L
V%
Verliefd op de buiten
I i
Een serie verhalen met mensen
die met hart en ziel in het
buitengebied van Zeeland wonen.
Het gezin Jongejan-Mojet (Jan
en Hanna en kinderen Cerrit,
Emma, Karei en Jet) woont in
één van Noord-Bevelands Groe
ne Kamers: een met bomen
omzoomde boerderij in de pol
der, net buiten Kats. Vrij voe
len ze zich er. „De charme van
dit is dat er niets is."
"W *-
Voor de vier kinderen van Jan
en Hanna is hun woonplaats
- vooral door de tuin - een
uitstekende plaats om op te
groeien. De oudste is Gerrit
(twaalf), Jet van zes is de jong
ste. Het kwartet begunstigde
voorzichtig de integratie van hun ouders -
niet-Zeeuwen.
Jan: „De eerste jaren ben ik alleen maar in
Kats geweest om te gaan stemmen. Het
dorp, daar hadden we niets te zoeken. Ger
rit was anderhalf en wij hadden het allebei
druk met werk. Toen Gerrit de leeftijd had
om naar de basisschool in Kats te gaan, in
tegreerden we een beetje."
Hanna: „We hadden wel meteen contact
met de buren. Die hadden toen drie kinde
ren. Woonden ook in zo'n huis. Een buur
vrouw had me gezegd dat ik Elly van twee
huizen verder eens moest opzoeken. Ik
fietste er naartoe en passeerde Elly onder
weg. Ik fietste haar voorbij want ik kende
haar niet. Het grappige was dat zij juist on
derweg naar hier was."
U komt uit Den Haag en hebt in Berlijn
gewoond. Het contrast met Zeeland
moet enorm zijn geweest.
Hanna: „Ik heb heel lang in de DDR ge
woond. Maar dat is niet zo'n groot verschil.
Daar was een grote stad, maar daarbuiten -
waar ik ook gewoond heb - was een niet
ontgonnen gebied. Het was heel basis. Dus
ik heb helemaal geen moeite met zoiets als
dit. Dat zeg ik ook altijd tegen Jan. Ik kan
overal wonen. De charme van dit is dat er
niets is."
Jan: „Dat is echt zo. Als je wilt barbecueën
ga je barbecueën. Je hoeft niet te kijken of
de buren de rook wel kunnen hebben op
dat moment. Je hoeft nergens naar te kij
ken en dat is heerlijk. Je hebt een enorme
vrijheid."
Voelen jullie je daardoor bevoorrecht?
In koor: „Ja!"
Hanna: „Echt. Dat zeggen we ook tegen on
ze kinderen. Ik weet hoe het anders kan. Ik
denk dat dit soort plekjes in Nederland
enorm schaars wordt. Ik heb zelfs het Noor
derlicht gezien hier! Soms denk ik wel
eens: ik wil hier weg, naar Antwerpen. Dat
zou beter zijn voor mijn werk als balletpe
dagoog. Maar aan de andere kant: nee. Voor
onze kinderen is dit beter dan wat dan
ook."
Jullie hebben allebei een baan. Is er wel
tijd om de tuin te onderhouden?
Jan: „Het is te veel om gedetailleerd te
doen. Een keer in de veertien dagen
grasmaaien en een keer in het jaar overal
langs met de snoeischaar. Er gaat niets bo
ven de geur van gemaaid gras en diesel. Ik
heb een kantoorbaan in de ICT en dan is
het lekker om 's zaterdags op de trekker te
stappen en een stuk gras te maaien. Een
goede vriend van me zei: de tuin is er voor
mij, ik ben er niet voor die tuin. Zo leven
wij ook."
Hij houdt zijn hand horizontaal op een hal
ve meter hoogte.
„Als het gras niet gemaaid kan worden
staat het soms zó hoog. Er zijn mensen die
dan slecht slapen. Dat hebben wij dus
niet."
woensdag 18 december 2013
Buiten
Het Veerhuis met sloop bedreigd
PAGINA 2 en 3
door Michiel Bouwman
De familie Jongejan-Mojet met vlnr. Gerrit, moeder Hanna, vader Jan en daarvoor met rode jas Karei en op de schommel links Jet en rechts Emma.
foto Lex de Meester
Vrijheid in DDR-achtig gebied
