V
I
Beoordeling
-jc-
Jk-
10 UIT
Meloen voor kampioenen
KOKEN MET PUCK
Puck Kerkhoven
Le Tour trekt door Frank
rijk en ik geniet! Zoveel
herinneringen aan
mooie vakanties komen
in gedachten, of ik de
renners nou over Corsica zie fiet
sen, door de Pyreneeën, Bretagne
of de Provence. Als notoire lek
kerbek verheug ik me op de etap
pe naar de Mont Ventoux. Dwars
door het vruchtbare Rhönedal en
de Vaucluse; het noordelijke deel
van de Provence. Ter oriëntatie
voor Route du Soleil-rijders: ter
hoogte van de afslagen Orange
en Avignon. Bloeiende lavendel
en zonnebloemvelden, fruit
boomgaarden, akkers vol bonen,
courgettes, aubergines, paprika's
en tomaten. Grillige olijfbomen,
druivenhellingen en beroemde
wijnhuizen. De verzadigde aarde-
kleuren en uniek licht, dat kun
stenaars als Van Gogh inspireer
de. Zingende krekels, de geur van
sappige perziken en rijpe meloe
nen. Kortom, een paradijs voor le
vensgenieters, met in het mid
den die ultieme uitdaging voor
wielrenners met klimbenen: de
Mont Ventoux (1.912 meter). Een
berg van de buitencategorie, een
kuitenbijter, een monster, deze
'Reus van de Proven^e'.
Ik kan het weten, want ik heb
hem beklommen. Met de auto
weliswaar, maar toch. Smalle
weggetjes, onoverzichtelijke haar
speldbochten. Slingerend klim
mende renners waar je met een
ruime bocht omheen moet stu
ren. Ook niet té ruim, want je
kunt zomaar een dalende gek te
genkomen, die zich met doods
verachting naar beneden stort.
Zo'n Provencals
dorpje, met een
jeu de boulesbaan
en terrasjes onder
de platanen
Voor je het weet, hang je weer in
de remmen. Het vraagt opperste
concentratie. En dan, boven de
boomgrens, mistflarden en die
snoeiharde wind waarnaar deze
berg vernoemd is. 'Vent' is wind
in het Zuid-Franse dialect, maar
de naam zou ook gebaseerd kun
nen zijn op Vintour, de Keltische
god van de wind. Met kramp in
je handen kom je boven aan in
een soort maanlandschap, waar
in een grijs, betonnen weersta
tion de desolaatheid benadrukt.
Dan volgt nog de tour de force op
de top: al die 'blinde' toeristen
ontwijken, die ook een parkeer
plaats zoeken.
Met de fiets of met de auto, hon
ger heb je, als je weer bent afge-
In het oudste café van
Middelburg kun je sinds
vorig jaar ook eten: de
Zwarte Ruiter was eind
vorige eeuw tamelijk be
rucht onder de stappers:
het was zo'n plek waar
de échte drinkers zaten.
Nu is er een nieuwe eige
naar en heeft de ruiter
een paard en een andere
naam: De Zwarte Ruiter
op het Witte Paart.
Nadia Berkelder
e lange geschie
denis van de
Zwarte Ruiter op
het Witte Paart
is te lezen op de
placemats op ta
fel. Het pand
blijkt vol verhalen te zitten: van
toen het nog Damzicht heette
en de familie De Bu achter de
bar stond, in de tijd dat het café
bekend stond om de koude eie
ren en de mosselavonden.
Begin jaren zeventig kreeg het
de naam 'De Zwarte Ruiter',
naar het reclamebord van het
biermerk uit Maastricht dat aan
de gevel hing. Nog steeds is het
één van de meest markante ge
bouwen in Middelburg.
We zitten aan het raam, met uit
zicht op de Dam. Het is rustig
vanavond, we zijn de enige gas
ten. En ook de tuin - een heerlij
ke plek voor een zomeravond -
is leeg. Er zitten alleen wat men
sen aan de bar. De inrichting is
een beetje een allegaartje: hou
ten planken op de vloer, bistro
achtige tafels, kroonluchters,
maar ook iets te moderne witte
skaistoelen. De keuken is pal ach
ter de bar, wat af en toe voor ge
luidsoverlast zorgt voor de men
sen die zitten te eten.
We bestuderen de kaart, die vol
staat met de typische eetcafége
rechten: saté, varkenshaas, bief
stuk, maar ook vis en zelfs vege
tarisch op verzoek. „Ik kan een
wrap voor je maken, gevuld met
groente en een beetje kaas", ver
telt uitbater René-Michel Gerrit
sen als we ernaar vragen. Mijn ta-
felgenote, die geen vlees eet, be
sluit dan maar vis te bestellen.
We krijgen zojuist afgebakken
stokbrood met kruidenboter
voor bij de voorgerechten: ik kan
de huisgemaakte tomatensoep
met ballen niet weerstaan, maar
wordt teleurgesteld: er is geen
bal in mijn soep te vinden. De
soep zelf is peperig, en dik van
structuur. Gekker is dat er een
toef slagroom op zit, die - het zal
toch niet? ja echt! - nog gezoet is
ook. Ik schep de room er maar
weer af.
Aan de andere kant van de tafel
landt een bord met gerookte
zalm, stukjes tomaat en rode pa
prika, kappers, kleine partjes ci
troen en een pluk rucolablaadjes
en alfalfa. Om de vis - die na
tuurlijk zo van de groothandel
komt - heeft de kok toefjes mie
rikswortelmayonaise gespoten.
„Een gezond hapje", is de conclu
sie van mijn tafelgenote.
Als hoofdgerecht krijg ik een
enorm stuk vlees: een lamsbout
met een bot dat de lucht in
steekt. Het vlees is gestoofd en
voorbeeldig gaar, het valt bijna
spontaan in heerlijke draadjes
uit elkaar. Het lamsvlees is niet
al te sterk gekruid, de jus is zoe
tig, van de honing. In de jus drij
ven wat stengeltjes zeekraal.
De tarbot van mijn tafelgenote
is erg heet gebakken in boter: de
vis is verder prima, maar niet
erg bijzonder. En dat geldt zeker
ook voor de bijgerechten: ook op
de tarbot ligt een pluk zeekraal
met alfalfa, de salade is vers - to
maat met blaadjes - maar niet bij
zonder en de frietjes zijn niet
zelfgesneden; de mayonaise is
uitgesproken zoet en dat vinden
wij niet zo lekker.
Omdat mijn tafelgenote graag
een warm chocoladetaartje als
toetje wil, moeten we even
wachten: dat duurt twaalf minu
ten om te bakken, zegt Gerrit
sen. We wachten en luisteren
naar 'Music was my first love' -
de muziek is hier van het gou-
we-ouwe genre.
Het wachten wordt rijkelijk be
loond: het taartje zit in een klein
rood hartvormig pannetje. Het is
cake, met in het midden eefi
hart van smeltende warme cho
colade. Ernaast liggen losse pe-
cannoten. „Mmmmm", is het
enige wat mijn verrukte gezel
schap nog uit kan brengen.
Mijn tiramisu is een beetje door
snee: het is niet de romig-zoe-
te-chocola-ervaring die een goe
de kan zijn, want hij is wat aan
de droge kant: de lange vinger
overheerst. Bij de koffie, die echt
te slap is, krijgen we nog een he
le schaal bitterkoekjes en choco
laatjes, maar we kunnen hele
maal niets meer op.
dEF
Eten in roemruchte historie
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.
Prijs-kwaliteit
Standaard eetcafé-eten: wij willen
graag wat meer creativiteit en oor
spronkelijkheid. We betaalden 80 eu
ro voor twee, inclusief drankjes.
Bediening
Aardig en gezellig; iets té attent. Wer
den we herkend?
Entourage
Mooi pand met cafésfeer, de tuin ach
ter De Zwarte Ruiter is fantastisch op
een zomeravond.
Conclusie:
Rechttoe-rechttaan eetcafé voor een
breed publiek.
De Zwarte Ruiter op het Witte
Paart, Dam 33, 4331 CE Middelburg,
06-48505416
www.cafedezwarteruiter.nl
Open van dinsdag tot en met zon
dag vanaf 16.00 uur.
De Zwarte Ruiter op het Witte Paart
is minder geschikt voor mensen in
een rolstoel.
Het tuinterras.
