ZEELAND 29
66 Hoe denkt u dan God zelf
ooit te kunnen zien? God
zien is onmogelijk.
Niemand zou in leven
kunnen blijven.
Maandag
Dinsdag
Woensdag
Donderdag
tendijk en organist Tim Bouwsma meewerk
ten.
Vandaag wil ik de preek voor de kerstmorgen
dienst voorbereiden en tijd nemen voor pasto
raat. Het wordt een lange dag waarop ik ge
meenteleden ontmoet die deze dagen zijn ge
confronteerd met verlies van een familielid.
De avond vult zich met exegese, onderzoek
van de betekenis van het Bijbelgedeelte dat op
kerstmorgen centraal staat. Ik nam dit jaar Jo
hannes 1 als hoofdtekst. Een gedeelte waar je
als het ware een kathedraal binnenstapt met
hoge spitsboogramen. Ramen waar het licht
van eeuwigheid door binnenvalt, licht dat
zich uiteindelijk concentreert in het Woord
dat mens werd, net zo kwetsbaar als wij.
In de loop van de morgen zet ik dankbaar een
punt achter de preek. Ik vond er een passende
inval voor, een verhaaltje over een Romeinse
keizer die bij een Joodse rabbi komt. De keizer
vraagt: 'Als jullie God bestaat, laat me hem
dan zien.' 'Kom maar mee naar buiten, dan zal
ik u overtuigen dat onze God bestaat,' ant
woordt de rabbi. Buitengekomen verzoekt hij
de keizer naar de hemel te kijken, maar de
zon schijnt zo fel dat de keizer snel zijn ogen
weer neerslaat. Daarop zegt de rabbi: 'Eerwaar
de keizer, de zon is slechts een dienaar van
God en zelfs deze dienaar is te machtig voor u
om naar de kijken. Hoe denkt u dan God zelf
ooit te kunnen zien?' Bijzonder: God zien is
onmogelijk, niemand zou in leven blijven,
maar God laat zich wel kennen, en is dat niet
meer dan zien? Vanavond naar de kerstnacht
dienst in Ritthem. Het sfeervolle oude kerkje
is goed gevuld. Het is traditie geworden: brass
band Onda verleent medewerking. Kees Sim
ons leidt de dienst. Aan de hand van een dicht
regel van Lucebert, doorlicht hij het kerstevan
gelie: 'Alles van waarde is weerloos, wordt van
aanraakbaarheid rijk.' Mijn gedachten nemen
de vrije loop. Ooit maakte ik kerst mee in een
sloppenwijk in India, samen met 'onaanraak-
baren'. De woorden komen in dialoog: aan-
raakbaar, onaanraakbaar? Weerloos, rijk?
Eerste kerstdag. Vanmorgen ga ik voor in twee
diensten, eerst in Nieuw- en Sint Joosland,
daarna in Ritthem. De samenzang wordt bege
leid met orgel en blaasinstrumenten. Het ver
hoogt de vreugde van het zingen en onder
streept de inhoud van de liederen. Wonderlijk
eigenlijk. De komst van Jezus in de wereld is
niet iets van een ver verleden. Ineens besefik
het bij het zien van enkele gemeenteleden die
pas met verlies zijn geconfronteerd. Er wellen
Bijbelwoorden op: 'Heer, waar zouden we
heengaan? Alleen bij U zijn woorden van le
ven.' Omdat een oude mevrouw uit de ge
meente is overleden heb ik 's middags een ge
sprek met haar familie. In zulke gesprekken
wordt doorgaans veel gedeeld. Ook wordt de
liturgie gemaakt voor de dienst van Woord en
Gebed, waarin de overledene wordt herdacht.
De dag verloopt verder rustig. Als ik 's avonds,
na familiebezoek, via internet een blik werp
op het nieuws, besefik hoe bevoorrecht we
hier in Nederland zijn. Wij konden in vrijheid
Tweede kerstdag. Anders dan gedacht heb ik
een gevulde agenda. Voorbereiding voor de
kerkdienst van zondag en een uitvaartdienst
op zaterdag. Goed om daar in alle rust, met de
zon op de ramen, aan te kunnen werken. Ik
rond hiermee dit dagboek af en dank de PZC
die me vroeg een inkijkje te geven in predi-
kantswerk in de kersttijd. Die periode wordt
als erg druk gezien. Maar wat is druk als je
leeft zoals Paul Gerhardt ooit dichtte?
Zou ik niet van harte zingen
Hem die zozeer mij verblijdt?
Want ik zie in alle dingen
niets dan zijn genegenheid.
Is de hartslag van het leven
niet de liefde van de Heer?
Liefde draagt hen meer en meer,
die in dienst van Hem zich geven.
Alle dingen hebben tijd,
maar Gods liefde eeuwigheid.
naar de kerk en het kerstfeest vieren. In Bag
dad, en op veel meer plaatsen, was dat anders.
In genoemde stad vielen 34 doden door een
bomaanslag bij een kerk en in de Centraal
Afrikaanse Republiek kostte een aanslag op
een kerk vijf mensen het leven. Niet voor
niets roept koning Willem Alexander in zijn
eerste kersttoespraak op tot saamhorigheid en
noemt hij kerst een moment van bezinning
op ons bestaan. Terwijl ik daarover nadenk,
vraag ik me af: Zou die bezinning ons, zoals in
de kersttoespraak van paus Fransiscus ge
beurt, ook kunnen leiden naar die Ene die vre
de beloofd heeft en zelf Vrede is?
ZATERDAG 28 DECEMBER 2013
Elly Bouman als predikant betekent
niet alleen preken maken en houden
maar ook contact met veel mensen.
foto Ruben Oreel
