'Mijn ziekte heeft me ook veel moois gebracht'
even
Wees 'lim' leel
yoofD^i
VOOS-
Vergeven
is een
keuze
I
I
In dit boek:
12 GEZOND
Willem Glaudemans
i
Janice Deul
Hoe geven men
sen een positieve
draai aan een ziekte? Suzy
Walker-Becqué (1979) heeft
de ziekte van Crohn en ver
zorgt high tea's.
Sommige mensen met Cro
hn kunnen alles eten, an
deren reageren sterk op
iets specifieks, zoals toma
ten. Ik kan niet tegen granen of
graanproducten. Zodra ik ge
woon brood of iets met gluten
eet, word ik misselijk, krijg ik
maagkrampen en soms zelfs bloe
dingen. Omdat mijn darmkanaal
ontstoken is, kan mijn lichaam
mijn eten niet goed verteren.
Daardoor kunnen voedingsstof
fen niet goed opgenomen wor
den. Ik ben altijd moe. Ik was 18
toen de ziekte werd vastgesteld
en was meteen vastbesloten mijn
leven niet door Crohn te laten be
heersen. Dat is best gelukt, ook al
valt het in de praktijk niet altijd
mee. Als mijn lichaam zegt 'je
bent te moe om uit te gaan', dan
blijf ik thuis. Anders word ik
ziek. Dat is soms moeilijk, omdat
je vaak de fun mist. Ik moet ook
letten op wat ik eet, maar dat is
inmiddels een tweede natuur ge
worden. In plaats van granen
neem ik maisproducten, rijst en
aardappelen. Vezels, waar ieder
mens behoefte aan heeft, haal ik
uit bonen en andere groenten.
Toen de ziekte net was vastge
steld, was het lastig alternatieve
producten te vinden. Wat er te
koop was, was smerig. En door
gaans schreeuwend duur. Ik ben
altijd dol geweest op koken en
bakken, dus ging ik op een gege
ven moment mijn eigen taarten,
koekjes en brood maken. Een
paar jaar geleden wilde ik een be
drijf opstarten met mijn vriendin
Siobhan Toebes, omdat we naast
onze baan als onderwijsassistent
iets anders wilden. Ik kom uit En
geland en zij heeft een Ierse moe
der, dus leek het ons leuk iets
met de Britse eettraditie te doen.
We besloten high tea's en taarten
voor speciale (business) events te
gaan verzorgen. Met name voor
mensen met allergieën voor glu
ten, koemelk, noten, eiwitten...
you name it. We zijn vorig jaar ge
start en het loopt echt super.
Vooral de dieet-high-tea's doen
het heel goed. Als Siobhan en ik
vroeger ergens thee gingen drin
ken, kon ik bijna nooit iets lek
kers nemen. Dan zei ik: joh, be
stel gewoon dat taartje. Trek je
niets aan van mij. Dat deed ze
dan wel, maar eigenlijk was dat
voor geen van ons tweeën echt
leuk. Nu kan ik een taart maken
voor iemand die in geen jaren zo
iets heeft geproefd. Als ik men
sen dan zie genieten, weet ik
weer waarvoor ik het doe. Mijn
ziekte is soms best zwaar, maar
heeft me uiteindelijk ook veel
moois gebracht."
Kijken met liefde
'n plaats van met angst
Met anderhalf a ,Wee uur heb ie
foppen met<recyc|envan
e oude pijnverhalen'
Vergeven is moeilijk, duurt jaren en je hebt er
de ander voor nodig. Het zijn argumenten die
we maar al te graag hanteren als excuus om
niet te vergeven. Vergevingscoach Willem
Glaudemans veegt ze van tafel.
Bloemen sturen naar de nabe
staanden van de moordenaar
van je echtgenoot: zo ver als
Hank Heijn-Engel, weduwe
van de ontvoerde en vermoor
de Ahold-topman Gerrit lan
Heijn hoeft vergevingsgezind
heid niet te gaan. Maar we moeten het
schenken van vergiffenis ook niet moeilij
ker maken dan het is, zegt Willem Glaude
mans, samensteller van een stappenplan,
door hem zelf ook wel aangeduid als 'verge
ven voor dummies'.
Hoe groot het leed ook is dat iemand is aan
gedaan; iedereen is gemakkelijk in staat te
vergeven. „In anderhalf tot twee uur heb je
zo'n 80 procent van de wrok- en haatgevoe
lens opgeruimd en daarmee ook een einde
gemaakt aan het voortdurend wentelen in
slachtofferschap."
Glaudemans is ervan overtuigd dat we in
de huidige tijd sneller in staat zijn te verge
ven, omdat ons 'bewustzijn is versneld'.
Op de vlucht voor ex
www.hi-tathome.nl
Kiezen voor
]/ergevet1
DtiMHlkS
door Dora Rovers illustratie Ronald Visser
Als 20-jarige maakte Alda Hendriks (77)
een einde aan de relatie met haar vriend.
Die accepteerde dit niet en stalkte haar.
Hendriks moest hierdoor verhuizen naar de
andere kant van het land en van baan veran
deren. „Ik had het echt zwaar. Als mijn werk
beëindigd was, zat ik huilend in de tram."
Haar ex-vriend en zijn gedrag had grote im
pact op de rest van haar leven. „Hij had mij
dit aangedaan. Mijn leven was totaal op de
schop gegaan."
Jaren later krijgt Hendriks de kans er anders
naar te kijken. „Hij kon niet aan mijn ver
wachting voldoen en moest daarom zo rea
geren. Ik zag hem ineens met heel andere
ogen." Voor Hendriks is vergeven cruciaal.
„Ik kijk nu vanuit mijn hart naar mensen en
niet vanuit angst. Ik kan accepteren wie ik
ben en wie de ander is. We zijn allemaal op
weg, allemaal aan het proberen."
