SPECTRUM
5
geborg een epilepsieaanval nooit voelt
aankomen, heeft Toby daar wel een
neus voor. „Ik begrijp alleen het sein
nog niet dat hij dan geeft. Als we el
kaar op dat vlak ook begrijpen, kan hij
mij naar een plek brengen waar ik rela
tief veilig kan vallen. Ik merk nu al
wel dat hij in dit soort gevallen echt
probeert om mij ervan te weerhou
den om een straat over te steken. Hij
heeft ook een kaartje om, waarop
staat hoe te handelen als ik een aanval
krijg. Dat heeft de ambulancepost
echt al veel werk gescheeld, want vroe
ger werd negen van de tien keer een
ambulance opgeroepen. Nu weten om
standers dat ik na verloop van tijd
weer bijkom en dan het liefst thuis op
bed wil liggen."
Ingeborg durft nog niet te stellen dat
Toby een positieve invloed heeft op
haar sociale contacten, maar ze voelt
zich wel een stuk zekerder door zijn
aanwezigheid. Toby verliest haar geen
moment uit het oog. Ligt-ie te dutten,
dan doet hij dat met zijn kop in haar
richting, zodat-ie geregeld met een
half oog kan kijken of alles nog goed
gaat. „Dat geeft mij zoveel rust en ver
trouwen. Als ik ga slapen, heb ik echt
het gevoel dat hij op mij past. En waar
ik vroeger vanwege een mogelijke aan
val twijfelde of ik wel naar een verjaar
dagsfeestje zou gaan, doe ik het nu
meteen. Al die keren dat ik anderen
de stimulatie-elektrode, die vastzit
aan de nervus vagus in de hals. Dat is
de zenuw die informatie vervoert
naar de hersenen. Eens in de tien mi
nuten geeft het apparaatje een stroom-
stootje om aanvallen te voorkomen of
beperken. Krijgt ze toch een aanval,
dan kan een keer strijken met een
magneetje over de plaats waar de elek
trode is ingebouwd helpen. Bijwer
king is dat het apparaat bij elk stroom-
stootje invloed heeft op haar stem.
Maar na jaren van tal van medicijnen
en onderzoeken in een epilepsiekli
niek nam Ingeborg dat ook maar voor
lief.
Het zou mooi zijn als Toby het
magneetje straks ook kan be
dienen. Dat is een kwestie
van veel trainen. Sinds anderhalfjaar
zijn Ingeborg en de driejarige zwarte
labrador onafscheidelijk. Dat ze sa
men zijn, is een lot uit de loterij. Een
sponsor deed een grote donatie aan
de Stichting Hulphond Nederland en
vervolgens werd Ingeborg als gelukki
ge geloot. Na een intensief gewen
ningsproces kwam Toby bij haar
thuis. Hij helpt haar in de huishou
ding met de dingen die voor Ingeborg
risicovol kunnen zijn. Maar Toby is
vooral een gevoelshond. Zodra hij
merkt dat er een aanval op komst is,
neemt hij de regie over. Want waar In-
dan moet zeggen dat ze hem niet mo
gen aaien, neem ik dan op de koop
toe. Aaien is een beloning. En die
krijgt hij alleen als hij iets goeds heeft
gedaan. Opvallend is trouwens dat vol
wassenen dat lang niet altijd begrij
pen. Kinderen wel. Die vinden Toby
trouwens alleen al heel leuk, omdat
hij hetzelfde heet als hun televisie-
held. Voor de grap zeg ik dan wel eens
dat ik eigenlijk Mega Mindy ben."
Waar Toby een ech
te gevoelshond is,
is de hulp van Do
minique delonge
dat veel minder.
Ulli is een ADL-hond, een hulphond
die zoveel mogelijk helpt met alledaag
se activiteiten. Ulli doet deuren open
en dicht, helpt bij het aan- en uitkle
den en raapt gevallen spulletjes op.
Dat doet hij, omdat Dominique het
Complex Regionaal Pijn Syndroom
(CRPS) en Gegeneraliseerde Dystonie
heeft. Uitleggen wat Dominique de
Jonge nu precies onder de leden heeft
kan in boekvorm, maar het komt er
kortweg op neer dat haar hersenen
haar zenuwen niet goed aansturen.
„Ik kan mijn spieren slecht aanspan
nen. Op de bank val ik na een paar se
conden zonder ondersteuning om. Te
gelijkertijd werken mijn zenuwen ei
genlijk te goed. Ik voel mijn benen
niet, gevoelsmatig houdt mijn lijf bij
mijn heupen op. Maar gek genoeg
voel ik wel pijn in mijn benen. Water
druppels en zonlicht kunnen echt on
draaglijk zijn. De ene dag wat meer
dan de andere, maar er zijn dagen bij
dat douchen echt verschrikkelijk is."
In 2001 begon alle ellende met een
pijntje in haar rechtervoet. Nu zit Do
minique in een rolstoel om 'u' tegen
te zeggen. Die stoel maakt haar mobie
ler, maar houdt haar tegelijkertijd ook
erg gevangen. Heel veel dingen liggen
letterlijk buiten haar macht. En daar
voor heeft Dominique sinds drie jaar
Ulli, een vijfjarige golden retriever.
„Hij vindt het echt niet erg om mijn
sokken uit te trekken of mijn porte
monnee op te rapen. Wat wij werken
noemen, is voor hem spelen. Ulli
maakt het mij makkelijker dan voor
heen. Maar je mag nooit vergeten dat
hij geen robot is. Ook elke hulphond
heeft zijn eigen karakter. Ulli zou bij
voorbeeld absoluut geen type zijn om
een epilepsiehond te worden. Buiten
staanders gaan er vaak van uit dat
hulphonden modelhonden zijn. On
zin. Ulli is een hond, die net als alle
anderen dolgraag speelt, om iets lek
kers kan zeuren en af en toe zó dwars
is dat ik hem wel achter het behang
kan plakken."
Maar Ulli is vooral een lie
verd. Een trouwe lobbes,
voor wie niets te veel is ge
vraagd. Als Dominique binnenkort als
27-jarige op zichzelf gaat wonen in
het nieuwe zorgcomplex Maxima in
Terneuzen, krijgt Ulli er vast weer
een heleboel uitdagingen bij. „Ulli
maakt mij zekerder. Hij zorgt voor
contacten, simpelweg omdat ik de
straat op moet om hem uit te laten.
En dan heb ik toch al snel een praatje.
Vroeger was ik voor veel mensen die
vrouw in die rolstoel, nu die vrouw
met die hulphond. Op een of andere
manier maakt dat het aangaan van ge
sprekken een stuk makkelijker." Tij
dens dat praten is het trouwens wel
opletten geblazen. Een hulphond is
namelijk gespitst op commando's.
Zeg bijvoorbeeld een keer het woord
'alarm' en hij schiet in actie. Vooral
daarom worden hulphonden hoofdza
kelijk in het Engels geïnstrueerd.
Ulli heeft Dominique veranderd. Ze
heeft door hem leren relativeren. Haar
lichamelijke conditie heeft ervoor ge
zorgd dat ze niet meer kan werken.
Misschien dat ze later wel weer iets
met haar HBO-diploma Communica
tie kan, want haar aandoening kan
ook zomaar eens een aantal jaren sta
biel blijven. Maar ach... Ze ziet het
wel. Er zijn nog zoveel meer mooie
dingen om van te genieten. „Ik heb
heel lang de instelling gehad dat ik ie
dereen wel eens een poepje zou laten
ruiken. Ik wilde overal de beste in
zijn, ik wilde laten zien dat mijn be
perking mij nergens van kon weerhou
den. Op mijn werk, tijdens het zit-
skiën Maar sinds ik Ulli heb, inte
resseert de mening van anderen mij
niet meer zo. Hij heeft mij geleerd dat
ik goed ben zoals ik ben. Mensen heb
ben soms een dubbele agenda, maar
honden niet. Het maakt hem echt
niet uit of ik wel of niet kan lopen.
Hij houdt toch wel van mij."
Het maakt
hem echt
niet uit of ik
kan lopen;
hij houdt
toch wel
van mij
COLOUR YOUR DAY
ZATERDAG 7 SEPTEMBER 2013
Hulphond
maalt niet
om ziekte
Stichting Hulphond Nederland leidt ADL-honden, signalerings
honden onder meer epilepsie) en therapiehonden op.
Om in aanmerking te komen voor een hulphond, klop je met
een ergotherapeutisch rapport bij Stichting Hulphond Neder
land aan. Zij kijken of ze iets voor jou kunnen betekenen. Zo
ja, dan zoeken ze een geschikte hond. Maar niet voordat jouw
verzekeringsmaatschappij groen licht heeft gegeven. Een hulp
hond kost al snel 20.000 euro of meer.
Ingeborg Goossen en Dominique de Jonge geven zaterdag 28
september uitleg over het nut van hulphonden tijdens de lu
dieke hardloopwedstrijd Colour Your Day in het centrum van
Terneuzen. De opbrengst van Colour Your Day gaat naar Stich
ting Hulphond Nederland. Meedoen kost 17,50 euro. Inschrij
ven kan via www.colouryourday.nu.
Dominique de Jonge en golden retriever Ulli.
