Een 'grote bunker', maar er kunnen veel spullen in
Menno (13) ziet
slecht. Toch gaat
hij 'gewoon' naar
de middelbare
school. Dankzij
hulpmiddelen en
zijn buddy Erwin.
Twee brugklassers op
glimmende fietsen,
nieuwe grote rugtas
sen op de bagagedra
ger: Menno Verburg
(13) en Erwin de Munck (12) uit
Vlissingen zijn op weg naar
school. Erwin fietst links, Menno
rechts, zoals altijd. Ze kletsen hon
derduit over het huiswerk dat ze
voor vandaag moesten maken en
over het werkstuk dat ze nog moe
ten uitprinten.
Bij elk kruispunt kijkt Erwin
goed om zich heen, stopt even, en
rijdt dan door. Menno volgt hem
op de voet.
Beste vrienden zijn ze, al vanaf
groep 6. Ze zitten samen in de
vwo-brugklas, wonen in dezelfde
buurt en hebben dezelfde hobby:
gamen. Na schooltijd brengen ze
soms urenlang achter de compu
ter door.
Het is een woensdagochtend in
november. De jongens zijn het
eerste uur vrij. Het tweede en der
de uur staan wiskunde en Neder
lands op het rooster. „Mijn twee
lievelingsvakken", zegt Menno.
„In Nederlands ben ik heel goed
en wiskunde vind ik gewoon
leuk."
Erwin steekt als vanzelfsprekend
een helpende hand toe als Menno
op het schoolplein zijn fiets met
zware tas in de rekken moet par
keren. „Ik ga altijd wat langza
mer", zegt Menno bijna veront
schuldigend.
In de hal van de school staan de
jongens stil bij het bord met roos-
terwijzigingen, dat hoog tegen
het plafond in de hal van de
school hangt. Menno heeft nu
even de ogen van zijn vriend no
dig. Morgen hebben ze les van
een andere docent, laat Erwin
hem weten.
Als je Menno door de gangen ziet
lopen, merk je niets aan hem. Hij
kent het gebouw op zijn duimpje:
weet feilloos waar de trappen en
lokalen zijn.
Menno ziet slechts zeven procent.
„Ik zie geen diepte", legt hij uit.
„Voor mij is alles eigenlijk een
360 gradenfoto. En wat ik zie, is
voor jullie misschien wazig, maar
voor mij is het scherp. Ik ben er
mee geboren, dus ik ken het niet
anders. Een krant kan ik wel le
zen, maar alleen van heel dicht
bij." Een herkenningsstok ge
bruikt Menno niet, als het niet no-
Naam: Wietse Frauenfelder (12)
Woonplaats: Burgh-Haamstede
Klas: 1 havo/vwo
School: CSW Middelburg
Op zijn rug hangt een flinke roodzwarte
Enrico Benetti rugzak. „Het is een vrij gro
te bunker", omschrijft hij zelf De tas is
nog vrij nieuw, want hij is nog maar een
paar maanden in gebruik. Hij kan dus nog
een paar jaar mee. „Ik heb hem pas aan
het begin van dit schooljaar gekocht."
„Het is een handige tas, want er kan heel
veel in." Dat blijkt ook wel nodig als Wiet
se even een snelle opsomming maakt van
wat er allemaal in zit. „Handschoenen,
schoolschriften, mijn iPad, schoolspullen.
En mijn lunch."
Hoewel het een grote tas is, valt het ge
wicht wel mee. „Alleen als ik veel uren
heb, bijvoorbeeld zoals vandaag, dan is
mijn tas wel zwaar", vertelt Wietse.
Het scheelt veel dat hij geen boeken heeft
om elke dag naar school te slepen. Bijna al
les gaat nu digitaal. „Wij gebruiken geen
boeken meer. We hebben alleen nog
schriften."
Buddy's? We zijn gewoon1
i Erwin en Menno (rechts) uit Vlis-
singen spreken 's ochtends op een
hoekje af, in de buurt van hun hui
zen. Ze fietsen bijna elke dag sa
men naar school.
1 Menno kan woorden en sommen
op het digitale schoolbord met
een speciaal softwareprogramma
vergroten en lezen op zijn laptop.
foto's Mechteld Jansen
door Cornelleke Blok
Wietse Frauenfelder foto Ruben Oreei
