De zee is nooit hetzelfde, je kan er naar blijven kijken
4
I
I
I
Itoati en Jtenk
2 ZOMERKRANT
ZOMERGASTEN
EP
Wie: Henk en Mati Kole
Woonplaats: Middelburg
Waar: Karnemelkshoek, Ritthem
Wij zijn echte Zeeuwen, we willen
niet te ver van de zee zitten", zegt
Henk Kole. Hij zit samen met zijn
vrouw Mati voor de caravan van
het zonnetje te genieten. „Vroeger gingen we
verder weg, maar sinds onze kinderen niet
meer meegaan op vakantie hebben we een sei
zoensplaats op deze camping."
De ligging, de ruimte en de rust: camping de
Karnemelkshoek is de ideale vakantieplek voor
het stel. Ze verblijven hier sinds begin april. „In het
buitenland zaten we tussen de bergen, maar na een
week heb je dat ook wel gezien, die blijven altijd het
zelfde. De zee blijft interessant, daar kun je naar blij
ven kijken. En in Zeeland is zoveel te doen en te
zien, we wonen hier midden in een vakantieland."
Henk en Mati houden van de Zeeuwse kust, ze gaan
regelmatig naar het strand. Daar kijken ze naar de
grote schepen die voorbij varen, lopen langs de
vloedlijn of zitten gewoon lekker in het zand. Ook
hebben ze een flinke voorraad boeken meegeno
men. Thrillers voor Mati, geschiedenisboeken voor
Henk. Hij is geschiedenisleraar geweest en houdt
zijn vak nog altijd goed bij. Het moge duidelijk zijn:
om tot rust te komen en een heerlijke vakantie te
hebben hoefje Zeeland niet uit.
Meer weten? Kijk op:
www.pzc.nl/zomerkrant
Tips? U kunt ons mailen:
zomer@pzc.nl
Maisdoolhof de Zuidmoer in Stavenisse is sinds vo
rige week weer geopend. Tussen het twee meter
hoge mais moet je op zoek naar opdrachten, en na
tuurlijk de weg naar de uitgang...
et leek erop dat er
dit jaar geen
maisdoolhof zou
zijn in Stavenisse.
Door de lang aan
houdende kou wil
de de mais niet
groeien, en om een doolhof te
kunnen aanleggen moet dat toch
minstens twee meter hoog staan.
Maar toen begonnen de planten
onverwachts toch nog zo snel te
groeien, dat eigenaren Hubert en
Christa Gakeer vorige week beslo
ten dat. het doolhof dit jaar toch
weer open kon. Hubert: „Veel
dorpsbewoners vroegen ons of
we er nog aan zouden beginnen.
Maar we hebben het geheim ge
houden tot we het bord aan de
weg zetten. Daarna kregen we
veel positieve reacties en zei ieder
een dat ze zeker een keer langs
zouden komen."
En inderdaad, op de eerste dag be
ginnen na een kwartiertje de be
zoekers binnen te stromen. Een
oudere man en dame komen met
hun kleinzoon binnen: Wij wil
len even in het doolhof lopen."
Ze verwachten er een uurtje over
te doen. Ze betalen en met de
woorden 'Succes, blijf op de pa
den en als je echt verdwaalt roep
je maar' stuurt Christa hen het
maisdoolhof in.
Op een lijstje houdt ze bij hoe
veel mensen zich in het doolhof
bevinden. Dat is in de eerste
plaats om bij te houden hoe hoog
het bezoekersaantal is, maar het
heeft ook nog een andere reden.
Hubert: „Als iemand na drie uur
nog niet terug is, check ik of het
allemaal nog goed gaat. Ik weet de
weg in het doolhof en als mensen
samen zijn kan ik ze lokaliseren
door te luisteren naar hun stem
men. Maar het is nog nooit ge
beurd dat iemand de weg niet te
rugvond, dus dat is nog nooit no
dig geweest."
De mais staat zo'n twee meter
hoog, dus eroverheen kijken om
de weg sneller te vinden zit er
niet in. Het doolhof wordt elk jaar
opnieuw gemaakt en is nooit hele
maal hetzelfde. Hubert: „De mais
wordt kruiselings ingezaaid, om
te voorkomen dat je uit de rijen
zou kunnen afleiden welke rich
ting je op moet. We laten de plan
ten eerst een halve meter groeien
en leggen dan de paden aan. Daar
na zoeken we een plekje voor de
bordjes met de opdrachten en
dan is het doolhof klaar voor ge
bruik."
Bezoekers moeten niet alleen de
weg naar de uitgang zien te vin
den maar krijgen ook een op
drachtenblad mee. In het doolhof
staan tien bordjes verstopt met
vragen, opdrachten en raadsels
die te maken hebben met mais en
Zeeland. Bij elke opdracht hoort
een letter, als je alles goed gedaan
hebt vormen die letters een
woord.
Jolinda, Marjolein en Maurice ko
men met rode wangen en bezwe-
te gezichten het doolhof uit. Dat
ligt niet alleen aan de warmte, ze
waren zo fanatiek bezig met het
vinden van de opdrachten en de
uitgang dat ze bijna het hele stuk
hebben gerend. Ze wonen alle
maal in Stavenisse en komen hier
niet voor de eerste keer. Vorig jaar
was het doolhof dóór de langduri
ge regenval gesloten, maar de ja
ren ervoor kwamen zij hier regel
matig. Jolinda: „Het is altijd weer
zoeken, je hebt echt geen idee
waar je bent. Het woord doolhof
zegt natuurlijk al genoeg. Het is
gewoon echt heel leuk!" Zo leuk
dat dit niet de enige keer in de va
kantie is dat ze zich hier ver
maakt. „Volgende week ga ik nog
twee keer naar het doolhof, een
keer met een kinderfeestje en nog
een middag met vriendinnen."
Ondanks het feit dat ze het dool
hof dus niet voor de eerste keer
loopt, kent ze de weg niet uit haar
hoofd. „Het blijft elke keer weer
zoeken, alles lijkt natuurlijk ook
zo op elkaar..."
Omdat veel kinderen uit Tholen
het doolhof meerdere keren in de
vakantie bezoeken, veranderen
Hubert en Christa de opdrachten
elke week. Ook toeristen weten
het doolhof te vinden, ze zien het
bord aan de weg staan of lezen er
over in de flyers die Hubert bij na
bijgelegen campings neerlegt,
lesse Oden en zijn opa en oma ko
men het doolhof uit. Het duurde
wel iets langer dan het verwachte
uurtje, maar ze hebben alle op
drachten gedaan en de uitgang te
ruggevonden. Jesse levert zijn pa
pier in bij Christa, die het voor
hem nakijkt. En jawel, alles klopt.
Hij krijgt een beloning van Chris
ta: een diploma waarin ze ver
klaart dat Jesse na het nodige
speurwerk naar de opdrachten en
de uitgang het maisdoolhof De
Zuidmoer met succes heeft vol
bracht.
EF
door Joanne Karkdijk
Als je drie uur weg
bent, gaan ze zoeken
door Joanne Karkdijk
Hubert en Christa Gakeer, eigena
ren van Maisdoolhof de Zuidmoer.
