Veel Korea- veteranen zwijgen over de bloedige oorlog. Hun kinde ren zoeken naar de verhalen en houden hen bij elkaar. 8 VERDIEPING KOREA-VETERANEN Hij tikt met zijn vinger op een artikel in een blaad je voor Korea-veteranen. „Hier", zegt Paul Gom- mers (67), „die man." Toevallig heeft hij 'die man' er net aan herin nerd dat zijn contributie nog niet binnen was. Want de 67-jarige Gommers is pen ningmeester van de Vereniging Oud Korea Strijders (VOKS). Niet omdat hij ooit in Korea zat, daarvoor is hij te jong. Maar zijn vader wél. En nu het bestuurswerk voor de hoogbejaarde Ko rea-veteranen steeds moeilijker is vol te houden, nemen Gommers en nog een paar zonen van oud-Koreastrijders het stokje over. Zo is op het nippertje voorkomen dat de VOKS ter ziele ging, zoals eigenlijk al was aangekondigd. „Deze man", zegt Gommers, met een blik in het kwartaalblaadje, „was destijds arts op Koje-do, een Koreaans eiland waar Ne derlanders heen gingen om even uit te rus ten. Ze moesten er dan een gevangenis met Chinese en Noord-Koreaanse krijgsge vangenen bewaken. Deze arts stelt: 'Nie mand als bezoeker van buiten overleefde dit kamp'. Mijn vader is daar ook geweest. Dus wellicht weet deze man iets meer over hem. Maar als mijn vader bij wijze van spreken niet eens een snee in zijn vinger heeft gehad, heeft die arts hem misschien nooit gezien." In zijn woonkamer in Nunspeet, haalt Paul Gommers vergeelde zwart-wit fotootjes te voorschijn. Op sommigen staat zijn vader, Henk Gommers. Lange man, geboren in Tilburg, stuk ouder dan de andere jongens in zijn gezelschap. In 1951, op zijn 38ste, ging hij voor een jaar naar Korea. Om er daarna zijn hele verdere leven in alle talen over te zwijgen. Toen zijn vader op z'n 69e in Amsterdam overleed, vond zijn zoon bij het opruimen van het ouderlijk huis een stapeltje Korea-foto's. Sindsdien probeert hij in boeken, documenten of op reünies van veteranen daar verhalen bij te vinden. „Verhalen die misschien verklaren waarom het vroeger thuis was zoals het was." Disharmonie, ruzies, tussen zijn ouders. „Mijn moeder toonde geen enkele interes se in Korea en als ik ernaar vroeg, maakte mijn vader een wergwerpgebaar: 'ach, dat is geweest'. Op den duur houd je op met vragen." Verenigingen van Korea- en ook Indië-vete- ranen lijden een kwijnend bestaan. De le denlijsten worden steeds korter, de reünies stiller. De VOKS plaatste als ultieme red dingspoging een oproep. Of kinderen van Koreastrijders bereid waren het bestuurs- werk over te nemen. Zo houden zij de man nen van de 'vergeten' en vaak door henzelf 'verzwegen' oorlog voorlopig bij elkaar. Gommers jr., gepensioneerd beroepsmili tair, vindt op de reünies ook zelf iets waar hij behoefte aan heeft: het begin van dra den die naar de verborgen episode in zijn vaders leven kunnen leiden. De Korea-oorlog is wel de 'bloedigste oor log' van de twintigste eeuw genoemd. „Er waren daar slachtingen", zegt Gommers. Zo'n vijfduizend Nederlanders vochten in Korea, van wie er nu nog zo'n zeshonderd leven. Ze gingen allemaal vrijwillig. Gommers: „Dat had een politieke achtergrond. Drees had geen zin om na Indië nog troepen te sturen. Maar de Amerikanen dreigden de Seoul Zoeken naar puzzelstukjes door Wilma de Cort I Paul Gommers zoekt naar de geschiedenis van zijn vader als Korea-vete- raan. foto Bram van de Biezen CHINA ZUID-KOREA O Koje-do JAPANSE ZEE 38e breedtegraad

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2013 | | pagina 8