Hoi Sheila,
Hai Raymond,
66 Laat ik het er op
houden dat ik
volgens mijn
BMI-index nogal
erg klein ben...
26 WALCHEREN
KOESTERCHALLENCE
Waar beginnen
we aan...
Nee, ik moet
anders begin
nen. We gaan
het doen! Ik had er graag de woor
den 'gewoon even' bijgezet, maar
zo simpel is het nu ook weer niet.
We moeten aan de bak. Samen,
apart en in een groep. Ik vind het
prettig dat we bij Koesterchallen-
ge kunnen aanhaken, een groep
Zeeuws-Vlamingen die sinds sep
tember onder professionele bege
leiding traint om hetzelfde doel
als wij te halen: het beklimmen
van de Alpe d'Huez, eind mei.
Wij moeten in kortere tijd wor
den klaargestoomd, maar ik heb er
vertrouwen in dat we elkaar
straks op de top van de berg een
schouderklopje mogen geven.
Eigenlijk vind ik dat jij dat compli
mentje nu al verdient. Toen ik
eind november min of meer als
grap tegen jou zei dat we voor een
lezenswaardige rubriek in de PZC
over Koesterchallenge eigenlijk
zelf moesten meedoen, zei ik dat
niet om jou uit je tent te lokken.
Maar dat gebeurde dus wel. „Ja, ik
moet er aan beginnen. Je hebt ge
lijk", klonk het met een diepe
zucht. Het bleef niet bij die zucht.
Inmiddels heb je sportkleding ge
kocht en ben je bij Health Center
Bodyline in Terneuzen al een paar
weken intensief in touw om uit
houdingsvermogen te kweken en
kilo's te verliezen. Chapeau! Ik wil
door mijn deelname vooral fitter
worden. Tot vijfjaar geleden deed
ik aan spinning, een uurtje per
week. Van lieverlee merkte ik daar
de vele voordelen van. Ik voelde
mij fitter op mijn werk, stond 's
ochtends frisser op en op zaterdag
keek ik vaak vreemd op als de
scheidsrechter de wedstrijd van
'mijn' Vuufde van Terneuzense
Boys affloot. Was het nu echt al
klaar? Een wijziging van werkplek
gooide vervolgens roet in het eten.
En daarna kwam het niet meer
goed. Ik voetbal nog steeds, op het
zelfde bedenkelijke niveau als des
tijds. Maar ik tors weer meer kilo's
mee en snak regelmatig naar het
allerlaatste fluitsignaal. Dat moet
anders, het moet weer zoals toen.
En dus onderging ik laatst een fit-
heidsteSt, als start van een waar
schijnlijk intensieve periode waar
in ik meer wil bewegen en bewus
ter wil eten. Maar een biertje, een
wijntje en een patatje moeten op
zijn tijd best kunnen. Maar ik
streef ernaar om dat vervolgens
weer te compenseren. Als ik aan
het einde van de rit ook nog vijf
kilo lichter ben en mij zo fit als
een hoentje voel, is mijn missie
ook zonder het bedwingen van
die Hollandse berg in Frankrijk
wel geslaagd. Dat kuitenbijtertje
zie ik dan maar als een pittig toet
je-
Succes, je kan het!
Raymond
Spierpijn Ray, spierpijn.
Op plekken waarvan ik
tot nu niet wist dat het
daar zo'n pijn kon doen.
Dat is het resultaat van
mijn eerste weken trainen in
mijn 'Burn Calory groepje'; mei
den en dames die allemaal willen
afvallen en in shape geraken.
Zij trainen al enkele maanden in
tensief en ik loop hopeloos ach
ter. Maar, het eerste resultaat is
er; na kilometers cardio, roeien en
flink bodypumpen drie keer per
week zijn er al kilo's af en ik ben,
volgens het meetlint, wat strak
ker. Maar ik ben er nog lang niet.
Hoeveel er af moet? Ha! Heel wat.
Hoeveel? Zeg ik niet. En ook niet
hoeveel ik nu weeg. Laat ik het er
op houden dat ik volgens mijn
BMI-index nogal te klein ben...
Ik ben eerlijk; ik zegde een paar
weken geleden mijn deelname
aan de Challenge toe, maar zo van
harte was het niet. Ik heb een
gloeiende hekel aan sport. De laat
ste keer dat ik me er aan waagde,
was toen ik nog studeerde, ruim
vijftien jaar geleden. Fitness. Het
duurde niet lang. Ik was het al
snel beu. En ja, toen ging het
hard. Ik ging van curvy, naar mol
lig, naar ronduit te zwaar. En het
bleef een stijgende lijn.
Maar nu is er het besef; als ik er
nü niet wat aan doe, dan komt
het er nooit van. Mijn groepje en
jij houden me gemotiveerd en ik
heb met al onze lezers duizenden
stokken achter de deur. Opgeven
is geen optie. Ik ga die berg op,
niet als slanke den - ik hou graag
nog wat rondingen over -, maar
wel vele kilo's lichter.
Ik heb er
vertrouwen in dat
we elkaar straks
op de top van de
berg een klop op
de schouder geven
Een paar weken geleden ontmoet
te ik voor het eerst Bauke, mijn 'ei
gen' trainer. De man van wie ik
dacht, dat ik hem intens zou gaan
haten. Maar hij doet het zo leuk,
pept ons op, hoort begripvol ons
geklaag aan over wat we allemaal
niet mogen eten en maakt zelfs
het wekelijkse weegmoment
draaglijk. Hij sleept me door al
die sporturen. Maar Ray, ik vind
het nog steeds niet leuk, dat spor
ten. Jij hebt inmiddels het licht ge
zien, je roept vrolijk „ik mag
weer!" en staat een kwartier later
gutsend van het zweet op de
crosstrainer. Bij mij is het nog
steeds van te moeten. Laat ik het
maar zo zeggen: ik had heel wat
meer plezier met aankomen, dan
nu met afvallen.
Sheila
In vijf maanden gaan we
helemaal over de top
Sheila en Raymond volgen aparte trainingsprogramma's, maar proberen een keer in de week samen te sporten. Uiteindelijk gaan ze samen de alp op.
foto's Mark Neelemans
PZC-verslaggevers Sheila van Doorsselaer en Raymond de Frel hebben
zich een gezamenlijk doel gesteld: eind mei beklimmen ze de Alpe
d'Huez. Ze haken aan bij het Zeeuws-Vlaamse sportproject Koester
challenge. Vanaf januari berichten zij in de wekelijkse rubriek Over de
top over hun persoonlijke drijfveer om meer te sporten en anders te
eten. Vandaag geven ze de aftrap. Vanaf januari verschijnt Over de top
elke zaterdag in de PZC.
Sheila van Doorsselaer
Raymond de Frel
Toitoitoi!
