Met de mosselavond halen we de tafels naar buiten
-Ll
Lie$Utl\ UMi VUet
2 ZOMERKRANT
ZOME; GASTEN
EP
Wie: Liesbeth van Vliet
Woonplaats: Antwerpen
Waar Boerencamping Loverendale in Oostka-
pelle
Als je wakker wordt hoor je de koeien
loeien. Én ze hebben hier nog hoorns.
Dat vind ik mooi om te zien", vertelt
Liesbeth die momenteel op de bio-
dynamische boerencamping te Oostkappele ver
blijft. „Als je hier door de velden fietst kun je
een boeketje plukken. Het leven op de camping
is zo heerlijk eenvoudig. Daar kan ik echt van
genieten!" Bloemenplukken kan bij meerdere
campings, dus wat maakt deze camping zo bijzon
der? „Het is de sfeer. Omdat het een kleine camping
is, is de sfeer intiem. Dat spreekt mij enorm aan.
Wat ik ook belangrijk vind is dat de campinghou
ders een pure manier van werken hebben. Daar sta
ik volledig achter." Liesbeth, die al een jaar of zeven
haar weg weet te vinden naar deze camping, heeft
hier door de jaren heen veel vrienden gemaakt.
„Van de week komen weer vrienden van me. Een
aantal van hen komt hier ook al jaren." Als de groep
compleet is, houdt het gezelschap een mosselavond.
„Dan halen we de tafels uit de keuken van de cam
ping en daar maken we dan één lange tafel van."
Kan iedereen dan aanschuiven? „Ja hoor, dat is toch
hartstikke gezellig!" Liesbeth moet telefoneren. „Dat
is mijn man. Die komt morgen. Nog gezelliger!"
Meer weten? Kijk op: I J*
Dagelijks gaan vele duikers bij de Grevelingen het
water in om de onderwaterwereld van Zeeland te
zien en te genieten van het vrije gevoel dat duiken
geeft. Zomerkrantverslaggeefster Joanne Karkdijk
deed een introductieduik.
Duiken is een leuke
tijdsbesteding,
maar je moet wel
weten wat je
doet," zegt Ger ter
Heege. Hij geeft
mij vandaag een
introductieduik. Officieel werkt
Ger niet bij duikcentrum 'Duiken
in Zeeland' in Scharendijke, hij
doet dit als hobby. Voordat hij me
de onderwaterwereld van Zee
land kan laten zien, moet hij ze
ker weten dat ik snap wat we
gaan doen. En dat ik weet wat ik
in ieder geval niet moet doen.
Daarom laat hij me eerst een vi
deo zien waarin de do's en dont's
van het duiken voorbij komen. Zo
legt hij uit dat wanneer je druk
op je oren voelt, je het beste je
neus kunt dichtknijpen of een me
ter naar boven kan zwemmen.
Wat je in ieder geval niet moet
doen, is in paniek raken. Ger:
„Dat lijkt nu heel logisch, maar
wanneer je onder water bent, is
dat een heel ander verhaal. Daar
om is de eerste duik ook zo be
langrijk, je moet volkomen op je
gemak zijn en alle instructies op
volgen die je instructeur je geeft."
Na het bekijken van de video test
Ger met een tiental vragen of ik
goed heb opgelet. „Dit doen we
om te kijken of je het doorhebt.
Als er dan nog onduidelijkheid is,
leg ik het je uit."
Gelukkig regelt bij een introduc
tieduik de instructeur alles voor
je. Het enige wat je zelf moet
doen is ademhalen en zwemmen.
En kijken, natuurlijk. Ger vertelt
dat iedereen die het water uit
komt verbaasd is over de schoon
heid van de bodem van de Greve
lingen.
Het is tijd dat ik die schoonheid
met eigen ogen ga aanschouwen.
Als ik mijn wetsuit aanheb, rijden
we met een busje van het duik
centrum naar de dijk. Daar krijg
ik een luchtfles op mijn rug,
zwemvliezen aan mijn voeten en
lood om mijn middel. Met vijfen
twintig kilo op mijn rug loop ik
onder begeleiding van Ger de dijk
op. Als we beneden aankomen,
springt Ger in het water en draagt
mrj op hetzelfde te doen. Ik twij
fel, opeens voel ik de angst dat ik
dan nooit meer boven zal komen
door het gewicht dat ik meedraag
Ger stelt me gerust. „Dat denkt ie
dereen. Maar vergeet niet dat er
lucht in je pak zit." Ik spring. En
inderdaad, ik kom gewoon weer
boven.
Voordat we echt gaan duiken,
moet ik eerst even wennen aan
het ademhalingssysteem. Het is
een vreemd gevoel om niet door
je neus te kunnen ademen. Als ik
mijn hoofd onder water steek, er
vaar ik hoe het is om via een
mopdstuk verbonden met een
zuurstoffies te ademen. Dat is
even onwennig, maar geeft tege
lijk een gevoel van enorme vrij
heid. Als Ger heeft getest of mijn
loodgordel genoeg verzwaard is
om mij onder water te houden, is
het zover. Ger stelt me gerust met
de woorden dat hij alles in de ga
ten houdt en me daarnaast de he
le tijd bij mijn pols zal vasthou
den. En dan laten we ons zakken.
Vanaf het moment dat we onder
water zijn, is het beetje angst dat
ik voelde helemaal weg. Het voelt
alsof ik door het water zweef en
helemaal gewichtloos ben. Ter
wijl ik me door Ger naar de mooi
ste onderwaterplekjes laat leiden,
kijk ik naar de krabben die over
de bodem lopen. Voor ons uit
zwemt een school visjes. Stiekem
voel ik aan een koraal. Ik had geen
idee dat die zich op de bodem
van de Grevelingen bevonden.
Dan wijst Ger naar een steen. Ik
kijk, en zie er een paar lange
voelsprieten onderuit tevoor
schijn komen. Als we nog een
stukje zakken zie ik wat het is:
een kreeft! Ger krijgt dus gelijk:
hij had me van tevoren verzekerd
dat ik kreeften zou zien. En dit
blijkt niet de enige: als we een
maal op zes meter diepte zijn,
zien we er nog een stuk of acht.
Een uur lang toont Ger nog veel
meer fraais. Dan is het tijd om te
rug te gaan naar de kant. Ger
helpt me het water uit en raadt
me aan mijn loodgordel uit te
doen, anders wordt het wel heel
zwaar. Zelf vond ik het op het
laatst wel meevallen, het leek
juist of ik steeds lichter werd. Het
blijkt al snel hoe dat komt. Mijn
loodgordel is nergens te beken
nen en ligt ergens op de bodem
van het Grevelingenmeer. Geen
probleem voor Ger. „Wacht jij
hier maar. Dan doe ik nog een
rondje." En weg is hij. Terug de
verrassend mooie onderwaterwe
reld van Zeeland in.
door Nouriya Kaur
es— Duiken geeft gevoel
van eindeloze vrijheid
Instructeur Ger ter Heege helpt
verslaggeefster Joanne met het
aantrekken van het duiktenue.
foto Dirk-jan Gjeltema
door Joanne Karkdijk
