Barmhartigheid
SPECTRUM 9
standplaats Griekenland
Thijs Kettenis
Velen kome
Ik wist niks
over Berlijn,
alleen dat
Duitsland
de motor is
van Europa
en dat hier
bonnefooi c
hebben gee
idee wat he
in Duitslanc
wachten st
Oikonomidou
Jose Joaquin
Ruiz Abad
der dat ze een idee hebben wat hen in
Duitsland staat te wachten."
De zomervakantie bracht Maria door
in Thessaloniki bij haar familie. In
maart van dit jaar vertelde zij hoezeer
ze haar moeder mist. Haar vader stierf
toen ze jong was. „Ik ben haar enige
kind. Dat ik er niet ben, is moeilijk
voor haar. Maar ze wil het beste voor
me. En de beste mogelijkheden voor
mij liggen nu hier."
Maar langzaam slaat de twijfel toe.
Het is haar droom te werken in een
Berlijns museum. Maar anders dan in
het geval van Federico Albanese duidt
nog niets erop dat ook haar droom zal
uitkomen.
Maria Oikonomidou is niet de enige
voor wie Duitsland (nog) niet het be
loofde land is. Een miljoen immigran
ten strijkt jaarlijks neer in de Bondsre
publiek. Maar een meerderheid trekt
na een tijdje weer verder - of keert te
rug. Onder hen bevinden zich opval
lend veel Grieken en Spanjaarden die
in Duitsland niet kunnen aarden. Zij
vinden geen baan die past bij hun ni-
veau. Ze kunnen slecht tegen de for
mele omgangsvormen. Ze worden de
pressief van het klimaat.
Ook José Joaquin Ruiz Abad besloot
naar Spanje terug te gaan. Hij had bij
internetbedrijf Ekomi een contract
tot 2014. „Maar er waren niet voldoen
de groeimogelijkheden", zegt José nu.
Hij besloot om zich in Madrid in te
schrijven aan de IE Business School,
een van de beste in Europa. Hij heeft
een missie, bekent José. „Ik wil een ei
gen bedrijf beginnen. En dat wil ik
per se in Spanje doen, omdat ik wil
meehelpen de economie te stimule
ren. De jonge generatie moet de indus
trie opbouwen die Spanje tot nog toe
niet had. Volgens mij biedt juist de cri
sis mogelijkheden om iets nieuws te
beginnen."
Maria Oikonomidou ziet zichzelf niet
naar Griekenland terugkeren. Wat
moet ze er doen? Nog een opleiding
volgen? „Daar is geen toekomst." Haar
moeder, een lerares Engels, verloor
haar baan. „Ze heeft zelfs geen geld
meer om haar huis te verwarmen en
is daardoor veel ziek. Dat is heel erg
om te moeten aanzien."
Emigratie slaat altijd wonden, heim
wee ligt op de loer. Maria communi
ceert met 'thuis' via al die handige
communicatieprogramma's die er te
genwoordig voor zorgen dat afstan
den minder worden gevoeld. Maar als
er echt iets gebeurt, zegt ze, is Thessa
loniki ver weg.
Federico Albanese prijst zichzelf ge
lukkig. Hij kent er genoeg: ambitieuze
nieuwkomers die vol plannen naar
Berlijn komen en denken het hier te
gaan maken. Na een paar jaar hebben
ze nog niks bereikt en slaat de wan
hoop toe. „Ik besef dat ik geluk heb ge
had", zegt hij. „Maar dat is het niet al
leen: ik kwam hier met een duidelijk
doel voor ogen en heb me door niets
laten afleiden." Je kunt in Berlijn je
dromen verwezenlijken, zegt de Itali
aan. „Maar je moet niet wachten tot
er een wonder gebeurt."
Het leek een van mijn minder verve
lende opdrachten: checken of het
klopt dat het toerisme dit jaar
booming is in Griekenland. Ik ging
daarvoor naar Mykonos, feesteiland
voor bemiddelde jongeren en de Griekse jetset. „Ik
heb de leukste baan ter wereld", zei ik de avond
voor vertrek tegen jaloerse vrienden. Ik weet niet of
zij hem hadden ingefluisterd, maar Zeus strafte vrij
wel onmiddellijk toen ik eenmaal op Mykonos was.
Op weg naar het drukste strand van het eiland, Para
dise Beach, maakte ik een geweldige schuiver op
mijn huurscooter. Het wegdek was glad van steen
tjes, stof en hitte. Verdwaasd en verdoofd door de
klap ging ik op het muurtje zitten waartegen de
scooter en ik tot stilstand waren gekomen. Vrijwel
direct stopten er drie Amerikaanse
meiden, helemaal hip gekapt en opge
dirkt voor het feest op het strand.
„Are you okay?" vroegen ze. Net toen
ik wilde antwoorden, wendde een
van de meiden haar lijkbleke gezicht
af en begon over te geven. Pas toen
merkte ik dat ik eruit zag als een
monster, helemaal onder het bloed
door de schaafwonden. Terwijl haar
twee vriendinnen me probeerden
wakker te houden in de brandende
zon, sprong het meisje dat zojuist
nog had overgegeven op haar quad om hulp te ha
len. Een paar minuten later kwam ze terug met Ha-
ris van strandtent Tropicana. Haris ontsmette mijn
wonden met betadine, koelde mijn pijnlijke schou
der met ijs en belde een taxi om me naar het zieken
huis te brengen. Maar op dat moment stopte er een
auto met drie Israëlische toeristen. „Wij weten
waar het ziekenhuis is, natuurlijk brengen we je er
heen." Ik zat versuft op de achterbank, terwijl één Is
raëli me rechtop hield en een ander een zak ijs te
gen mijn arm drukte. Haris nam mijn scooter mee.
In mijn hoofd kwamen allerlei beelden terug van
Griekse staatsziekenhuizen. Dit voorjaar had ik in
Athene nog in de hitte vier uur op de eerste hulp ge
wacht om, na de zoveelste keer afgesnauwd te zijn,
van pure ellende maar naar een privéziekenhuis te
gaan. Op Mykonos echter werd ik meteen geholpen,
bleken de dokters vriendelijk en spraken ze Engels.
Ze lapten me op en hechtten mijn wonden. „Ik
hoop niet dat het een duur T-shirt was?" vroeg een
van hen toen hij me uit mijn kleren knipte. De Israë
li's hadden intussen mijn paspoort en verzekerings
papieren uit mijn hotel gehaald. Helaas bleek op de
röntgenfoto's dat mijn schouder gebroken was.
De volgende ochtend was het topdrukte bij de re
ceptie van hotel, met vertrekkende en aankomende
gasten. Het was hoogseizoen. Maar de receptioniste
kwam direct naar me toe. „Je kunt met één arm niet
naar het buffet. Zeg maar wat voor ontbijt je wilt. Ik
ben nu je moeder." Later die dag haalde ik samen
met de verhuurder mijn scooter op bij Haris in Tro
picana. Hij onderbrak zijn bestelronde in de loei-
drukke strandtent en zette onmiddellijk een cock
tail voor mijn neus. Van het huis.
Het artikel heb ik met wat kunst- en vliegwerk nog
kunnen schrijven. Maar wat me van deze opdracht
is bijgebleven: barmhartigheid bestaat. Die vind je
op feesteiland Mykonos. In het hoogseizoen.
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 2013
Dionysios Granas.
José Joaquin Ruiz Abad.
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
