Beoordeling
Spicy rucola
4 UIT
KOKEN MET PUCK
Puck Kerkhoven
Mijn favoriete pizza
is de meest simpe
le pizza, maar dan
wel uit de hout
oven. Na het bak
ken afgetopt met wat schijven rij
pe tomaat en een dot rucola. Als
ik in een luxe bui ben, mogen
daar best een paar mooie, dunge
sneden plakken parmaham on
der. Knoflookolie erover druppe
len en smullen maar. Die combi
natie van warm en koud, hartig,
fris en peperig: onweerstaanbaar!
Mag ik hier rucola nomineren als
plant van het jaar? Bij deze! In
mijn minimoestuin groeit, zeg
maar gerust woekert, hij al de he
le zomer. Nog steeds komen hor
des vlinders en bijen af op zijn
helgele bloemen. En geven zijn
steeds weer aangroeiende gekar
telde blaadjes al maanden een
extra kick aan mijn maaltijden.
Het is de wilde rucola (of grote
zandkool) die ik in mijn tuin heb
staan. Gekweekte rucola (Eruca
sativa), ook wel raketsla ge
noemd, heeft geen kartels in het
blad en bloeit met wit-paarse
bloemen.
Als je goed oplet, kom je de wilde
overal tegen; in de berm, langs
trappen, zelfs tussen de stoepte
gels in de stad duikt bij op. Gratis
te plukken.
Je kunt rucola in elke supermarkt
kopen, meestal verpakt als sla, in
doorzichtige zakjes. Zijn smaak is
behoorlijk uitgesproken: pittig,
scherp bijna, zoals radijs maar
dan met een vleugje walnoot en
licht bitter. Ik gebruik de blaadjes
eerder als kruid dan als sla. Je
moet hun sterke smaak ergens
Zo weinig mogelijk
tijd in de keuken, zo
veel mogejijk
plezier aan tafel, dat
is de insteek
mee afblussen. Daarom doen ze
het zo goed in gemengde salades.
Heerlijk op een bruine boterham
met kaas, de al eerder genoemde
pizza of bijvoorbeeld carpaccio.
Ook lekker te combineren met to
maat en mozzarella. Lekker door
pasta met pijnboompitten, kers-
tomaatjes en feta, of in een stamp
pot met gedroogde tomaten en
oude kaas. Je kunt er goed pesto
van maken, vervang basilicum
eenvoudigweg door rucola.
Tip: bewaar aangebroken zakjes
rucola goed afgesloten in de
groentela van de koelkast, blijft
deze zeker 3 tot 4 dagen goed.
Op zoek naar nieuwe toepassin
gen voor mijn niet aflatende ruco-
lastroom, blader ik door wat nieu
we kookboeken. Bovenop de sta
pel ligt al weken het fraai vormge
geven boek van de Ierse, inmid
dels in Australië wonende, Katie
Quinn Davies. Opgeleid als gra
fisch vormgeefster, schoolde ze
zichzelf om tot foodfotografe en
-styliste. Met succes mag je wel
zeggen. Haar stoere, rustieke fo
to's van producten en gerechten
bezorgen mij een overvloed aan
water in de mond. De recepten
zijn niet te moeilijk, wel feeste
lijk. Zo weinig mogelijk tijd in de
keuken, zo veel mogelijk plezier
aan tafel, dat is de insteek. Hoe-
Het is niet de eerste
keer dat ik naar Hotel
Bom in Haamstede ga;
vlak na mijn vorige be
zoek - toen het hotel
net helemaal gemoderni
seerd was - wisselde het
hotel weer van eigenaar.
En ook dat is inmiddels
al twee jaar geleden.
Nadia Berkelder
Veel lijkt er niet ver
anderd: het terras
is wat uitgebreid
richting de Noord
straat en naast het
restaurant in het
hotel is nog een
tapasrestaurant gemaakt.
Net als twee jaar geleden eten
we in de serre, in het laatste
licht van één van de eerste
herfstachtige avonden. De kauw
tjes zitten gelukkig nog steeds
op een rij op het dak van de her
vormde kerk aan de Ring. Bui
ten waait het en is het nat. Bin
nen is het gezellig, maar niet
druk: er is een tafel of vijf bezet.
We zitten op stoelen met beige
skaibekleding aan donkere tafels
die van hout lijken. In de eetzaal
zelf staan rode bistrobanken; er
hangen ook rode gordijnen voor
de ramen. Best gezellig, vinden
we, maar eigenaar Jeroen Botty
zal ons bij het afrekenen vertel
len dat hij nog wel plannen
heeft om de boel wat op te fris
sen en te moderniseren. „Maar
ik wil eerst een overkapping ma
ken op het terras."
De kaart is niet verrassend voor
een toeristenplaats als Burgh-
Haamstede: entrecote, spareribs,
kabeljauw of zalm. En er zijn
nog mosselen buiten de kaart
om, horen we. Van vishandel
Neeltje Jans, uit de buurt dus.
De varkensschnitzel is deel af
komstig van vleesboerderij Boot
trouwens, een lokale leverancier.
De voorgerechten zijn bijna alle
maal hapjes die nauwelijks of
geen bereiding nodig hebben:
parmaham, carpaccio, tartaar
van gerookte zalm; we kiezen
voor de gerechten waar nog wel
werk aan zit. Een pluspunt is dat
er een paar vegetarische gerech
ten op de kaart staan.
Mijn tomatensoep wordt geser
veerd in een bord, met een
ouderwetse draaikolk room erin
en fijngesnipperde peterselie. De
soep is inderdaad huisgemaakt,
vermoed ik, zoet en toch pittig
peperig, met zachte stukjes to
maat erin. Erg lekker, maar he
laas: zonder ballen. Ik krijg er
brood bij, vier afgepaste sneetjes
- twee wit, twee bruin - en zo'n
plastic kuipje boter dat nog
dicht zit, alsof we aan het ontbij
ten zijn.
Mijn tafelgenote koos voor een
salade vooraf, die ook als maal
tijdsalade op de kaart staat en
die geschikt is voor mensen die
geen vlees eten: met gemarineer
de biet, appel en walnoot. „Lek
ker", is het oordeel. „Het is zoet
en zuur en knapperig en zacht
door elkaar." De appel is fris, de
gekookte biet een beetje koud
(die komt zó uit de koeling). Het
is een volle salade, met óók nog
avocado, paprika, tomaat, kom
kommer en blaadjes sla.
Als het buiten donker wordt, is
het restaurant sfeervoller. De re
gen slaat tegen de ramen. De mu
ziek - knuffelrock uit de jaren ze
ventig? - staat wat hard en dat
vinden wij niet zo prettig. Geluk
kig is de bediening attent. „Zal
ik aan de keuken vragen of het
hoofdgerecht doorkan?", wordt
ons gevraagd. We vinden *het
goed.
De kabeljauw van mijn gezel
schap is zachtjes op de huid ge
bakken en ligt in een romige
mosterdsaus. ,Mmmmm", is het
commentaar. „Die saus is erg lek
ker: mosterdsaus kan ook zwaar
zijn, maar deze is mild." De vis
ligt op een laagje aardappelpuree
en dunne reepjes courgette.
Mijn groentelasagne is heel erg
heet. Zo heet dat ik hem een mi
nuut of vijf moet laten staan
voordat ik de eerst hap kan ne
men. En hij valt een beetje te
gen: de kaas op de bovenkant is
te hard geworden in de oven, en
de vulling is obligaat: de cham
pignons, courgette, rode en gele
paprika, pijnboompitten en gei
tenkaas zijn geen eenheid: het
blijven losse ingrediënten.
Hoewel de wafel bij de buren
heerlijk ruikt, kiezen we voor
een ander toetje. Mijn sorbet is
retro: drie soorten vruchtenijs,
stukjes aardbei en ananas, over
goten met zoete aardbeiensaus
en afgemaakt met een toef slag
room. Het andere toetje bestaat
uit drie grote bergen zoete witte
chocolademousse met aardbei
en Zeeuwse wafeltjes. Het is niet
mijn favoriet, maar mijn gezel
schap geniet.
Als we afrekenen, hebben we
een akkefietje met mensen een
tafel verder die een sigaret opste
ken, onder het motto: als u ver
trekt, kunnen wij roken. En dat
is reden om inderdaad vlot te
vertrekken.
■l WÊ
Hete lasagne en milde mosterd
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.
Prijs-Kwaliteit
Redelijk eten, wel erg standaard. We
betaalden tachtig euro voor twee.
Bediening
Vlot en vriendelijk. Strenger optreden
tegen rokers is wenselijk.
Entourage
Binnen redelijk sfeervol, het terras
staat zo'n beetje op de mooie ring
van Haamstede.
Conclusie
We aten best lekker, maar raakten
niet in vervoering. Iets meer aandacht
en fantasie en we komen een keertje
terug.
Hotel Bom, Noordstraat 2 4328 AL
Burgh-Haamstede. Telefoon: 0111
652 229. www.hotel-bom.nl.
Zomer en winter zeven dagen in de
week geopend. Het restaurant is ge
schikt voor mensen in een rolstoel.
iMflMMMMMWI
