I
Bejaarde passie
SPECTRUM 9
standplaats Argentinië
Simon van Woerden
maken dan met haar achternaam. De
nu 38-jarige, mooie socialiste zette tij
dens de campagne in 2000 haar blote
benen als troef in. Op een ansicht
kaart met een zwart-witte foto trok
ze haar rok omhoog, zodat haar zwar
te slip in het vizier kwam. Ze kwam
erdoor in de gemeenteraad van Gent
en werd meteen wethouder. Of de tip
van haar vader afkomstig was, is niet
bekend.
e familiale ban
den in de wetge
vende en uitvoe
rende macht spe
len op alle ni
veaus. In de huidi
ge federale rege
ring heeft de zoon van Herman de
Croo (37), minister van Pensioenen,
een hele batterij ministersposten op
zijn conto staan (onder meer Verkeer,
Post en Handel). Daarvoor was
Alexander, evenals ooit zijn vader,
voorzitter van de Open Vld. Gekozen
door de leden van de partij, dat wel,
maar het blijft onmogelijk in te schat
ten welke rekeningen ervoor betaald
Gezond is het niet, dat
de macht binnen een
aantal families blijft
werden. Staatssecretaris voor Milieu
en Energie Melchior Wathelet jr (31)
is de zoon van oud-minister van Justi
tie en minister-president van Wallo
nië Melchior Wathelet. Ze zijn beiden
lid van de Franstalige christen-demo
craten (cdH). Melchior Melchior
worden ze genoemd; in de Wathe-
let-dynastie worden alle eerste zoons
Melchior gedoopt.
Minister van Defensie Pieter de Crem
van de Vlaamse christen-democraten
CD&V volgde in 1994 zijn vader Jan
op, nadat die dertig jaar burgemeester
van de Oost-Vlaamse gemeente Aal
ter was geweest. Het raadhuis in Aal
ter staat in de volksmond niet voor
niets bekend als 'Het Cremlin'. De
Franstalige liberaal van de Mouve
ment Réformateur (MR), minister Di-
dier Reynders, heeft een zus, Daniële,
die tot procureur des Konings, officier
van Justitie, in Luik is benoemd. Ze is
openlijk aanhanger van de MR.
Geertrui Windels, de echtgenote van
Herman van Rompuy, is sinds vorig
jaar wethouder voor de Nederlandsta
lige partij Respect in hun (overwe
gend Franstalige) woonplaats Sint-Ge-
nesius-Rode. „Als ik thuis de telefoon
opneem, doe ik dat met mijn meisjes
naam. Maar op de lijst gebruik ik ook
de naam van Herman. Ik ben niet
naïef hè", aldus de first lady van Euro
pa.
De gemiddelde Belg ligt echter niet
wakker van het politieke familiebe
drijf. Uit desinteresse voor de politiek,
aldus de cynische blogger Bompa. „Be
kende namen voelen vertrouwd",
zegt politicoloog Sinardet.
Met het zomerreces voorbij en de
'moeder der verkiezingen' in het ver
schiet brengen de Vlaamse en Waalse
dynastieën nu geleidelijk aan hun ka
nonnen in positie. In het voorjaar
moeten (stemmen is verplicht in Bel
gië) maar liefst zes parlementen wor
den gekozen: het federale, Vlaamse,
Brusselse, het Waalse Gewest, de Fran
stalige Gemeenschap en de Duitstali
ge Gemeenschap. En er zijn gelijktij
dig ook nog eens Europese verkiezin
gen. Dat betekent voor de Vlaming,
Brusselaar en Duitstalige Belg drie
keer stemmen, voor de Franstalige
kiesgerechtigde zelfs vier keer.
De geboorte van Karei de Guchts eer
ste kleinzoon, Jack, begin deze
maand, was dan ook een voorbeeldige
aanleiding voor een charmeoffensief.
De De Guchten lieten zich voor dag
blad De Morgen samen interviewen
en op de foto zetten: drie generaties
bij elkaar. Jean-Jacques bevestigde de
kracht en macht van de achternaam:
„De eerste keer dat ik me kandidaat
stelde was tijdens de federale verkie
zingen van 2007. Ik haalde 66.942
stemmen. Die had ik nooit gehaald
als ik de naam De Gucht niet droeg.
Ik ben heel trots op die naam, al lijkt
het tegenwoordig soms iets vies om
fier te zijn op je afkomst."
Het is voor een nuchtere Hollander
wel even wennen, de protestcultuur
in Argentinië. Terwijl Nederlanders
steeds minder graag naar het Malie
veld trekken om eens flink van zich
te laten horen, zijn demonstraties hier nog altijd
aan de orde van de dag. Favoriete route: vanaf het
congresplein naar het beroemde Plaza de Mayo
waar ook het pastelroze paleis van de president
staat - of vice versa. En zodoende trekt de stoet ook
langs mijn appartement aan de Avenida de Mayo,
waardoor ik vanaf de vijfde verdieping prachtig
zicht heb op de demonstranten.
„Een mooiere inleiding in de hedendaagse politiek
van een land kan je je eigenlijk niet wensen", be
dacht ik me na een paar maanden meegluren. Alle
denkbare optochten waren voorbijgekomen: herden
kingen van vermoorde vakbondsleiders, de Gay Pri
de ofwel 'Marcha del Orgullo' en meerdere 'cacerola-
zos', politieke protesten waarbij Argentijnen met
een kakofonie van keukengerei hun
ongenoegen kenbaar maken.
Alsof het een défilé was, speciaal
voor mij georganiseerd, trekt het op
de avenida onder het balkon voorbij.
Met elke keer een nieuw hoofdstuk
in mijn studie Argentijnse Politieke
Geschiedenis, 1800-heden. Niet in
stoffige collegebanken, maar met
Wikipedia als syllabus en een live
show ter inspiratie. Zo luid, zo intens
en zo vaak mogelijk.
Maar langzaamaan ebt het speciale ge
voel weg, terwijl de marsen rustig voorbij blijven
komen. Lange rijen claxonnerende auto's vol voet
balfans van de hoofdstedelijke rivalen River Plate
en Boca Juniors; Marxistische jongeren die onder el
kaar bepaald lijken te hebben dat het belangrijkste
criterium om de luidspreker te mogen hanteren is,
dat je zo vals mogelijk kan zingen. Mijn aanvankelij
ke indruk van een défilé, verandert in lawaaiige en
langdurige alarmwekkers. Moet het echt al bij het
ochtendgloren aanvangen, jongens?
Maar toch: zowel de mooie als de storende kanten
van het demonstreren zijn incarnaties van de ener
gie en levenskracht die veel van het publieke leven
kenschetsen in Argentinië. Op dezelfde manier is
het hilarisch wanneer een taxichauffeur de schel
dende scooterrijder die hij ternauwernood ont
wijkt door zijn open raam laconiek toewerpt: „Wat
nou? Ik zag je niet, wil je een kusje voor de schrik
misschien?" Anderzijds schrik je zelf wanneer een
16-jarig schoffie 's nachts ruzie zoekt met kioskeige
naren, inclusief dreigend gewapper met een gebro
ken fles. Waarna de eigenaren hem een paar rake
klappen verkopen met een breekijzer. Passie en
agressie, twee kanten van dezelfde medaille.
Ook aan die rauwe kantjes wen je op den duur. Dan
krijg je er gelukkig ook iets voor terug. Zoals op een
zondagavond zorgeloos rondlopen in de volksbuurt
San Telmo, of op het Plaza Dorrego genieten van de
avondzoelte. Kijken naar de stokoude mannetjes die
zijn gekomen om de tango te dansen, met dames
die vaak veel jonger ogen. Samen zwieren ze onder
de bomen. Met dezelfde passie, maar beheerster nu
om de oude botten te ontzien. In hun ogen nog al
tijd die vonken, in hun blik nog altijd dat vuur.
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 2013
de BV België
D
Dave Sinardet
reageren?
W spectrum@depersdienst.nl
MR-voorzitter
Charles Michel:
vader Louis was
minister en
Eurocommis
saris en is nu
nog Euro
parlementariër.
sp.a-voorzitter
Bruno Tobback:
vader Louis is
minister van
staaf ere-
senator en
burgemeester
van Leuven.
foto Julien Warnand Belga Photo
