Gelukkige
kinderen,
bezorgde
ouders
VERDIEPING 11
Ouders zijn erg huiverig
om hun kind alleen te la
ten reizen. 'Mijn dochter
vindt het prachtig, maar
ik blijf angstig.'
Elke middag tegen half vier begint
Zeliha Aitici op de klok te kij
ken. Als haar elfjarige dochter
Maide ook maar een paar minu
ten te laat is, maakt een nerveu
ze onrust zich van haar meester. Dat weet
haar dochter als geen ander. Dus hebben
ze met elkaar afgesproken: altijd even sms'
en of bellen bij de minste vertraging.
„Ik blijf angstig", zegt Zeliha. „Ik ben nu al
bang voor de winter, als het 's ochtends
donker is. Ik heb vooral moeite met dat
stuk vanaf de bushalte naar school, als ze al
leen buiten loopt. Stel dat een vreemde
met verkeerde bedoelingen haar onderweg
aanspreekt? Dat kan altijd gebeuren."
Tegelijk noemt ze haar dochter 'heel zelf
standig'. „Is ze altijd geweest. Ik heb twee
OV-chipkaarten voor haar. Als de ene na
een week leeg is, geef ik de andere opgela
den mee. Maar soms denk ik er niet aan
die andere op te laden. Dan herinnert ze
me daaraan. Eigenlijk wist ik ook wel dat
ze het kon, alleen reizen. Ze vindt het
prachtig. En als zij er tevreden mee is, ben
ik natuurlijk blij. Ze zegt: 'Mam, er gebeurt
niks, ik let op, ik kijk uit.' Ik weet het, het
is allemaal mijn idee."
Bij Monique Heeren is het vertrouwen in
tussen gegroeid, maar ook zij vindt het nog
steeds 'moeilijk' dat haar dertienjarige
dochter Cerissa alleen met het openbaar
vervoer reist. „In de eerste week dat ze al
leen reisde, ging het mis. Had ze de ver
keerde bus gepakt. Stond ze opeens in Arn
hem en had ze geen mobiele telefoon bij
zich. Gelukkig wist ze het op te lossen. Ze
heeft daar iemand om hulp gevraagd."
De wereld van haar dochter is nu veel gro
ter geworden. „Ze gaat ook met de bus
naar de stad of naar vriendinnen."
Het scheelt 'een hoop haal- en brengwerk'.
Groot voordeel van reizen met de bus is
ook: er is wifi. „Dus kan ze snel via draad
loos internet een berichtje sturen." Ze
heeft Cerissa vooraf uitvoerig geïnstrueerd.
'Jahaa', zei haar dochter dan.
Monique: „Ze voelt zich zelfstandig en er
nu helemaal bij horen." Beetje lastig dat
haar jongere zusje, die ook op het speciaal
basisonderwijs zit en nog wel met een taxi
busje reist, nu ongeduldig wordt. „Ze wil
ook met de grote bus, net als haar stoere
zus. Maar ze is pas negen jaar. Dat vind ik
te jong."
Na de zomervakantie zal ze zich ook wel
weer even zorgen maken over Cerissa,
denkt ze. „Dan gaat ze naar een andere
school, naar het voortgezet onderwijs in
Ede. Dan moet ze twee keer overstappen.
Zelf zegt ze: 'Ik red me wel.' Maar we gaan
eerst toch maar een paar keer samen."
kaart in en weer uit. Daarna loop ik achter
ze aan en lever ze af op het schoolplein.
'Goedemorgen en ajuus, tot morgen', zijn
vaak de enige zinnen die ik op zo'n dag
zeg."
Sinds Maide alleen reist, verloor ze één
keer haar OV-chipkaart. Toen was ze even
de kluts kwijt, maar ze belde na overleg
met de juf haar moeder en het werd opge
lost.
Hebben we al die tijd nodeloos geld uitge
geven en kinderen overbeschermd? Direc
teur Esther Jobsen van sbo de Dijk: „Het is
goed om het pamperen los te laten. Maar je
moet wel goed blijven kijken bij welke leer
lingen dit haalbaar is. De kinderen die nu
aan het experiment hebben meegedaan,
zijn allemaal in staat hun ouders te bellen
als er onderweg iets misgaat. Maar er zijn
ook heel kwetsbare kinderen die dit alle
maal niet overzien. Die zijn snel overprik
keld en maken onderweg zo veel mee, dat
ze de rest van de dag niet meer in staat zijn
ook maar iets te leren. Ik hoop dat de ge
meente blijft openstaan voor deze leerlin
gen. Nu hebben alleen de oudste en kans
rijkste leerlingen aan de proef meegedaan.
Met één meisje lukte het toch niet. Mis
schien probeert ze het over een jaar weer."
Jobsen pleit voor maatwerk. „Soms geeft
een gemeente geen vervoersverklaring om
dat de afstand tot school 5,9 kilometer is en
geen 6 kilometer. Zo zijn dan de regels en
dat is de zeef waar iedereen doorheen
moet. Maar ieder kind is anders. Je zou dit
per individu moeten bekijken."
Intussen ziet ze het enthousiasme over zelf
standig reizen als een virus door haar
school gaan. „Het steekt aan. Ook anderen
willen het proberen."
fietste met hen mee. De kinderen
stapten dus voor het eerst in jaren eens
niet op een taxibusje. De vrijwilliger was
gevraagd door de sociale dienst. Hij bege
leidde onder anderen de 11-jarige Maide.
Eerst bracht haar moeder haar naar de ge
wone bushalte vlakbij huis. Daar nam de
62-jarige Teun Janssen het stokje over. Een
maal in Wageningen wandelde hij vanaf
het busstation met Maide mee naar de
openbare basisschool voor speciaal onder
wijs, sbo de Dijk.
„Na twee dagen had Maide het door", zegt
Janssen, die vooraf een zogenoemde verkla
ring omtrent gedrag overlegde en op
school kennis maakte met de ouders.
Toch vond het meisje het in 'het begin best
wel spannend'. Al stelde dit niets voor ver
geleken met de stress die haar moeder had.
Janssen: „Ik denk dat ouders overbezorgd
zijn. Er was een vader die heel veel moeite
had met de proef. Maar je ziet de kinderen
heel snel zelfstandig worden. Ik heb ver
schillende kinderen begeleid en meestal ge
beurde er niks. Je stapt met de OV-chip-
Pamperen moet
je loslaten. Maar
kijk wel goed bij
welke leerlingen
dit haalbaar is
VRIJDAG 19 JULI 2013
Scholieren wachten op de 'grote
bus'. In het bushokje Cerissa
(links) en Maide. foto Cees Mooij
Esther Jobsen van sbo de Dijk
