24 ZEELAND
DAGBOEK MIREILLE AALDERS
Communicatieadviseur Mireille Aalders is samen
met haar echtgenoot voor twee jaar gestationeerd
op Sint Maarten. Zij werkt op de afdeling
voorlichting, hij is agent in de surveillancedienst.
6i Ai, het trouwboekje
I
vergeten. Thuis ophalen is
in dit geval wel heel ver
weg. Goes namelijk...
Eerst even een inleiding om te vertel
len hoe we hier terecht zijn geko
men. Edwin is in oktober 2012 van
wege onder meer zijn maatschappe
lijke betrokkenheid door onze Ne
derlandse werkgever (Politie Zeeland-
West-Brabant) bewust beloond. Hij mocht
van de eenheidsleiding deelnemen aan de jaar
lijkse 'Police Week' die toen op Sint Maarten
plaatsvond. In die week komen Nederlandse
collega's samen met politiemensen uit de
voormalige Nederlandse Antillen en Surina
me om te sporten en kennis te maken met el
kaar en eikaars cultuur.
Tijdens die week werd Edwin gevraagd of hij
het zag zitten om voor twee jaar de politiecol
lega's op Sint Maarten te komen versterken...
met alle gevolgen van dien.
Uiteindelijk zijn we op 16 augustus jl. geland
op één van de gevaarlijkste landingsbanen ter
wereld. Zoek maar eens op internet naar een
vliegtuiglanding op Princess Juliana Airport
op Sint Maarten. Spectaculair!
Maandag 2 september
Onze eerste werkdag bij het KPSM, het Korps
Politie Sint Maarten. Om 8 uur melden we
ons op het bureau in Philipsburg. Ik wordt
meteen voorgesteld aan mijn directe collega,
meneer Henson. Hij is de politiewoordvoer
der van het eiland en hij doet dus wat ik tot
voor kort deed bij de Politie Zeeland-
West-Brabant. Ik ga met hem samenwerken
op de afdeling Voorlichting. Hij neemt de ex
terne voorlichting (de contacten met de me
dia) voor zijn rekening en ik ga me voor twee
jaar bezighouden met de communicatie bin
nen het KPSM.
Het is de bedoeling dat ik me eerst ga storten
op de intranetsite die de collega's van informa
tie voorziet. Uiteindelijk moet er ook een
soort Sint Maartense www.politie.nl komen,
die de burgers informeert over de werkzaam
heden en taken van de politie hier. Ook dat ga
ik voor mijn rekening nemen. Edwin gaat 'ge
woon' op straat werken in de surveillance
dienst. Hij wordt hier hoofdagent, het equiva
lent van de Nederlandse brigadier van politie.
Hij mag meteen zijn uniform ophalen en een
pistool, want 's nachts heeft hij zijn aller
eerste nachtdienst. Nadat hij heeft laten zien
wat zijn schietkwaliteiten zijn, mag hij offici
eel de dienst in. Dat schieten gebeurt hier
trouwens, anders dan in Nederland, op een
buitenbaan. In een prachtige baai, de Indigo-
bay, vlakbij de zee leggen de collega's hier
hun schiettoets af. Voor Edwin moet dat in
twee keer, want hij heeft de pech dat het hal
verwege de toets keihard begint te regenen.
En ja... dan zit je, met je buitenschietbaan.
Dinsdag
Ik moet vandaag onze dochters Isa en Luna
naar school brengen, omdat Edwin nog even
moet slapen na zijn nachtdienst. De meisjes
gaan naar de Sister Magda Primary School,
een basisschool onder de bezielende leiding
van principal mevrouw Holiday (what's in a na
me?). Ze gaan daar sinds twee weken naartoe
en hebben het heel erg naar hun zin. Dat is na-
i
■^^TrTpointB»«nche'Sl
hobby's-^iSrsuand,
I lwt>'
tuurlijk ook maar afwachten, want we hebben
hen eigenlijk zomaar meegesleept in dit grote
avontuur. Maar hier blijkt ook weer dat kinde
ren heel flexibel zijn en zich in no time aan
passen. In de korte tijd dat ze hier naar school
gaan hebben ze al leuke vrienden en vriendin
nen opgedaan. Op de Sister Magda wordt in
het Nederlands lesgegeven, dus met de taal
hebben ze geen problemen. Ze halen ook nog
goede cijfers, dus we zijn er van overtuigd dat
ze het wel redden hier.
Alle scholen beginnen hier stipt om 7.30 uur
en om 12.45 uur zijn ze weer klaar. Er is ook
nooit discussie over kleding die ze al dan niet
willen dragen, want alle schoolkinderen dra
gen een uniform. Dat van Isa en Luna is groen
met wit, ze moeten zwarte schoenen aan mét
sokken. Dat laatste is wel gek in zo'n warm
land. Maar, ik moet toegeven, het staat netjes.
Woensdag
Vandaag hebben we een afspraak bij Immigra
tion. Dat is de vreemdelingendienst. Ook al is
Sint Maarten een land binnen ons koninkrijk,
je komt hier niet zomaar binnen. Er moeten
een hoop formulieren ingevuld worden. Ze
willen echt alles weten. Medewerkers komen
de hele tijd allerlei vragen stellen en op een ge
geven moment vragen ze om ons trouwboek
je. Ai, dat is even slikken, want dat zijn we
thuis in Goes vergeten! Heel erg dom! De me
vrouw vindt het geen probleem, ze vindt het
echt niet erg als we het even gaan halen...
Nadat we haar hebben uitgelegd dat 'thuis' in
dit geval toch echt heel erg ver weg is, voldoet
een uittreksel uit de gemeentelijke basisadmi
nistratie van de gemeente Goes, waarop staat
dat Edwin mijn echtgenoot is, toch ook wel.
Een zeer behulpzame medewerkster dus. Die
treffen we hier meer trouwens. De mensen
die wij tot nu toe hebben mogen ontmoeten,
zijn stuk voor stuk heel vriendelijk, geïnteres
seerd en behulpzaam. Wij hebben letterlijk
en figuurlijk een heel warm gevoel gekregen
van dit eiland.
Donderdag
Luna heeft vandaag muziekles met haar klas.
Ze stappen dan in zo'n grote gele Amerikaan
se schoolbus (die rijden hier de hele dag af en
aan) en rijden naar een muzieklokaal om daar
de 'steel pan' te gaan bespelen. Geen steelpan
uit de keuken, maar een Antilliaans muziekin
strument dat lijkt op een soort wokpan met
Letterlijk en figuurlijk een
TTZrt Maarte"
woonplaats- n twee
rUlke Getrouvrd 'ne Luoa (9)
\uisteren
«««•H
•cctss
Mireille Aalders is
gestationeerd op
op Sint Maarten.
„Ik begreep vanuit
Nederland dat het
nu een beetje klaar
is met de zomer.
Wij zomeren hier
nog twee jaar lek
ker door."foto Lex
van Lieshout/ANP
