Dierenartsen soms ook
zelf in de lappenmand
V
66 „Toen hij na een
week om een
borreltje vroeg,
wist ik dat-ie weer
de oude was."
26 SCHOUWEN-DUIVELAND
WONDERBAARLIJKE ONTKNOPING
Vermiste Martin Borst (90) uit
Clinge zat drie dagen zonder eten of
drinken met auto vast in een sloot.
Piek Zierikzeese kerstboom niet tegen storm bestand
EP
In De Lappenmand kwa
men van de eerste tot de
laatste zaterdag van 2013
huisdieren aan bod die ge
baat waren bij hulp van een
dierenarts. Maar hoe zit dat eigen
lijk met de artsen en assistentes
van het dierenziekenhuis. Want
niet elk dier is zich bewust van
hun goede bedoelingen. En dus
wordt er weieens zó gehapt, dat
de arts of assistente zeifin de lap
penmand belandt.
Peter de Vos denkt elke keer weer
als hij het litteken op zijn boven
arm ziet terug aan een Mechelse
Herder. „Ik verwijderde wat tand
steen bij hem, ongeveer vijftien
jaar geleden. Hij liet met een flin
ke hap weten hier niet van ge
diend te zijn. Sindsdien ben ik
voorzichtiger, ik kijk bij binnen
komst altijd eerst hoe een hond
reageert op brokjes of andere
vriendelijke toespelingen. Bij de
behandeling van agressieve hon
den valt of staat alles bij de hulp
van goede assistentes, want alleen
ben je nergens."
En die assistentes? Die krijgen
ook weieens iets te verduren. Han-
neke Jansen werd vier jaar gele
den eens te grazen genomen door
een kat. „Een vondeling, die met
een in mijn pols beet toen ik hem
uit zijn mand pakte. Later bleek
dat hij dat deed, omdat hij mijn
hand niet zag aankomen: de kat
was blind. Ik hield er een bloed
vergiftiging aan over, mijn arm
zwol helemaal op. Ik kon drie we
ken niet werken."
Kattenbeten zijn vanwege de vele
bacterieën in een kattenbek vaak
nog vervelender dan hondenbe
ten. Assistente Manuela Kint
weet als knaagdierenspecialist
van het dierenziekenhuis als geen
ander hoe hard de achterpoten
van een konijn kunnen trappen,
maar daar heeft ze tot nu toe geen
kleerscheuren aan overgehouden.
„Ik ben wel eens door een heel do
minante hond in mijn buik gebe
ten. Het was gelukkig maar een
schampschot, die alleen een blau
we plek opleverde. Die hond beet
toen ik wegliep. Dat wilde hij
niet, hij zag mij als zijn bezit. Ver
der heb ik eens een kopstoot ge
had van een Bullterriër, die op de
behandeltafel stond. Zo, die had
een harde kop. Ik zag even sterre
tjes."
Ook dierenarts Lotte Beirens had
eens bijna 'prijs', in haar gezicht.
„Ik was met de behandeling van
een hond 'in zijn achterkant' be
zig. Opeens draaide hij zich om
en beet in mijn gezicht. De scha
de viel gelukkig mee. Mijn teller
staat nu sinds 2007 op drie hon
denbeten en een kattenbeet."
Haar collega Johan de Vos staat in
het dierenziekenhuis bekend als
'de man die alles al eens heeft ge
had, maar er nog nooit mee naar
de dokter is geweest'. „Dat lossen
we hier gewoon zelf op", zegt hij
met een knipoog. „Een golden re-
triever heeft met een beet eens -
een spier in mijn duim blootge
legd. En een agressieve hond
heeft mij eens gebeten, terwijl hij
onder narcose was. Vroeg zijn
baasje opeens of die nagel op de
grond van mij was. Ik als de wie
deweerga naar collega Annette
Burm, met de vraag waar de ver
banddoos was." Annette moest er
niets van weten. „Bij dieren kan
ik alles hebben, maar bloed van
mensen? Nee, liever niet!"
Johans meest kolderieke verwon
ding werd veroorzaakt door een
hamster. „Een collega vroeg of ik
ook eens wilde voelen, want zij
vermoedde dat hij een tumor had.
Ik pakte het beestje op en hij beet
meteen in mijn wijsvinger. Ik
schreeuwde 'au', en trok in reac
tie mijn vinger terug. Die ham
ster vloog zo over mijn schouder
vijf meter de gang door. Het om
gevingsgeluid verstomde even,
tot we 'plop' op de grond hoorde.
Het was een wonder dat het dier
tje deze vlucht heeft overleefd."
Dit was de laatste aflevering van De
Lappenmand.
CLINGE - Ze eten voor het eerst
sinds weken weer samen. Aan
een tafeltje, in de ZorgsSaamkli-
niek in Hulst. Martin (90) en Coc
ky (86) Borst uit Clinge. Martin is
slechthorend, slechtziend, licht
dementerend, maar goedlachs.
Cocky komt net uit het zieken
huis in Terneuzen, mist een teen,
kijkt ernstig en loopt moeilijk.
Zonder verzorging kunnen bei
den lastig uit de voeten. Daarom
lijkt een terugkeer naar hun wo
ning aan de Hoogestraat in Clinge
onmogelijk. „Maar we zijn blij dat
we nu weer even samen zijn",
zegt Cocky.
Daar zag het eind oktober niet
naar uit. De Borsten waren toen
landelijk in het nieuws. Martin
was spoorloos, Cocky ten einde
raad. Drie dagen lang verkeerde
zij in onzekerheid over het lot
van haar man. „Hij had moeder
op donderdagochtend naar het
busstation aan de Zandstraat in
Hulst gebracht. Van daaruit
moest zij naar het ziekenhuis in
Terneuzen", zegt zoon Marco (56)
uit Utrecht. „Ze moest daar een
nachtje overblijven en toen ze
vrijdags tegen vieren met de taxi
thuiskwam, was pa er niet."
Hij was in zijn favoriete houthak-
kershemd in zijn rode 45-km-au-
tootje gestapt en de wijde wereld
ingetrokken. Cocky had op maan
dag de moed al opgegeven. Overal
hadden ze, met en zonder politie,
gezocht. Martin leek met zijn Lig-
ier van de aardbodem verdwenen.
Op die 28ste oktober voltrok zich
echter het mirakel. Boer Gerard
Knoops (56) uit de Riet -en Wulfs
dijkweg bij Absdale nam na een
zware herfststorm de schade aan
zijn mais op. In een doodlopend
pad zag hij een rood autootje. „Er
zat iemand in die met zijn hoofd
op het stuur lag." Het autootje
stond met een wiel in de greppel
naast het zandpad. Toen Knoops
het portier opende, schrok de
man wakker. „Hij vroég of ik zijn
auto eruit wilde slepen. Toen ik
hem vroeg hoe lang hij er al
stond, zei hij: een paar uur." De
boer wist toen nog niet dat het
om de vermiste Martin Borst uit
Clinge ging.
De eerlijke vinder belde wel met
een politie en ambulance. Die wa
ren snel ter plekke om de onder
koelde en deels uitgedroogde
Borst te helpen. „Hij heeft dagen
lang in het ziekenhuis verschrik
kelijke dorst gehad", zegt zoon
Marco. „Toen hij na een week om
een borreltje vroeg, wist ik dat hij
weef de oude was." Samen met
zijn vriendin heeft hij de Ligier
nog uitgeruimd. „Dat was geen
pretje. Hij heeft zijn behoefte al
die dagen in zijn broek in de auto
gedaan. Daar hing me een lucht."
Het wagentje staat nog bij de gara
ge. De bodemplaat is beschadigd
en de motor vertikt het. „Vader
zal er niet meer in rijden. Maar
moeder wil nu het brommercerti
ficaat halen om erin te kunnen rij
den. We proberen het uit haar
hoofd te praten. Maar ze is nogal
gesteld op haar vrijheid."
Aan Martin zijn de sores hele
maal voorbij gegaan. „Ik denk dat
hij bij Absdale een verkeerde af
slag heeft genomen en zichzelf
klem heeft gereden op dat zand
pad. Gelukkig is hij niet bang uit
gevallen", stelt zijn zoon.
Zelf weet de veroorzaker van de
commotie zich amper iets van
zijn avontuur te herinneren. „Ze
zeggen dat ik zoek ben geweest.
En waarom bent u hier? Voor de
krant. Oh." En dan lachend:
"Maar ik ben toch oud nieuws?"
Maar wel opzienbarend, weet ook
zoon Marco. „Tot in Indonesië,
Spanje en Curacao hebben beken
den van ons het bericht op tele
tekst zien staan. 'Was dat jouw va
der die kwijt was', zeggen ze als
ik erover vertel. Nou ja, hij leeft
nog en als ik hem zo zie, kan ie
wel 120 jaar worden."
ZiERiKZEE - Misschien dat de Hee-
ren van Noordwelle eens te rade
moeten gaan bij de Rotaryclub
Schouwen-Duiveland. Weliswaar-
is de piek geknakt, maar de kerst
boom die door de club op het Ha
venplein is gezet, staat na twee
stormen nog fier overeind. Dit in
tegenstelling tot die van de 'hee-
ren', die daags voor kerst brak.
In Zierikzee is wel de piek ge
knakt, maar dat mag voor Anne-
marie Noordhoek de pret niet
drukken. „Ik ben onder de indruk
van de boom en van de sponso
ren die 'm zo stevig hebben neer
gezet", zegt ze. „We hebben heel
veel positieve reacties gehad op
de boom en op de versierde mu
ziektent. Volgend jaar spannen
we ons in om het weer te doen."
foto Ronald den Dekker
++door Raymond de Frel
In De Lappenmand gaven dierenart
sen, specialisten, assistentes én baas
jes wekelijks een kijkje achter de
schermen van Dierenziekenhuis
Zeeuws-Vlaanderen in Terneuzen.
Vandaag de slotaflevering.
Gestrand in
koekblik op
vier wielen
door Henk Boot
Marco, zoon van Martin Borst
I De medewerkers van Dierenziekenhuis Zeeuws-Vlaanderen belanden door
hun werk heel soms ook zelf in de lappenmand, foto Robin Kuijper
