°P rackets door authentiek
REIZEN 21
Er zijn genoeg mensen dip i
Wl"en ontdekkpn rr, §raag de winterse c-t, i
- -«se;
We hijgen even uit.
Heel ver zijn we nog
niet gekomen. Het
wintersportplaatsje
La Forclaz ligt amper
2 kilometer achter
ons, maar we hebben
wel flink geklommen. Weten hoeveel hoog
temeters je moet maken, is bij
sneeuwschoenwandelen nog belangrijker
dan de totale afstand van de tocht. Zeker in
de al wat ijlere lucht op bijna 2.000 meter.
Het uitzicht is overweldigend. De zon
breekt door de wolken en zet de piek van
de Dent Blanche even vol in het licht. Dan
trekt opnieuw een sluier voor de bergtop
en is alleen nog maar een schaduw te zien
van de berg, die het Val d'Herens beheerst.
Berggids Gusti Crettaz wijst naar de over
kant. „Daar komen twee gletsjers bij el
kaar." Het is moeilijk te zien in het zo rijke
lijk besneeuwde landschap. „Het is de
vraag hoe lang we dat beeld nog zo kun
nen bewonderen", zegt hij. „Elk jaar trekt
het ijs zich 30 meter verder terug."
We wandelen verder de berg op. Het land
schap lijkt bedolven onder een dikke laag
room, die gul over akkers en weide golft.
Het lopen met de op tennisrackets lijkende
sneeuwschoenen, heeft op zich niet veel
om het lijf. Je moet alleen niet proberen
achteruit te lopen. Dan lig je gegarandeerd
in de sneeuw. Skistokken helpen bij het
vinden van je evenwicht. Maar wie vaker
met deze schoenen heeft gestapt, kan ook
gemakkelijk zonder.
„Je kunt hier in de winter ook wel over ge
baande paden wandelen", vertelt Crettaz.
„Het leuke van sneeuwschoenwandelen is,
dat je op plekken kunt komen, die voor ge
wone wandelaars onbegaanbaar zijn."
Ondanks de pittige vrieskou van 15 graden
onder nul voelt het dankzij het windstille
weer prettig aan. De rackets onder de berg
schoenen verdelen het gewicht, waardoor
je op de sneeuw loopt, in plaats van erdoor
heen te zakken. Toch pers je bij elke stap
de verse sneeuw gemakkelijk een paar deci
meter in. Het maakt het wandelen aanmer
kelijk zwaarder, althans voor degenen die
voorop lopen door de maagdelijke sneeuw
deken. Wie achteraan loopt in een groepje,
heeft het een stuk beter.
Sneeuwschoenwandelen mag oubollig lij
ken, je kunt het behoorlijk uitdagend ma
ken. Dankzij de stevige, stalen klauwen die
onder de sneeuwschoenen zitten, kun je
steile hellingen beklimmen en extreem
steil afdalen. „Schop de neus van je voet
goed in de sneeuw", tipt Crettaz. „Gebruik
die klauwen gewoon als stijgijzers." Het
werkt. We klimmen verder. De gids wijst
naar een hutje boven ons. „We hebben het
zwaarste nu achter de rug. Daar houden
we pauze." Het is een afstand van minder
dan een kilometer. Maar we moeten zeker
nog eens 150 meter stijgen. Het grote voor
deel van wandelen is, dat je veel ziet. Als je
tenminste weet waar je moet kijken. We
zien het spoor van een sneeuwhaas, die in
de winter zijn bruine vacht verruilt voor
een prachtige, witte jas. Verderop kruist
een ander spoor ons pad, dat van een edel
hert. Het dier heeft een afdaling gemaakt,
waaraan zelfs een redelijk geroutineerde
bergwandelaar niet snel zou beginnen. Ge
lukkig gaat onze route bergafwaarts een
stuk minder steil.
Het huidige leven in het Val d'Herens lijkt
niet eens zo heel veel te verschillen met
vroeger tijden, zien we in het kleine, wat
aandoenlijke streekmuseum in het nabijge
legen plaatsje Evolène. Het geeft het dal
ten zuiden van Sion - met al zijn dorpjes
en plaatsjes - een authenticiteit die in de
populaire, grote skigebieden ver te zoeken
is. Het straatbeeld wordt hier nog gedomi
neerd door donkerbruine chalets, in plaats
van grauwe, betonnen toeristen bunkers.
Overal staan nog de opbergschuren, waar
dorpsbewoners hun overtollige huisraad
en kleding voor het andere seizoen op
slaan. „Je kunt de schuurtjes vergelijken
met zolders", vertelt Carina Lathion. „Het
was hier de gewoonte dat je zo'n opberg
ruimte helemaal aan de andere kant van
het dorp .huurde of bouwde. Mocht er dan
bij jou of in de buurt brand uitbreken, dan
had je tenminste nog een deel van je spul
len."
Aan de volgepakte veranda's van de chalets
zien we dat in dit gebied nog gewoon ge
leefd wordt. Het toerisme dat ook in deze
vallei al ver voor de Tweede Wereldoorlog
opkwam, heeft de eigenheid van de streek
met al te veel aangetast. Het is ergens blij
ven steken in een sfeer van de jaren zeven
tig, met alle gemoedelijke kleinschaligheid
van dien.
De dorpen zijn nog in eerste plaats van de
bewoners zelf. Dat merk je het duidelijkst
tijdens feesten als carnaval, waar als woes
te beesten en duivels uitgedoste jongens,
op straat meisjes en vrouwen aan het
schrikken maken. Het feest zit vol duistere
gebruiken, vooral bedoeld om de boze gees
ten te verjagen en de geesten van de ber
gen voor het nieuwe seizoen gunstig te
stemmen. De veelal met de hand gesneden
maskers en de reusachtige kostuums van
beestenvellen zijn indrukwekkend. Zeker
als in een duister steegje een groepje van
zes van dergelijke duivels, zwaaiend met
hun enorme koeienbellen, op je af komt
rennen. Slechts één valt uit zijn rol als hij
ter begroeting zijn hand opsteekt. Een uur
eerder had hij nog enigszins verlegen zijn
uitdossing getoond en het oude gebruik
toegelicht. Zelfs de duivels zijn hier aardig.
ZWITSERLAND
Val d'Hérens
ZATERDAG 26 OKTOBER 2013
Dwars door de sneeuw vlakbij Evolene in
Val d'Herens. Op de achtergrond priemt
onder meer de top van de 4,478 meter
hoge Matterhorn in de lucht.
foto WaHis Piomotion/Christian Perret
-y-
-
door Arnoud Cornelissen
reageren?
reizen@depersdienst.nl
Dagelijks gaan er vier recht
streekse vluchten van SWISS
van Amsterdam naar Zürich.
Zie www.swiss.com voor meer
informatie. Vanaf het vliegveld
vertrekt de trein naar Sion
(2 uur en 50 minuten), van
daar de bus naar Val d'Hérens.
Kijk voor de dienstregeling op
www.sbb.ch. Met een voordeel- t
pas van het Swiss Travel Sys
tem reis je comfortabel met
trein, bus en eventueel boot
door heel Zwitserland. Zie
www.swissTravelSystem.com
voor meer informatie.
Meer weten over Val d'Hérens,
Wallis, bezienswaardigheden
en accommodaties: www.vald-
herens-toUrisme.ch, www.val-
ais.ch en www.myswitzer-
land.com.
