34 SPORT
„Een partij voetbal willen regelen is iets
dat je in je moet hebben, anders word je
geen scheidsrechter." Was getekend Wim
Broekhoven. De 66-jarige Middelburger is
vandaag op de kop af vijftig jaar
voetbalarbiter. Het is een moment om bij
stil te staan. „Ik ben een betweter van het
zuiverste water."
355*
Zijn voetbalplunje werd al snel
verruild voor een scheidsrechters-
kostuum. Wim Broekhoven had
al op jonge leeftijd in de gaten dat
hij niet in de wieg gelegd was
voor een carrière als voetballer.
„Dat werd bij de eerste trap tegen
een bal eigenlijk al duidelijk",
zegt hij. „Ik speelde destijds bij
Axel met Peter Deij en Tonny
Sheilds. Die konden echt voetbal
len en daar kon ik niet mee mee.
Toch had ik wat met het spelletje.
Bovendien was ik een regelaar en
dus heb ik me als zestienjarige
aangemeld voor de scheidsrech-
terscursus. Die begon in oktober
1963 en op 2 januari 1964 had ik
mijn aanstelling als aspirant-
scheidsrechter. Mijn eerste wed
strijd was Steen B2-HW B3. Of
het goed ging? Ik heb geen idee.
In die tijd ging je op zaterdag ook
nog naar school. Ik was zeventien
en ging met mijn tasje achterop
de fiets zo van school richting het
voetbalveld. Ja, en daar stond ik
tussen allemaal leeftijdsgenoten.
Dat was wel apart."
Broekhoven stroomde snel door
en kreeg vrij vlot de leiding bij se
niorenwedstrijden, veelal de eer
ste teams. „Het was een compleet
andere tijd. De gele kaart bestond
nog niet. Ze werkten destijds met
een waarschuwing. Ik gaf mijn
eerste waarschuwing pas na drie
jaar, aan een speler van IJzendijke.
De verhoudingen waren anders.
Er was gewoonweg meer autori
teit, zoals in het hele maatschap
pelijke leven. Als je toen tegen de
baas inging, wist je al dat de deur
open ging. Dat haalde je dus niet
in je hoofd. Zo was het ook in het
veld. Nu is het anders, maar daar
heb ik geen moeite mee. Ze mo
gen best wat roepen. Het hoeft
geen begrafenis te zijn. Ach, res
pect moet je afdwingen, net zoals
in het gewone leven."
Broekhoven leidde inmiddels
zo'n duizend wedstrijden. Hij
Een echte derby. In die bus was
het natuurlijk ouwehoeren met el
kaar, terwijl ik gewend was aan
mijn eigen voorbereiding, met
marsmuziek en zonder iemand
om me heen. Dat ging dus fout. Ik
zag tijdens de wedstrijd de over
tredingen niet."
werd weieens belaagd, maar nog
nimmer kwam het tot een echte
molestatie. Hij grijnst en klopt
even met de hand op de tafel, in
de hoop dat dat hem ook in de ko
mende periode bespaard blijft.
„Als je een strafschop geeft, weet
je dat elf spelers het er mee eens
zijn en elf vinden het onterecht.
Dat is met buitenspel ook zo.
Maar daar ontstaat volgens mij
een molestatie niet door. Dat is
iets wat zich opbouwt, dus bij
voorbeeld door de verkeerde
ploeg te laten inwerpen of te veel
toestaan bij overtredingen. Dan
ontstaat er een sfeer van irritatie
en kan het zomaar mis gaan. Daar
moet je dus voor waken. En een
brede rug wil ook wel helpen
hoor."
Toch had ook de Middelburger
zijn moeilijke momenten. Zijn
slechtste ervaring als arbiter?
Broekhoven heeft nauwelijks be
denktijd nodig. Dat was op de eer
ste autoloze zondag in 1973, op 4
november. Vanwege de oliecrisis
mochten alleen bussen en taxi's
zich op de weg begeven. „Het was
een ramp voor de sport en het gaf
mij als scheidsrechter extra
druk", zegt Broekhoven nu. „Ik
was gewend om in mijn autootje
naar wedstrijden te gaan en altijd
met marsmuziek op. Ja, noem het
sportverdwazing, maar als ik geen
marsmuziek had gehoord, kon ik
niet fluiten. Nu moest ik met de
bus naar Hulst voor de wedstrijd
van HW tegen Vogelwaarde, een
partij tussen de stad en het dorp.
In het verslag van de PZC op
maandag 5 november is scheids
rechter Wim Broekhoven in de
ogen van de aanhang van HW de
gebeten hond, omdat hij onder
meer twee doelpunten van de
Hulster ploeg heeft afgekeurd. 'Na
afloop ging ze tot daden over en
moest scheidsrechter Broekhoven
zelfs enkele slagen en schoppen
incasseren voordat hij onder be
scherming van HW- en Vogel-
Betweter met een
Fietsen is de andere passie van Wim Broekhoven. In de zomermaanden maakt hij tochten door Europa.
