Ondanks een gekneusde arm toch zwembadplezier
M
fitine, Udinka en fUicka
2 ZOMERKRANT
ZOMEFiGASTEN
3
Wie: Filipe (44), Ilaicha (13) en Kalinka (7)
Woonplaats: Poort Meerbeek, België
Waar Oostkapelle
Kalinka en Ilaicha zitten aan een cam
pingtafeltje te tekenen. Hun vader, Fi
lipe, leest de krant. Ze zijn samen met
nog een broer en hun moeder een
weekje op vakantie in Zeeland. Dit is niet hun
eerste keer hier. „We komen al twee jaar lang
regelmatig naar Zeeland toe. We gaan bijvoor
beeld graag op daguitstapjes", vertelt Filipe.
Wat vindt de familie zo leuk aan de provincie?
Vooral het strand. „In België heb je veel gebou
wen en appartementen langs de kust. In Zeeland
heb je dat niet. Het strand is hier natuurlijker. Dat
maakt het rustiger en gezelliger", legt Filipe uit.
Verder gaat de familie graag fietsen. „Nederland is
natuurlijk een echt fietsland met goede fietspaden.
Die heb je in België ook niet", zegt hij.
De kinderen hebben het ook erg naar hun zin op de
camping. „Het is een leuke camping en ik ga graag
naar het zwembad hier", vertelt Ilaicha. Zwemmen
gaat haar alleen niet heel gemakkelijk af, want ze zit
met haar arm in een mitella sling. „Een dag voordat
we op vakantie gingen, ben ik van de trap gevallen
en heb m'n arm gekneusd", legt Ilaicha uit. Geluk
kig vermaakt ze zich alsnog. De plannen voor van
daag? „We gaan straks lekker van het strand genie
ten", vertelt Filipe.
Meer weten? Kijk op:
www.pzc.nl/zomerkrant
Tips? U kunt ons mailen:
zomer@pzc.nl
In galop, één met het paard, briesend langs de me
nigte. Met lans in de handen en ring in het ver
schiet. Het Zeeuwse ringrijden is een sport apart
en lijkt steeds meer in trek bij jongeren. Twee jon
ge ringrijdsters nemen je mee bij hun oefenrondje.
Het lijkt allemaal zo
simpel. Een paard,
een rijder en een
ring", zegt
Cynthia Rotte als
ze bij haar haflin-
ger staat aan de
Breeweg in Meliskerke. Samen
met haar vriendin Vera Wille-
boordse rijden zij al zes jaar voor
hun ringrijdersvereniging Melis
kerke - Zoutelande. „Toeristen
zien vaak alleen de ere-klasse rij
den. Dat zijn de beste ringrijders
van Zeeland; die steken bijna al
tijd raak." Maar hier op zo'n klein
boerderijtje in het Zeeuwse land
begint het. „Wij zijn meer recrea
tieve rijdsters hoor. We houden
gewoon van de gezelligheid en oe
fenen ook altijd samen met een
groep vrienden", zegt Vera als ze
haar paard optuigt. „Die competi-
tiedrang verschilt ook van'dorp
tot dorp en van familie tot fami
lie", geven de dames toe. „Bij on
ze vereniging is die drang niet
heel erg groot."
Toch bijzonder, twee frisse dames
die zo'n traditionele sport beoefe
nen. De reden dat deze twee mei
den zijn begonnen? „Vanaf jongs
af aan was ik altijd al met paarden
bezig, een echt paardenmeisje",
lacht Vera. „Een van de mooiste
redenen is wel dat het echt iets
van hier is, een echte Zeeuwse
sport." In die zin zet ze de Zeeuw
se traditie voort, maar ook binnen
haar familie is zij de enige die nog
rijdt. „Mijn vader heeft vroeger
ook gereden." Maar dat is niet in
alle gevallen zo. „Die van mij
moet er echt niks van weten, die
helpt me alleen met het vervoe
ren", lacht Cynthia.
Eerder die week kwamen jong en
oud samen op de eerste traditio
nele dag in Middelburg. Boeren
en boerinnetjes reden in traditio
nele dracht op sjezen rond het Ab
dijplein en de ringrijders waren
te herkennen aan hun witte pak
ken en groene en oranje sjerpen.
De sport gaat terug tot de Middel
eeuwen waarbij de jonkvrouwen,
bij wijze van ereprijs, één van
hun ringen aan zijden linten lie
ten ophangen. De ridders moes
ten deze vervolgens steken met
hun lans. Vandaag de dag is het
een spel waar recreatie en compe
titie bij elkaar komen. En dat
geldt voor Vera en Cynthia ook.
„Nu zeggen we wel dat we het
vooral uit plezier doen, maar als
je op de baan staat, wil je hem na
tuurlijk wel raak steken." Vaste ri
tuelen hebben de dames niet.
„Heel vroeg naar bed en als je op
de baan staat moet je gewoon niet
te veel nadenken."
Het is tijd voor een oefenronde.
De meiden rijden, zonder zadel,
eerst een paar rondes over de
baan. Als de vader van Vera de
ring van 38 mm ophangt wordt
de lans erbij gehaald. „De ringen
heb ik zelf gemaakt", vertelt hij.
Bij ringrijden worden er eerst 30
rondes op de 38 mm ring gesto
ken. Als meerdere rijders hetzelf
de aantal hebben gestoken wordt
er gekampt. De ring wordt dan
steeds met 6 millimeter kleiner
gemaakt. „Je gaat dan door totdat
de rest van je tegenstanders is uit
geschakeld", vertelt Vera als ze de
lans krijgt aangereikt. „Zo ga je
van 38mm naar 10 mm, maar ik
ben nog nooit verder gekomen
dan de 14. Die zie je echt niet han
gen, dan is het meer gokken."
De meiden steken de ene na de
andere ring raak. „Ik had wel wat
kleinere mee kunnen nemen",
lacht de vader van Vera. Het mo
ment is aangekomen om het zelf
te proberen. Zonder zadel en met
een zware lans van 2,7 kilo is het
inderdaad moeilijker dan je
denkt. Een galopje zit er voor mij
niet in. Stapvoets wandelt het
paard langs de ring en ja hoor,
dan is het kinderspel. De ring
bungelt aan de lans en de meiden
lachen. „Je moet je arm wel iets
anders houden hoor, meer naar
beneden." Na een aantal keer is
het mooi geweest; dit laat ik aan
de echte stekers over, en dat zijn
deze dames. Cynthia en Vera heb
ben afgelopen zaterdag meege
daan aan de dorpswedstrijd van
Meliskerke en Zoutelande. Ze zijn
allebei in de prijzen gevallen;
Cynthia tweede en Vera derde.
De twee kijken het meest uit naar
de tweede folkloristische dag en
dan vooral de pollepel-prijs. „Als
je met beurt 29 en 30 raak steekt
ga je kampen om de handbeschil
derde pollepel. Dat is wel de mooi
ste prijs. Ook al heb je eerder min
der gepresteerd, je kan altijd nog
meedoen." Aan die prijs zit een
fles jenever en vaak een paar veel-
ste grote klompen verbonden.
Maar ze houden het toch bij hun
moderne schoenen. „We ruilen
ze niet om in onze eigen maat", la
chen de twee.
door Kristy Evers
'Het mooiste is dat
ringrijden van hier is'
Stapvoets blijkt de ring al moeilijk
te steken
door Adriënne van der Werf
