Als de meiden over de
44 We moeten ons niet
afzonderen maar juist
meer laten zien. Wij zijn
gewoon mensen, net
zoals iedereen
28 ZEELAND
INTERNATIONALE COMING OUT-DAG
Vrijdag 11 oktober wordt wereldwijd
aandacht gevraagd voor de acceptatie
van lesbiennes, homo-, biseksuelen en
transgenders (LHBT). In de PZC, in de
aanloop naar deze Coming Out-dag,
Zeeuwen die besloten hebben uit te
komen voor hun andere seksuele
geaardheid.
BP
Of het een probleem is om in de
provinciale media haar verhaal
te dóen? „Nee, totaal niet. Geen
punt", is het resolute antwoord
van Desi Stoutjesdijk. Pas op
haar zestiende - toen Desi zelf al lang wist dat
ze op meisjes viel - kwam ze 'uit de kast'. In
middels is ze een ware voorvechter van de ho
moseksuele minderheid in Zeeland.
Het interview vindt plaats in Heinkenszand,
in het appartement van Desi's vriendin Jessy.
Desi - negentien jaar, lange haren, baggy
broek en T-shirt - heeft één grote ambitie: be
veiliger worden, liefst met drugshonden, ver
telt ze op weg naar de kamer. Eenmaal op de
bank van haar vriendin gezeten, vertelt Desi
over de stereotype denkbeelden waartegen ze
zich soms moet verweren. Zoals die van 'de
lesbi'. Niet dat ze er erg mee zit: „Ach, dat
hoort er allemaal bij", stelt ze luchtig. „Het
doet er niet toe wat mij betreft, ik ben wie ik
ben. Mijn ouders ontdekten al op mijn twee
de jaar dat ik niet geschikt was voor een jurk
je. Brullend schopte ik het uit, ik wilde per se
een broek aan", lacht ze.
Desi is geboren en getogen op Schouwen-Dui-
veland, om precies te zijn in Zierikzee. Ze
vond aansluiting bij groepjes populaire jon
gens. „De jongens speelden voetbal of basket
bal. Dat trok mij megr dan de meisjesdingen",
blikt ze terug op haar schoolperiode. „Er was
bij de jongens veel minder gedoe en ruzie dan
bij meidengroepen. Ik was daar meer op mijn
plek door de prettigere omgangsvormen."
Haar vader liet haar de wereld van het sport
vissen zien. Haar gezicht gaat stralen als ze
het over sportvissen heeft. „Zie het als een
soort mediteren. Ik kom helemaal tot rust aan
het water. Hoef Ook met niemand te praten
dan. Totaal afgesloten van de wereld."
Ze werkte zich op binnen de hengelsport en
won vele kampioenschappen. „Tijdens een
werpcursus gooide ik veel verder dan de man
nen. Daarna kwamen ze allemaal bij me staan
om te bekijken hoe ik het precies aanpakte."
Door haar macho uitstraling, gecombineerd
met haar hobby, werd ze vaak plagerig viswijf
genoemd. Desi kon er wel om lachen. „Ik pak
te ze toch wel terug aan de waterkant."
Maar het is haar andere passie - het houden
van honden - waar ze uiteindelijk haar werk
van wil maken. In de familie waren er al hon
denbegeleiders actief; ook dat kreeg ze met de
paplepel ingegeven. „Mijn ouders hadden al
tijd honden, het zijn echt fantastische bees
ten", vertelt ze. „Daarnaast vind ik het ook
mooi werk." Het liefste zou ze drugshonden
opleiden en begeleiden. „Harddrugs zijn zó
ongelooflijk schadelijk. Ik wil heel graag bij
dragen aan het voorkómen van drugsproble
matiek."
Tot die tijd wil ze aan de bak als beveiliger. Ze
heeft er een mbö-opleiding voor gevolgd. Een
typische 'mannen-opleiding'. Als een van de
weinige meiden moest ze zich staande hou
den in die mannenwereld. Een meisje tussen
kleerkasten. Maar het ging haar goed af. „Ik
kreeg wel een keer de vraag waarom ik geen
vriend had. Ze geloofden niet dat ik lesbisch
was, ze wilden bewijs', vertelt ze.
Dat bewijs konden ze krijgen. Niet veel later
stond Desi met haar vriendin op het school
plein. „Toen geloofden ze het pas."
Haar huidige vriendin ontmoette ze in het
Rotterdamse Gay Palace. Daar had ze last van
een hardnekkige stalker. Jessy bevrijdde haar
uit deze benarde situatie door een gesprek
met Desi aan te knopen. Dat praatje legde de
kiem voor een relatie. Jessy en Desi werden
verliefd. Inmiddels is het stel een halfjaar sa
men.
Hoe stoer ook, Desi is niet altijd open geweest
over haar lesbische gevoelens. Op haar zestien
de kwam ze pas uit de kast. Tot die tijd speel
de ze toneel. In groep acht vroegen haar klas
genoten al of ze lesbisch was. Desi ontkende
bij hoog en laag. Toen ze dertien was, begon
ze zelfs een relatie met een jongen om de ge
ruchten te doen verstommen. „Dat was alle
maal maar voor de schijn. Hand in hand lopen
vond ik al naar, laat staan zoenen!", vertelt ze.
„Ik wist toen al heel goed dat ik gevoelens
voor meisjes had."
Vier jaar lang ontkende ze haar geaardheid.
Een moeilijke periode, waarin Desi eronder
leed dat ze zichzelf niet kon zijn en niet lek
ker in haar vel zat. „Iedereen bleef maar vra
gen wanneer ik uit de kast kwam", blikt ze te
rug.
Op haar zestiende werd het haar te veel. „Ik
typte een sms'je en verstuurde het direct. Een
heel eng moment. Maar wat bleek? Iedereen
wist het allang." Een typerende reactie kwam
van haar oma, die vertelde dat ze bang was dat
Desi het nooit zou vertellen.
Volgens Dèsi moet er een hoop veranderen
wil Zeeland écht homovriendelijk worden. „Ik
loop bijvoorbeeld soms niet hand in hand met
mijn vriendin, omdat de sfeer te negatiefis in
de stad. Als ik het wel doe, word ik vaak nage
keken", vertelt ze. „Daarnaast is er gewoon
weinig te doen voor homo's." Op het gebied
van uitgaan is er in Zeeland van alles te vin
den. Voor elk wat wils. Behalve op het vlak
van homo-feesten. Desi zou graag zien dat
daar verandering in kwam. „De enige plek
waar jongeren terecht kunnen is het COC in
Middelburg. Met de werkgroep LHBT-jonge-
ren in Zeeland proberen we ervoor te zorgen
dat homoseksuele jongeren elkaar op meer
plaatsen kunnen treffen."
Zeeuwse horeca-ondernemers zouden vol
gens Desi bij kunnen dragen aan het oplossen
van deze situatie. „Er wordt van alles georgani
seerd, van latin tot hardcore en hardstyle fees
ten. Waarom niet één keer een homo-feest?",
vraagt ze zich af. „We moeten ons niet afzon
deren, maar juist meer laten zien. Wij zijn ge
woon mensen, net zoals iedereen.
Volgens Desi komt het vast ooit goed met de
homotolerantie"in Zeeland. „Ach, Zeeland is
best ouderwets. We zijn overal laat mee. Kijk
naar het 4G netwerk! Vroeg of laat zal het vast
goedkomen in Zeeland. Ook met de acceptatie
van homoseksualiteit."
We moeten ons in
Dit is het tweede
verhaal uit een se
rie van drie. In de
krant van gisteren
stond het verhaal
over Jos Flik-
weert
In de krant van
morgen komt
Hans Raaijmakers
aan het woord: 'Er
gens wist ik al lan
ger dat ik homo
was.'
door Mart Roumen
Desi Stoutjesdijk
I Arlet Olthoff: „Zeker weten doe je het niet, tot iemand er openlijk voor uitkomt."
