Beoordeling
4 UIT
Geitenkeutels en Sancerre
Nadia Berkelder
tuur op. En dan zwaait er ineens
een bord op tafel met een grote
schol. Zeg maar gerust een me-
gaschol: de vis bedekt het hele
bord. Hij is nét iets te gaar naar
mijn smaak, maar verder is hij
prima: zonder veel poespas,
goed bruin. Dat er erwtenpuree
en gewokte spinazie bij zit, vind
ik lekker. De aardappelpuree is
prima. Raar is de aardappelkro
ket, geperst in de vorm van een
brusselse wafeltje.
Mijn tafelgenoot eet een -dia
manthaas, een soort biefstuk.
Het vlees is mooi rosé in plakjes
gesneden en wordt geflankeerd
door halve gegrilde aardappelen,
weer die erwtenpuree en do
perwtfes. Erbij liggen stukken
van bosuitjes die in een deegjas
je zijn gefrituurd. Allemaal pri
ma. De salade die we erbij krij
gen bestaat uit echte slablaadjes
(gelukkig!), komkommer en
croutons. De gebakken aardap
peltjes zijn een verademing ver
geleken bij de eeuwige friet die
je bij andere restaurants krijgt.
We houden niet op met eten.
Het lijkt wel of de kok alle creati
viteit bewaard heeft voor de na
gerechten. Het zijn allebei plaat
jes: coupe aardbei blijkt een
strook op een langwerpig bord
met afwisselend aardbei, choco
lademousse, citroensorbetijs en
blokjes vruchtengelei. En een
glas 'bouillon van aardbei', sap
dus. Mijn Zeeuwse zwartebes-
sendessert bestaat uit supersor-
betijs van zwarte bes, zalige war
me madeleines, frisse hangop en
zoete bessengelei. Alles is even
lekker. En alles is zelfgemaakt,
zal eigenaar Flemming Bleijen-
bergh ons later verklappen. En
dat proeven we wel.
Solskin ken ik zelf
van familiefeestjes.
Ik herinner me een
formeel interieur,
een aquarium met
kreeften erin en een
klassieke keuken.
Het is ramvol vanavond: het is
de laatste avond van het filmfes
tival, dat om de hoek wordt ge
houden. Bovendien is het lekker
weer; ook op het terras is het
druk. Op het eerste gezicht lijkt
er niet veel veranderd. We zitten
aan het raam, met uitzicht op
het overdekte terras en verderop
de Westerschelde ('Wat varen
die schepen hier dichtbij langs',
roept mijn niet-Zeeuwse gezel
schap verbaasd).
Het interieur is zoals ik me het
herinner: er ligt crèmekleurig
linnen op de tafels, we zitten op
houten stoelen, aan de wand
hangen maritieme schilderijen
en een groot houten stuurwiel
dient als kamerscherm. De bak
met kreeften staat er nog, mid
den in de zaak. En de familie
feestjes zijn er ook nog: naast
ons viert een groot gezelschap
het vijftigjarig huwelijk van va
der en moeder, de stoelen ver
sierd met ballonnen. Op elke ta
fel staat een lampje in de vorm
van een vuurtoren, naast een ver
se roos. En om het beeld com
pleet te maken, loopt het perso
neel in traditioneel zwart-wit.
Het eten heeft duidelijk Zeeuw
se wortels: de klassiekers van
Solskin staan apart op de kaart:
mosselen, zeetong, oester en
kreeft. Verder staat er veel vis op
het menu, maar ook varkenshaas
of tournedos voor de vleeseters.
Er is één vegetarisch hoofdge
recht. We aarzelen over kreeft,
maar zien ervan af: gegratineerd
met kruidenboter lijkt ons niet
zo geslaagd.
De bouillabaisse van mijn gezel
schap is een combinatie van
bouillon waarin we schaaldieren
menen te proeven, en stukjes ge
grilde vis: een witvis, tonijn en
zalm en mossels. Los erbij krij
gen we croutons en rouille, die
zacht van smaak is. Al met al
veel kariger dan wat ze in
Zuid-Frankrijk zouden serveren,
maar het is wél lekkere soep.
Dat je als je tartaar bestelt iets
rauws kunt verwachten, had ik
natuurlijk kunnen weten. Toch
ben ik - positief - verrast als ik
rauwe makreel krijg als voorge
recht, opgediend als schilderijtje
met plakjes radijs, bolletjes kom
kommer, dotjes scherpe (wasa-
bi?) mayonaise, een pluk Japanse
zeewiersalade, viseitjes, paarse
bloemetjes van komkommer-
kruid en een klein knapperig
stuk kroepoek. Bovenop ligt een
bolletje bevroren citroen dat het
gerecht verfrist. Een erg goed
voorgerecht.
Na dat voorgerecht volgt een lan
ge pauze: dat is logisch, want het
is druk: buiten eten mensen in
middels onder de terrasverwar
ming, binnen loopt de tempera-
Sancerre, dat is toch
wel even een naam.
Heerlijk frisse, witte
wijnen komen hier
vandaan
en slecht doordringbaar.
Nu heeft de wijndruif daar geen
last van. Er wordt gezegd: hoe
moeilijker de grond, des te beter
de druif. De stok moet ongelofe
lijk zijn best doen om diep in de
bodem water te zoeken. Daarbij
treft hij kalkrijke resten aan, die
hem die uitgesproken droog, mi-
neralige smaak geven, die type
rend is voor Saneer re-wijnen.
Vroeger groeiden er, net als in de
oostelijker gelegen Bourgogne,
vrijwel alleen Chardonnay- en Pi-
not Noir-drulven. Maar aan het
eind van de negentiende eeuw
voltrok zich een ramp: er brak
Phylloxera (druifluis) uit, vrijwel
de hele aanplant in het gebied leg
de het loodje. Ervoor in de plaats
kwam de polulaire knisperffisse
Sauvignon Blanc-druif, die min
der vatbaar bleek voor ziekten.
Veel berooide boertjes hadden
geen geld voor nieuwe aanplant.
Ze gingen op hun moeilijke grond
geiten houden, ook wel armelui's
koeien genoemd. Die vreten alles,
tot distels aan toe. De boerinnen
legden zich toe op de geitenkaas
makerij, als bijverdienste. Vooral
in de streek rond Chauvignol, dat
snel kon uitgroeien tot wereldbe
roemd geitenkaasdorp, omdat net
in die tijd een snelle spoorverbin
ding met Parijs totstandkwam.
Solskin is inmiddels zo'n
vertrouwde naam in Vlis
singen dat bijna nie
mand meer weet dat de
naam zonneschijn bete
kent. In het Deens. Het
restaurant heeft ook
Deense roots - de moe
der van de eigenaar
kwam uit Denemarken -
maar is inmiddels stevig
ingeburgerd.
vignol, zijn wereldberoemd, on
danks hun onaantrekkelijke
naam: crotte betekent keutel of
drol in het Frans. Ik verheug me
vooral op de ontmoeting tussen
die twee, die in alle gastronomi
sche naslagwerken de hemel in
wordt geprezen. Waarom? Dat
willen we nu ontdekken.
Je kunt het je haast niet voorstel
len, maar de zee kwam tijdens de
ijstijden tot hier, in het hart van
Frankrijk! Hij liet kalkrijke lagen
met schelpen en zeewier achter,
die nu nog steeds, versteend, in
de bodem zitten. Aardverschuivin
gen en -breuken duwden de la
gen door en over elkaar, er ont
stonden heuvels en gigantische
rotspartijen. Door de eeuwen
heen kwam er een laag keien,
vuursteen en bladafval overheen,
maar de grond bleef arm, kalkrijk
KOKEN MET PUCK
Puck Kerkhoven
Op de mooiste nazo
merdag van het
jaar rijden we rich
ting Sancerre. Als
een enorme puist
steekt de middeleeuwse
burchtstad uit het landschap
van de Loire-vallei. De onlangs
nog zo fleurige zonnebloemvel
den drogen doods op; duizen
den zwarte douchekoppen in
het gelid, wachtend om te wor
den gekapt en tot olie geperst.
Daarboven een diepblauwe lucht
met onschuldige schapenwolkjes.
Vincent van Gogh ontmoet Dali.
De verwachtingen zijn hoogge
spannen, want Sancerre... dat is
toch wel even een naam. Heerlijk
frisse, witte wijnen komen hier
vandaan. En de geitenkaasjes uit
het gebied, Crottins de Chau-
Hotel-Restaurant Solskin, Boulevard
Bankert 58, 4382 AC Vlissingen. tele
foon: 0118-417350. www.solskin.nl.
Keuken dagelijks open van 12.00 tot
21.00 uur. Restaurant Solskin is ge
schikt voor mensen die slecht ter
been zijn of in een rolstoel zitten.
Prijs-kwaliteit
Ambachtelijk, maar ik vind Solskin net
iets té behoudend. Goed geprijsd: we
betaalden ruim negentig euro voor
twee personen.
Entourage
De Boulevard is natuurlijk de mooiste
plek van Vlissingen; het interieur is
wel heel erg gedateerd.
Bediening
Adequaat, maar we zagen wel vier ver
schillende personen aan tafel. Het per
soneel had bovendien druktestress.
Conclusie:
Een klassieker in alle opzichten.
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.
Het interieur van restaurant Solskip. fot^.Lqx,de^Meester
