Jeugd
Met voile teugen
Uit recent onderzoek van studenten
aan de Hogeschool van Arnhem en
Nijmegen (HAN) - geïnitieerd in
samenwerking met Stichting
Anorexia jongens en Stichting
Human Concern - is gebleken dat
mannen die hoog scoren op
emotionaliteit en introversie veelal
ook hoog scoren op kenmerken van
een eetstoornis.
Anorexia. Dat is toch die meidenziekte? Velen zullen geneigd zijn hier zonder aarzeling bevestigend op te
antwoorden. Niet vreemd, aangezien het woord uitsluitend wordt gekopppeld aan graatmagere
pubermeisjes en menig website hardnekkig over 'zij' blijft spreken. Niettemin wijzen de meest recente
cijfers toch echt uit dat maar liefst tien procent jQngen is.
Dood op de bieten
ZATERDAG 9 NOVEMBER 2013 IN BALANS 5
ding toegediend, werd met zachte dwang gechan
teerd en heb heel wat aardige therapeuten tegen
over me gehad die zich echter enkel focusten op
mijn eetpatroon. En toen - zonder enige aanleiding -
heb ik op mijn achttiende de knop omgezet en het
boek dichtgeslagen. Voedsel is weliswaar nooit mijn
beste vriend geworden, maar een vijand is het ook
niet. Wel ben ik me jaren daarna sterk gaan maken
voor meer bekendheid en anorexia bij jongens een
gezicht te geven. Voor hen is het namelijk dubbel uit
de kast komen. Niet alleen moeten zij vertellen dat
ze een eetstoornis hebben, maar ze krijgen ook nog
eens het stempel meisjesziekte opgeplakt. In 2010
resulteerde dit in de oprichting van Stichting Ano
rexia Jongens, een jaar later gevolgd door de websi
te."
Jordy heeft een jaar geleden zijn eetstoornis achter
zich kunnen laten. „Waar ik het meeste tegen opzag
- het vertellen tegen mijn allerbeste vrienden - heeft
me uiteindelijk ook het meeste gebracht. Vanaf toen
ging het stap voor stap beter. Ik ben nu 18, weeg 74
kg, sterker en volwassener dan ooit tevoren, met
een gezonde dosis zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Ik studeer, heb leuke vrienden, ga uit, eet, drink en
sport, kortom: geniet van het leven... met volle teu
gen!"
Meer info:
www.anorexiajongens.nl
www.humanconcern.nl
Anorexia: wat de weegschaal ook zegt, het dwangmatige gevoel
blijft dat er altijd nog wel iets af kan. Niet alleen meisjes die de
ziekte hebben denken zo, jongens ook.
foto Shutterstock
Een 'meidenziekte'
„Het was niet gemakkelijk om er voor uit te komen.
Op websites moest ik me zelfs door informatie over
menstruatieklachten heen worstelen. De schaamte
was enorm en met lood in mijn schoenen heb ik uit
eindelijk tegen mijn beste vrienden verteld dat ik
die 'meidenziekte' had." Jordy was vijftien toen hij
ook voor zichzelf niet meer kon ontkennen dat er
iets aan de hand was.
„Niet lang daarvoor woog ik nog 88 kg en vond me
zelf veel te zwaar. Het lukte me vijf kilo kwijt te ra
ken en daar kwamen de eerste complimenten al. Ik
besloot er nog een tandje bij te zetten. Maar ook
met 70 kg was ik nog niet tevreden en met 65 kg
op de weegschaal evenmin. Goedbedoelde raad van
mijn ouders sloeg ik in de wind. Er kon nog best wat
af."
Harder vaflen
„Uiteindelijk woog ik 44 kg, had last van hartrit
mestoornissen en was voortdurend moe. Een 'ver
plicht' bezoek aan de huisarts, een gesprek met een
diëtist; het was net alsof we een verschillende taal
spraken. Ik moest nog harder vallen. Dat gebeurde
op een dag dat ik met mijn vader naar Amsterdam
was geweest. Op de terugweg in de trein begon ik
zo hevig te rillen. Er was geen ontkomen meer aan.
Ik ben naar het ziekenhuis gebracht waar ik allerlei
tests moest ondergaan. Uiteindelijk heb ik besloten
me niet in eën kliniek op te laten nemen. Wel heb ik
aangeklopt bij Human Concern waar ik wel die zo be
langrijke klik vond. Daar ben ik een flink eind op
weg geholpen."
door Wiljan Broeders
Zelfbeeld
Centrum voor eetstoornissen Stichting Human Con
cern is een tweedelijns specialistische GGZ-instel-
ling die werkt met ervaringsprofessionals, psycholo
gen die zelf een eetstoornis hebben overwonnen.
Daar waar anderen de focus leggen op gewicht en
eten pakt Human Concern de achterliggende oorza
ken aan in plaats van zich te richten op symptoom
bestrijding. Zij is van mening dat het allemaal te ma
ken heeft met de manier waarop je omgaat met je
zelf, anderen en de wereld om je heen.
Met een negatief zelfbeeld en lichaamsbeeld, angst
om te leven, zichtbaar te zijn, verantwoording te ne
men. Met te weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Met niet zeggen wat je denkt, en niet doen wat je
wilt. Of misschien niet eens weten wat je vindt en
voelt.
Het heeft allemaal te maken met gevoelens van on
zekerheid, angst, schaamte, schuld en eenzaamheid.
Het stellen van hoge eisen aan jezelf en anderen en
de behoefte aan houvast en controle.
Deze hulpverlening bestond nog niet toen Ron Me
tering (43) alweer dertig jaar geleden anorexia
kreeg. „Het heeft bij mij ruim een halfjaar geduurd
voordat de diagnose werd gesteld. Mijn moeder
heeft me mee naar de huisarts genomen, die me
doorstuurde naar een kinderarts waarna ik direct
ben opgenomen. Ik woog toen nog maar 34 kg en
had een hartslag van 35. De dood zat me letterlijk
op de hielen en ik was nog steeds niet van de ernst
doordrongen."
„Ik heb in ziekenhuizen gelegen, kreeg sondevoe-
