What is in a name!
uwv
30 MENINGEN
Cor de Jonge
opïurA
brieven
Staatsschuld
De Rabobank
De speelhut
Marjan
0118-434005
Staatsschuld en nationale spaar
potjes: De fiscale krantencolum
nist schrijft dat het belastingaan
deel in onze pensioenfondsen
bijna zo groot is als de hele staats
schuld. Het Nederlandse pen
sioensysteem, een van de beste
ter wereld, heeft in-tegenstelling
tot andere EU-landen goed gevul
de spaarpotten.
Het pensioensysteem is zo ook
een rendementspaarrekening
voor de belastingdienst. Het tota
le bedrag in alle spaarpotten van
onze pensioenen, stamrecht-,
DGA- en afkoopregelingen is al
noo miljard of meer. Voor de
Staat zo ook een belastingspaar
pot van tenminste 380 miljard, ge
lijk aan bijna de hele staatsschuld.
Andere landen hebben dit soort
belastingspaarpotjes niet. In de
VS worden belastingspaarpotten
in mindering op de staatsschuld
gebracht.
Ook hebben we een zeer grote se-
mi-overheid en overheid van
NV's zoals; energiebedrijven,
Bank Nederlandse Gemeenten en
Waterschapsbank. Allen met ei
gen reserves, vastgoed, en dergelij
ke.
Wat is de echte staatsschuld? Is
de Brusselse 3 procent rekennorm
wel aangepast aan ons Nederland
se pensioenspaarsysteem en de
andere spaarpotjes?
De Rabobankperikelen tonen aan,
dat er sinds de crisis van 2008
niets is veranderd. De grootban
ken zijn machtiger dan ooit.
Multinationals gebruiken de situa
tie om massaal af te danken en
slechtere loon- en arbeidsvoor
waarden op te leggen. Met een
grote hold-up verhuisden miljoe
nen naar de allerrijksten. Er is
nood aan een publieke banksec
tor, waar het spaargeld veilig is.
Er is nood aan een maatschappij
op mensenmaat. De mens en niet
de winst centraal. Er moet recht
zijn op werk, een toekomst voor
de jongeren, waar een baan zeker
heid biedt.
Banken moeten een publieke
functie vervullen in plaats van te
speculeren en die banken moeten
onder maatschappelijke controle
staan! De gemeenschap moet
greep krijgen op de productie. Er
moet gepland kunnen worden
voor de behoeften van de mens
en de draagkracht van de natuur.
Democratie betekent dat iedereen
echt kan meebeslissen over de es
sentiële zaken.
Wat is er nog fijner voor een kind
dan te spelen in en rond een zelf
gemaakte speelhut? Er aan te bou
wen en te verbouwen.
Je leert er bij samenwerken. Me
ten en schatten. Zagen en timme
ren. En natuurlijk sla je wel eens
op je duim of vinger. Natuurlijk
scheur je wel eens je broek aan
een (roestige) spijker en je komt
eens naar huis met een blauwe na
gel.
Zo leer je er oneindig veel van. De
'leidinggevenden' komen boven
drijven. Je leert dat drie keer afge
zaagd nog te kort is. Beste ge
meente:
Breek de speelhut toch niet af,
maar geef de jeugd in al je
'kern(tjes)' zo'n hoekje, waar ze
kunnen 'eute beuten'. Met wat af
braakhout, wat pallets zijn ze be
ter af dan met een hele speeltuin
vol gelikte wipkippen. 't Kost
niks, het houdt de jeugd van de
straat!
En de gemeente? Die kan zich
weer verder bezighouden met el
kaar dwars zitten, negeren en
splijtzwammen kweken.
Ruim anderhalfjaar ben ik nu
aan het solliciteren, nadat ik on
vrijwillig werkloos werd doordat
'grote mannen' doelbewust een
bedrijf failliet hebben laten gaan.
Helaas heeft dit vele solliciteren
nog geen vruchten afgeworpen.
Speciale projecten voor werklo
zen, zoals Astrantia, kom ik niet
voor in aanmerking, omdat ik mij
zelf al heb ingeschreven bij de
deelnemende uitzendbureaus. Er
wordt voor mij dus niets extra's
gedaan, ik word niet bij bedrijven
voorgesteld.
Ook van het UWV hoefik geen
hulp te verwachten, ze reageren
niet op berichten in de werkmap
en als je in de telefoon klimt star
ten ze een klachtenprocedure op,
waar ik niet om heb gevraagd.
Maar waar wel aan vast hangt dat
ik niet word teruggebeld door een
werkcoach.
Hoe moet een welwillende 52-jari-
ge zeer ervaren administratieve
kracht dan aan een nieuwe baan
komen?
Zojuist belt een vriendin: „Hij is er!"
Mijn vriendin is al jaren alleen-gaand
En welke 'hij' heeft zich dan bij haar ge
meld? „Mag ik weten welke 'hij' zojuist bij
jou is binnengetuimeld?"
„Mijn kleinzoon!"
O ja, mijn vriendin was zwanger! Dat wil zeggen:
haar dochter was in verwachting, maar als je mijn
vriendin sprak vertoonde ze toch zelf ook werkelijk
alle tekenen van een gevorderde zwangerschap...
„Het is dus een jongen?!", ging ik mee in haar blije
opwinding. „En hoe heet hij? En hoeveel weegt hij?"
Ik schoot ogenblikkelijk in mijn eigen grootmoeder
lijke nieuwsgierigheid.
„Hij heet Otis! En hij weeg meer dan acht pond!" Ik
voelde meteen diepe behoefte om op te scheppen
over mijn vier jongens die allemaal óók meer dan
acht pond wogen. Ja, de tweede woog zelfs negenen-
eenhalf pond! God, wat heb ik moeten persen om
hem er uit te krijgen. Die twee eerste zoons zijn dan
ook allebei twee meter lang geworden! Gelukkig
was mijn vijfde, mijn dochter, een beschaafd mollig
klein meisje van nog geen acht pond! Maar vooruit,
het is nu geen tijd om nostalgisch op te scheppen
over mijn eigen wonderbaarlijke bevallingen. Mijn
vriendin en haar dochter hebben nu de sterrensta
tus. „Is alles goed gegaan? Ben je er bij geweest?"
„Ja. Het was een hele zware klus. Het viel niet mee!
Maar nu is alles helemaal in orde!"
Ik knuffel mijn vriendin telefonisch. „Je bent nu ook
toegetreden tot de oma-sekte! En je zult het mer
ken, een kleinkind is het toetje van het leven!"
Mijn jongste twee kleindochters zijn respectievelijk
4 en 6, binnenkort 7 jaar. Ze zitten op de Montesso
rischool, en hun nieuwsgierige leergierigheid
wordt daar flink bevredigd. Eerst zaten de zussen op
de eerste groep en trokken dagelijks samen op. Maar
nu wordt de tweede 7 jaar en gaat naar de midden
groep. Dat viel voor het kleintje niet mee.
Ik haalde haar een keer van school. Met een verdrie
tig snuitje vertelde ze: „Oma, als ik nu val op het
plein, is er niemand meer die mij opraapt!" Haar gro
te zus was niet meer in de buurt om haar weer op
de been te helpen. Inmiddels is haar zelfstandigheid
toegenomen, ze kan zelfs haar eigen veters strikken!
In de net achter ons liggende kinderboekenweek
heb ik voor de derde keer in mijn leven de avontu
ren van Mees Kees gekocht. De jongste kleinzoon, in
middels 15, heeft van,al die delen genoten. De een
na oudste kleindochter heeft daarna de Mees Keesse
rie verslonden en nu zijn deze twee aan de beurt.
Ik lees voor over de jonge meester Kees die nog naar
zijn klas wordt gebracht door zijn moeder! Met een
pakje boterhammen met een omeletje, waarvan hij
liefdevol uitdeelt aan de leerlingen die hun brood
zijn vergeten. Hilarische serie, er wordt flink gela
chen.
Ik denk nog even na over de naam van de kersverse
kleinzoon van mijn vriendin: Otis.
Hoe kom je op zo'n naam... Kindernamen worden
steeds exotischer. Ik heb eens een boek geschreven
over twee meisjes, wier moeder hen Laurence en
Clotilde had genoemd. Beeldige namen, Maar bin
nen de kortste keren was het 'Lautje' en 'Clootje'!
Ik neem de naam 'Otis' in mijn mond en begin te oe
fenen op de mogelijke afkortingen. O jee...dat wordt
dus ook 'Ootje'!
Want 'Otisje' klinkt voor geen meter. Ik moet hier
over nodig mijn vriendin bellen.
Brieven (max. 150 woorden)
richten aan:
Lezersredacteur PZC
Postbus 91
4330 AB Middelburg
lezersredacteur@pzc.nl
H. Steehouwer
Zuidsingel 69, Middelburg
L. Brusselaers
Hoefkensdijk 11, Kuitaart
Jaap Keijmel
Christiaansenstraat 11Aardenburg
Marjoke Klaver
Zuidweg 6, Nisse
