Paros is voortaan het eiland van Annette
Thrillers als'
amusement
BOEKEN 17
Paros is misschien niet het opwin
dendste Griekse eiland, maar voor
de Nederlandse literatuur heeft het
een bijzonder belang. Door de
mooie roman 'Honderd deuren' die
Maria Stahlie in 1996 publiceerde en
door het pas verschenen 'Hemel
vaart1 van Judith Koelemeijer, be
roemd geworden door 'Het zwijgen
van Maria Zachea'. Ik mag, geloof ik,
niet zeggen dat ik op Paros ben ge
weest. Ooit nam ik een boot van
Kreta naar Naxos, bij een tussenstop
werd Paros aangedaan waarbij een
heuse aanvaring volgde.
Maar nu wil ik echt naar Paros, van
wege 'Hemelvaart". „Ik moet dit ver
haal vertellen", zegt de schrijfster.
Het gaat om een requiem voor een
jeugdvriendin. Een mengeling van
autobiografie en documentaire, van
herinnering en reconstructie. Zo
uniek, dat er eigenlijk geen genre
aanduiding op valt te plakken.
Het geheel is met zoveel onzicht
baar raffinement in elkaar gezet dat
de spanning en ontroering tot de
laatste zin blijven. Ook al ken je alle
feiten. De feiten over Annette Sier
huis, woonachtig in de Dorpsstraat
te West-Knollendam. Een meisje in
wie ook een feestbeest schuilging
dat zich op Paros helemaal liet gaan.
Dat werd haar fataal.
Ze was in de zomer van 1985 na het
eindexamen naar het eiland geko
men, samen met vijf vriendinnen,
onder wie Judith Koelemeijer. An
nette wilde er nooit meer weg en ze
ging er in zekere zift nooit meer
weg. Alleen haar lijk ging in een
blankhouten kist mee terug op de
boot met haar vriendinnen.
Op de ochtend van Maria-Hemel-
vaart, een grote feestdag op Paros,
kwam ze op een godverlaten weg
ten val met een motor. Er was geen
ambulance op het eiland, een beloof
de helikopter kwam niet en een dok
ter kon weinig uitrichten. Judith
Koelemeijer, destijds nauw bij de
tragedie betrokken, trotseerde nu
de Griekse bureaucratie en is de
zaak tot in alle details gaan uitzoe
ken. Ze blaast haar vriendin van wel
eer nieuw leven in met dit boek.
Zo'n overrompelend boek dat het
waarschijnlijk heel druk zal worden
op Paros, waar velen zullen gaan
zoeken naar een laatste teken.
Voortaan is dit het eiland van
Annette.
De keuze om op latere leeftijd
een prima baan te verruilen
voor het onzekere bestaan van
schrijver heeft Gouden Strop-
winnaar Michael Berg geen
windeieren gelegd.
Om 'nog iets anders met
zijn leven te gaan doen'
zei Michael Berg zijn goe
de baan op. Hij verkocht
zijn huis en vertrok met
zijn vrouw naar Frank
rijk. Geen slechte keuze,
bleek achteraf. Voor zijn vijfde thriller
Nacht in Parijs kreeg hij dit jaar de Gouden
Strop.
„We zijn in 2004 in onze boerderij in de Li-
'mousin gaan wonen", vertelt de schrijver
ontspannen tijdens het gesprek in Amster
dam. „Ik ben gestopt met werken bij de om
roep omdat ik nog iets anders wilde gaan
doen. Iets creatiefs, zoals ik vroeger deed.
Mijn vrouw wilde altijd al weg. Als we er
gens waren, vroeg zij steeds waar we nu
naar toe gingen."
Op zijn werk werd hij indertijd vreemd
aangekeken. „Zo van: 'Man, je bent gek, je
bent 48! Wat laat je allemaal achter? Wat
ga je allemaal doen?'. Ik zei dat ik een boek
ging schrijven. Toen riep iemand nog: 'Ze
ker een bestseller?'. Ja, zei ik, als het kan
wel. Ik werd dus wel enigszins besmuikt
uitgewuifd."
Inmiddels heeft Michael Berg (1956, Heer
len) woord gehouden. Weliswaar werden
ook zijn vorige boeken Blind vertrouwen,
Een echte vrouw, Twee zomers en Hotel du Lac
lovend onthaald, maar dankzij de Gouden
Strop, de hoofdprijs in het thrillergenre,
heeft zich dat nu ook vertaald in stijgende
verkoopcijfers.
Bergs bekroonde Nacht in Parijs is een knap
pe, complexe en dwingend geschreven
thriller over journaliste Chantal Zwart, die
ook de hoofdrol speelt in drie andere ro
mans van Berg. In Hotel du Lac komt zij
niet voor.
Een hysterische studiegenote belt haar 's
nachts op als een bekende rechtse Franse
politicus, Guy Lavillier, bij haar in bed
sterft. Het is het begin van een smerig zaak
je dat van alle kanten stinkt. Weldra ont
rolt zich een adembenemende intrige die
Nacht in
Parijs
van ontknoping naar ontknoping voert.
Chantal Zwart, die zich op de scooter door
Parijs beweegt, komt in contact met Lavil-
liers familie, een door louche Albanezen ge
leid partijapparaat, een Chopin-minnende
huurmoordenaar op zijn retour en een vir
tuoze Roma-muzikant en zo verder.
„Chantal Zwart is onafhankelijk, doortas
tend, nieuwsgierig en niet bang. Ze is jour
naliste. Ik ben zelf journalist. Ik ken die we
reld. Ik vind het ook prettig om in een
boek te reflecteren op onze wereld, op de
dingen waar ik me over verbaas. Niet om te
zeggen dat ik tegen dit of voor dat ben."
Berg wilde per se een boek schrijven over
een foute politicus. „Ik heb al zoveel van
die mannetjes zien rondlopen in Frankrijk.
Ik ken persoonlijk twee van dergelijke poli
tici. Beiden zijn vreemdgangers. Haantjes.
Het zou in Nederland niet worden gepikt",
denkt hij. „Niet dat Nederlanders met hen
vergeleken zulke fatsoenlijke jongens zijn,
maar in Frankrijk gaat het waarschijnlijk
wat geniepiger."
De vermoorde populist Lavillier doet den
ken aan de gevallen Dominique Strauss-
Kahn, maar hij heeft ook trekjes van ande-
Ik heb tenminste
een kogel boven
mijn hoofd gehad,
kan ik zeggen. Ik
weet hoe dat voelt
re rechtse politici in Europa. „Even voor de
duidelijkheid: mijn boek was al klaar voor
dat hij gepakt werd. Ik dacht niet zozeer
aan hem. Meer aan de politici die denken
dat ze overal mee weg komen."
Michael Berg heeft altijd artistieke aspira
ties gehad. Na zijn studie Nederlands en de
kleinkunstacademie schreef hij muziek.
„Heel veel liedjes, cabaret, chansons, ook
optredens als muzikant en zanger."
Daarna kwam hij bij de omroep terecht.
Hij was sinds 1982 programmamaker bij de
RVU (voorloper van de NTR) en werd bij
de NOS zendercoördinator van Radio 5.
Bij de Limburgse regionale omroep Li was
hij programmaleider radio. „Ik heb negen
jaar baasje gespeeld. Nu ben ik terug in de
creatieve hoek."
Het voordeel van dat omroepwerk is dat hij
de mechanismen uit de journalistiek, het
bedrijfsleven en dè politiek op zijn duim
pje kent.
„Ik heb in het buitenland ook veel reporta
ges gemaakt. Zo lag ik in Armenië eens in
de greppel. Dat was eind jaren tachtig ten
tijde van het conflict met Azerbeidzjan
over de autonome regio Nagorno-Kara- v"
bach. We wisten niet dat er een avondklok
gold. De kogels vlogen over ons hoofd. Er
reden 's nachts auto's met lijkkisten door
de stad. Spannend om mee te maken. Ik
heb tenminste een kogel boven mijn hoofd
gehad, kan ik zeggen. Ik weet hoe dat
voelt."
Na de lofprijzingen hebben ook de lezers
hem in de armen gesloten. „Ik ben tenslot
te gaan schrijven om een publiek te berei- v
ken. Ik ben een publieksjongen. Mijn boe
ken noem ik zelf intelligent amusement.
Schrijven heeft bovendien het grote voor
deel dat je het alleen kunt. Je kunt overal
werken. Dat gevoel van vrijheid is fantas-
tisch."
ZATERDAG 5 OKTOBER 2013
door Mario Molegraaf
Judith Koelemeijer - Hemelvaart Op
zoek naar een verloren vriendin.
Atlas Contact, 19,95 euro.
door Nico de Boer
MICHAEL
SLIW
Michael Berg voelt zich een publieksjongen.
foto The House of Books
Michael Berg
