvoorbeeld. Als iemand iets
meegemaakt heeft en een verhaal wil ver
tellen, dan leg ik de les stil en laat ik hem
of haar aan het woord. Ik ben persoonlijk
geïnteresseerd, maar ik vind het ook be
langrijk dat leerlingen zich in mijn lessen
veilig voelen. Ze weten dat ze bij mij hun
ei kwijt kunnen."
Het is duidelijk: Gorik voelt zich als een
vis in het water in de klas. En dan te be
denken dat het lerarenvak eigenlijk zijn
plan B was. „Wat plan A was, heb ik eigen
lijk nooit ontdekt. Mijn tante Ans, met
wie ik een hele goede band had, overleed
in 1998. Op haar sterfbed zei ze tegen mij:
'jij moet het onderwijs in gaan'. Ik was 16,
maar zij moet dat toen al in mij gezien
hebben. Waarom weet ik niet, maar ik
heb het altijd onthouden."
Zijn tante kreeg gelijk. Gorik studeerde
Duits en Engels aan de universiteit Ant
werpen, promoveerde en kwam via een
omweg bij een vmbo-school in Breda te
recht. Na een jaar stapte hij over naar het
Reynaertcollege. „Ik vind het schitterend
om leerlingen te zien evolueren. Deze va
kantie was ik een brieftoets aan het nakij
ken. Dan denk ik: goh, vier jaar geleden
konden ze niets, en nu kunnen ze een def
tige brief produceren in het Duits. Dat
vind ik heel erg knap. En ik ben blij te
zien dat ze mijn tips gebruiken. Ja, ik be
gin zo langzamerhand te denken dat lesge
ven misschien echt wel mijn ding is."
Naam: Bo Schults
Woonplaats: Burgh-Haamstede
Klas: lF
School: Pontes Pieter Zeeman Zierikzee
„Deze tas is heilig voor mij. Het is een
echte leren Cowboysbag. Dat is best
een hip merk. Duur ook. Ik moest er
een flink bedrag voor neerleggen, maar
dan heb je ook iets heel moois, zoals je
ziet Toen ik deze tas op het internet
zag, wist ik dat ik hem hoe dan ook
moest hebben. Ik ben toen gaan sparen
en na een paar maanden had ik het
bedrag bij elkaar."
Naast dat haar tas mooi is, kan er ook
heel veel in, zegt Bo. „Al is dat door de
kluisjes hier op school nooit echt nodig.
Alleen op vrijdag, als je alles mee naar
huis neemt voor het weekend. In mijn
tas zitten nu, net als bij mijn klasgenoot
je Fleur, aardrijkskunde- en geschiede
nisboeken."
En mijn portemonnee en telefoon niet
te vergeten", vervólgt Bo. „Die doe ik in
één van de handige vakjes van mijn
Cowboysbag."
WOENSDAG 8 JANUARI 2014
HB—MM
derwij
Lessen
met
verhalen
door Cornelleke Blok
Gorik
Hageman,
beste leraar:
„Leerlingen
weten dat ze
bij mij hun ei
kwijt kunnen.'
foto Mechteld
Jansen
ÉBo Schults foto Dirk-Jan Gjeltema
