Vissen in zee is heel wat anders dan in de rivier
42 ZOMERKRANT
ZOME CASTEN
Jl
FP
en OMi KMHtt
Wie: Ina en Jan van Kamp
Uit: Noordrijn-Westfalen, Duitsland
Een jong stel wordt vergezeld door twee
honden die op een kleedje uit de zon lig
gen. Het zijn Ina en )an van Kamp uit
Noordrijn-Westfalen in Duitsland. De
toeristen verblijven in een 'bed and breakfast'
in Geersdijk. Ze verblijven een kleine week in
Zeeland.
Het stel houdt van vissen, maar in zee hadden
zij dat nog nooit gedaan. Vandaar de keuze om
naar Zeeland te komen. „En voor de omgeving
natuurlijk", zegt Ina. Normaal gesproken brengen
Ina en lan hun vakanties door op een boot, maar Ina
wilde graag op het vaste land een keer vakantie vie
ren. „De laatste keer op een boot werd ik ontzettend
zeeziek", vertelt ze.
Vorig jaar zijn ze op een boottocht in Friesland ge
weest en bijna elk jaar gaan ze rondom Nijmegen op
vakantie. „Ik ga graag vissen bij De Maas", zegt Jan.
„Nu wilden we Zeeland een keer ontdekken, weer
eens iets anders." Het zeevissen gaat ze nog niet zo
goed af. „Dit is nieuw voor me, maar ik blijf probe
ren", zegt Jan lachend. „Ik ben vissen in rivieren ge
wend, maar dit is toch anders."
De vakantiegangers spenderen hun vrije uren ver
der op het strand en wandelen vaak met Reyko en
Timida, hun twee honden.
Meer weten? Kijk op:
www.pzc.nl/zomerkra nt
Tips? U kunt ons mailen:
zomer@pzc.nl
Sporten is niet altijd jezelf in het zweet werken tot
je er bij neervalt. Uitdaging en ontspanning kunnen
op andere manieren samengaan, zoals bij de 'toeris-
tenschieting' in Aardenburg. Zomerkrantverslag-
geefster Nouriya Kaur deed ook een poging.
e moet er niet alleen goede
ogen voor hebben, maar ook
een vaste hand." Noël van
de Wijnckel geeft ons een
kijkje achter de schermen
van het handboogschieten.
Noël is griffier van hand
booggilde Sint Sebastiaan te
Aardenburg. Dit gilde houdt in de
maanden juli en augustus een toe-
ristenschieting. Nee, dat is niet
schieten óp toeristen, maar schie
ting dóór toeristen. „Zelf ben ik
meer dan twintig jaar actief in
het boogschieten", vertelt Noël.
Dat verklaart gelijk waarom hij z<*
veel over de sport weet te vertel
len. Sport? Ja, handboogschieten
is een erkende sport. „Volgende
maand doen we in België mee
met de Europese kampioenschap
pen."
Wat maakt het handboogschieten
zo leuk? „Het is voornamelijk de
ontspanning. Als je het vaker be
oefent, word je steeds competitie
ver. Dan wordt het een uitda
ging."
En een uitdaging is het zeker. Van
avond gaan we schieten op een
staande wip. Dat is een achten
twintig meter hoge, verticale paal
met aan het uiteinde 'vogels' die
je moet raken. Wees gerust, het
zijn geen echte vogels.
Uiteindelijk gaat iedereen voor de
'hoogvogel', dat is het pluimpje
dat het allerhoogst zit. Sommigen
nemen genoegen met het 'klein
spel', het laagste pluimpje. Wij
zijn vandaag al tevreden met alles
wat we raken. Als het maar niet
een hoofd van een omstander is.
Maar zelfs dan hebben we een vo
gel geraakt. Al is het dan wel een
'pechvogel'.
We nemen plaats naast de staan
de wip. Van dichterbij lijkt het in
eens veel hoger. Een gevoel van
hoogtevrees dringt zich op. Of
kan dit niet als je zelf op de grond
staat? Het voelt in ieder geval wel
zo.
Een boog in de hand, aanspan
nen, even vasthouden en schieten
maar! Nou, die pijl komt aardig in
de buurt van de 'vogels', vinden
wij zelf. Aan het gelach van de er
varen schieters te horen, denken
zij er anders over. De toeristen
staan gelukkig wel aan onze zijde.
De PZC-fotograaf beantwoordt
het gelach van de ervaren schie
ters. Hij schiet... en ja, hoor. Hij
heeft meteen een 'kleinspel' te
pakken! „Hoe doe je dat?!" Her en
der roept zijn resultaat bewonde
ring op. „Ik heb het weieens eer
der gedaan", zegt hij laconiek.
Van een afstand is goed te zien
wie geoefend is en wie hier als
toerist vertoeft. Er zijn vanavond
wel opvallend veel jongeren aan
wezig.
Noël: „We hebben erg weinig
jeugdleden, en het worden er al
leen maar minder. Bij de toeris-
tenschieting zijn er meer jonge
ren aanwezig, maar als gilde heb
ben wij er vijf." Vijf jeugdleden
voor bijvoorbeeld voetbalclubs is
niet veel, maar voor een sport als
handboogschieten is het aardig
wat.
Sint Sebastiaan is geen vereni
ging, maar het enige handbooggil
de in Nederland. „We zijn in 1433
opgericht en dan mag je jezelf
nog een gilde noemen." Bij deze
woorden verandert de houding
van de griffier. Hij is er duidelijk
trots op.
„Zie je die twee jongens daar?"
Noël wijst naar buiten. Daar staan
twee jonge jongens met beide
een boog in hun hand. „Zij deden
vorig jaar mee met de toeristen-
schieting. Zij vonden het zo leuk
dat ze besloten om lid te worden.
En zie je die mevrouw hier? Dat
is hun moeder en zie je die me
neer tegenover haar? Dat is de
opa. Hij doet nu ook aan hand
boogschieten!" Wat een gezellig
heid. Noël knikt. „Handboogschie
ten is ook een gezelligheidssport.
Je komt samen, beoefent de sport,
drinkt samen wat en praat wat."
Met vierenzeventig leden, waar
van vijftig actief, is Sint Sebasti
aan een groot gezelschap. Gezel
schap, want dat is de indruk die
je krijgt als je het veld van dit gil
de betreedt: mensen die ontspan
nen met elkaar zitten te kletsen,
maar ondertussen de schieter
goed in de gaten houden. Aan de
andere kant van het veld zitten
wat mensen aan tafel met een
pintje in de ene hand en een
boog in de andere. Ja, het moet
wel in evenwicht blijven alle
maal.
EP
Waar: Neeltje Jans
door Meike Coppoolse
Wie niet vaak schiet, is
al blij met het kleinspel
door Nouriya Kaur
Het begon als een avondje uit. In
middels is deze familie Luteijn ver
slingerd aan het handboogschie-
ten.
