Komend jaar schrijft Maan Leo wekelijks
een column in de PZC.
Ze maakt haar debuut in de krant van vrijdag.
28 ZEELAND
MAAN LEO, COLUMNISTE
Wijzigingen in de PZC
Goed. Toch maar even duidelijk ma
ken wie voortaan elke vrijdag het
populaire hoekje linksboven op de
tweede pagina van het Zeelandka
tern gaat vullen. Maan (voornaam)
Leo (achternaam) dus. Ze stond af
gelopen zomer al eens kleurig en
sprankelend in de Geniet, het magazine van deze
krant. Geboortejaar 1986, in Utrecht. Ze studeerde
kunstgeschiedenis, theaterwetenschappen en religie
studies aan het University College Roosevelt (UCR)
in Middelburg. Na haar master te hebben behaald
met vrouwenstudies in Utrecht en Huil, kwam ze in
2010 op de afdeling voorlichting werken van het
UCR. Momenteel is ze daar hoofd communicatie. In
2012 won ze de Zeeuwse Boekenprijs met haar de
buutroman Ik ben Maan. Ook landelijk kreeg ze lo
vende kritieken en was ze in de race voor prijzen
met haar 'shock novel', waarin ze onder meer schreef
over haar stotterprobleem, haar voorliefde voor rijpe
mannen en haar 'ongelooflijk grote borsten'. Haar
tweede roman wordt komend najaar gepubliceerd.
En nu dus: columniste.
Maan Leo: „Ik heb voor mijn master twee jaar gestu
deerd op hoe vrouwen in de kunst worden afge
beeld. Ze komen, voorzichtig gezegd, niet altijd even
zelfstandig naar voren. Ik heb een zekere gevoelig
heid ontwikkeld voor hoe er over vrouwen wordt ge
praat. Ja, dat ga je een beetje in mijn columns terug
zien. Laatst hoorde ik de hoofdredacteur van
NOS-nieuws uitleggen, waarom er met de kwestie
van de Maastrichtse burgemeester Onno Hoes was
geopend, en niet met belangrijk nieuws over de Cen
trale Bank van Amerika, de Fed. Hij zei toen: 'Het is
niet zo dat onze kijkers zeggen: Vrouw, kom eens uit
de keuken, want de Fed is op de tv.' Dat lees ik dan.
Ik ben niet meer zo radicaal als een paar jaar geleden,
maar ik ben wel feministe. Dat de NOS-hoofdredac-
teur zoiets zegt, wijst op iets groters. De man zelf zal
er misschien niet bij nadenken. Maar hij bevestigt
het beeld dat een vrouw toch geen nieuws hoeft te
zien. Of er valt hem helemaal niets op aan wat hij
zegt - dan is het nog veel erger. Natuurlijk is er veel
verbeterd in de positie van vrouwen. Toch is de ge
lijkheid ten opzichte van mannen oppervlakkig.
Vrouwen verdienen nog steeds minder, ze zijn nog
altijd kwetsbaar op straat. Ik kan met mijn column
in de PZC niet de wereld veranderen. Maar ik kan
wel zaadjes planten en lichtjes tegen schenen schop
pen."
Ze weet wat het is om naar buiten te treden. Door
haar roman Ik ben Maan, bijvoorbeeld. Behalve veel
lof oogstte ze ook negatieve recensies. Ze is niet bang
voor boze reacties of afwijzingen. Dat merkte ze
toen haar man en schrijver Peter Drehmans in de
Volkskrant een verhaal publiceerde, waarin hij be
weerde dat er vaak meer aandacht voor de persoon,
de schrijver is dan voor het geschrevene. Hij noemde
zijn vrouw Maan Leo als voorbeeld. Bij dat verhaal
werd een foto van de schrijfster geplaatst. Maan Leo:
„Alle Powneds en aanverwante zenders vielen over
me heen. Vreselijk. .Mijn schrijftalent zou omgekeerd
evenredig zijn aan de omvang van mijn borsten... dat
soort opmerkingen. Daar laat ik me niet door uit het
veld slaan. Mijn ouders zijn allebei leraar. Zij blijven
praten en redeneren als ze worden aangevallen. Dat
heb ik van hen geleerd."
De columniste zegt heel erg in de kracht van taal te
geloven. Daarom vindt ze de manier waarop geschre
ven wordt van belang. Van groot belang. „Want",
zegt ze, „vorm en taal moeten wel samenvallen. Dat
is mijn ideaal. Je wilt toch niet dat het iets wordt als
het laatste Nationaal Dictee van Kees van Kooten.
Toen ik meedeed had ik geen idee waarover het ging,
en na afloop eigenlijk ook niet."
Bij de meeste columnisten draait het volgens haar
meer om het verhaaltje dan om de mooie taal. Hoe
ze dat zelf gaat doen, moet ze nog even uitproberen.
Ter illustratie geeft ze een fragment van haar co
lumn, die vrijdag in de krant staat: „Bij de receptie
op mijn werk zijn ze er inmiddels aan gewend om te
lefoontjes 'voor meneer Leo Maan' toch maar naar
mijn toestel door te schakelen. Waarom gaan men
sen er altijd vanuit'dat iemand in een leidinggeven
de functie een man zal zijn, die ook nog eens zijn ei
gen naam niet in de juiste volgorde kan schrijven?
Afijn, ik sta ze dan toch maar te woord, maar niet
zonder eerst met groot leedvermaak de schrik aan de
andere kant van de lijn te horen wanneer ik met on
vervalste damesstem mijzelf introduceer: 'Met
Maan'." Ze heeft een telefoon vol met opzetjes, noti
ties en herinneringen. Zo viel het haar op dat Middel
burg veel kleine winkels heeft. Ze herinnert zich ook
een museumbezoek op een donderdagochtend: „Er
waren alleen maar mannen in hun eentje. Wat doen
ze daar. Hebben ze een geheim kunstclubje?" En oh
ja, het wordt het jaar van het hoedje: „Ik ga elke dag,
behalve op zondag, een ander hoedje dragen. Nu ben
ik aan het sparen. Ik kan beschrijven hoe ik op zoek
ben in een winkel waar alleen streng gereformeerd
publiek komt. En hoe ik in een tweedehands winkel
een hoed uit Japan in de jaren vijftig vond. Toen
bleek dat die van een Zeeuws echtpaar was geweest,
dat naar Japan was geëmigreerd en weer was terugge
komen."
Ook de schapen op de spoordijk achter het station in
Middelburg heeft ze geregistreerd. „Elke twee, drie
maanden worden er verplaatsbare hekken gezet en
lopen ze daar. Zo dichtbij, dat geeft me een landelijk,
pastoraal gevoel. Hebben die schapen het niet koud?
Met zo'n vraag verraadt het stadsmeisje zich. Het
gaat om de manier van kijken. Schaapjes op de spoor
dijk, aha schaapjes, natuur en de stad, stadsmensen
en natuur. Zo maak ik kleine snapshots. 'Omdenken'
is een nieuwe term. Zo zou ik het niet willen noe
men. Wat ik doe is langer bij iets stilstaan, even op
de pauzeknop drukken."
Een jonge vrouw, een import-Zeeuwse, die vanuit
een ander perspectief met een verbaasde, verwonder
de blik om zich heen kan kijken. En die toch bij de
belevingswereld van de Zeeuwen kan aansluiten.
Maan Leo: „Zolang je je lezers maar serieus neemt,
kan er veel. Als mensen maar kunnen meevoelen. Ja,
ik denk dat ik iets kan toevoegen aan de krant."
Met ingang van het nieuwe jaar krijgt de PZC een aantal nieuwe columns en rubrieken, en
verschuiven enkele oude getrouwen naar andere dagen.
Wim Hofman verhuist van de maandag naar de zaterdag. Zijn column krijgt een andere in
vulling, waarbij hij zowel met tekst als met beeld uit de voeten kan.
De column van Ernst Jan Rozendaal verhuist van de vrijdag naar de maandag.
De vrijdagse column wordt voortaan geschreven door Maan Leo.
Marjan Berk stopt met haar column in de zaterdagkrant.
Ferry Mingelen gaat komend jaar een wekelijkse column verzorgen voor de PZC. Hij werkte
bijna dertig jaar voor de NOS als parlementair verslaggever. Zijn eerste column verschijnt na
het kerstreces van de Tweede Kamer.
In het katern Buiten verschijnen met ingang van volgende week woensdag twee nieuwe ru
brieken, waarin aandacht uitgaat naar duurzame initiatieven in Zeeuwse dorpen en steden.
Met ingang van zaterdag 4 januari verschijnt er elke zaterdag in het Zeeuwse katern een
ruim interview met een Zeeuwse 'smaakmaker': een Zeeuwse vrouw of man, die sporen na
laat in het deltagebied.
Kent u iemand van wie u denkt: die heeft wel een boeiend verhaal te vertellen, of van haar of hem zou
ik wel meer willen weten - mail ons: redactie@pzc.nl
'Ik druk even op
de pauzeknop'
door Jan van Damme
I Wim Hofman
Ferry Mingelen
