Glimlach SPECTRUM 3 standplaats Duitsland Wierd Duk We rijden van Berlijn naar Am sterdam. Mijn dochter Zita (15) heeft een vriendin mee genomen. Stella komt voor het eerst in Nederland en mijn dochter legt haar enkele Nederlandse gebrui ken uit Hoewel Zita er nooit woonde en haar leven tot nog toe in Moskou en Berlijn doorbracht, weet ze een paar dingen over Nederland zeker. Bijvoorbeeld: „Wees niet verbaasd als je in winkels zomaar wordt aangesproken door klanten, die zeggen wat ze van je kleding vinden. Of als het personeel je allerlei per soonlijke vragen stelt. Dat vinden Nederlanders heel normaal. En altijd naar de mensen glimlachen. Ook al ken je iemand niet. Dat vinden ze prettig." Stella vindt dat maar vreemd: wild vreemden die je aanspreken en naar wie je geacht wordt te glimlachen. In Duitsland gaat dat heel anders. Daar doe je eerst afstandelijk en 't liefst een beetje nors. Pas als je iemand be ter kent, laat je je schild vallen en word je amicaal. Het gesprek op de achterbank over de verschillen tussen Nederlanders en Duitsers doet mij denken aan mijn Duitse onderbuurman. Die ken ik al jaren. Hij is een zwijgzame man van middelbare leeftijd in een pak dat slecht zit Hij gaat altijd stipt op tijd de deur uit - heel vroeg - en is stipt op tijd weer thuis. Een Duitse ambtenaar, zou je denken, maar hij is Rechtsanwalt, jurist dus. Nooit problemen mee gehad, met Herr Thiele. Deze week riep hij mij bij zich. Op het plafond van zijn badkamer was een kleine, bruine vlek zicht baar. Lekkage. „Dat komt bij u vandaan", wist de buurman. „Dat vermoed ik ook", antwoordde ik. „Ik zal er naar kijken." Verder zeiden we niet veel, want Duitsers zijn niet zo spraakzaam als je elkaar nog niet dutzt (met Du aanspreekt) en de wat sombere Rechtsanwalt Thie le al helemaal niet. Bij de deur hield de buurman mij staande. Hij haal de een enveloppe uit zijn zak. „Om het zekere voor het onzekere te nemen", legde Thiele uit. Thuis las ik: 'Hierbij draag ik u op binnen twee we ken de schade te laten repareren anders zal ik zelf een bedrijf inschakelen en de kosten op u verhalen.' Kijk, zo neem je inderdaad het zekere voor het onze kere. Onderweg was het tijd om te tanken. Ik bleek een verkeerde lpg-gasnippel bij me te hebben en vroeg de bediende van het tankstation die van hun te leen. „50 euro borg", snauwde de kalende, gedron gen jongeman, die in een oor twee oorbellen droeg. „Dat heb ik niet cash", zei ik. „Kan ik mijn credit card zolang afgeven?" „Nein!", schreeuwde de jongen ineens. „Dat u geen cash heeft, interesseert me geen moer!" De andere klanten keken mij aan alsof ik een moord had ge pleegd. Nou, dat is duidelijk, dacht ik. We reden verder, op benzine. Ik verheugde me op Nederland. Waar volgens mijn dochter de mensen glimlachen. Zelfs als je ze niet kent. DIPLOMATIEKE PATSTELLING NA MISLUKTE ONAFHANKELIJKHEID mand van buiten komt, leg ik uit wat we doormaken. Ze zien dat mensen sterven door luchtaanvallen, door ge brek aan voedsel en aan ziektes. Maar hoe vaak ik dit ook vertel: er gebeurt niets. We zijn overgeleverd aan een overheid die niet wil dat we bestaan, en de wereld staat dit gewoon toe." dalen. „Ik raakte gewend aan de angst voor luchtaanvallen en zag dat de schuilplaatsen in het dorp goed werk ten. Ik kon de eenvoud ook niet meer aan. Er is hier niets. Beneden in het dorp is het gevaarlijk, maar we heb ben er tenminste voorzieningen. Soms wordt ons vee hier aangevallen door leeuwen en eten apen de oogst op. Dat is geen leven. Ik verkies de angst boven de eenvoud." In Kauda, een stoffig dorp op ruim een half uur rijden van Heiban, zie je overal de mansgaten in de grond. „De fox holes zijn nu onderdeel van onze cultuur", zegt Kucko Shaine Abajo, een lokale ambtenaar. „Het is voor ie dereen verplicht een cursus te volgen om te leren hoe je ze maakt. Dat redt veel levens. Maar soms voelt het alsof de wereld ons wil laten sterven, alsof ze niet om ons geven. Telkens als er ie- ZATERDAG 6 JULI 2013 Soedan Soedan Zuid-Soedan De moeder (links) van Jamal Abdhallah, die in mei om het leven kwam bij een bombardement foto Lennart Hofman reageren? spectrum@depersdienst.nl De VN-Veiligheidsraad slaagt er niet in het geweld in de Nuba bergen te stop pen. Vooral China en Rus land liggen dwars. Pogin gen van de Afrikaanse Unie om de strijdende partijen bijeen te brengen en nood hulp toe te staan, slagen evenmin. De Soedanese commissaris van humanitai re zaken vond vorig jaar noodhulp niet nodig. 200.000 van de 1,5 miljoen inwoners zijn gevlucht naar een vluchtelingenkamp in Zuid-Soedan. Er leven 420.000 ontheemden in rebellengebied en 275.000 in gebied dat door de over heid wordt beheerst. Voed seltekort neemt toe door dat wegen onbegaanbaar zijn door het regenseizoen. In 2005 moest een vredes overeenkomst een einde maken aan de strijd tussen de voornamelijk Ara- bisch-islamitischeregering in Khartoem en de Sudan Peoples Liberation Army (SPLA), die het opnam voor de onderdrukte zwar te bevolking. Het zuiden van Soedan stemde per referendum over onafhankelijk. In de re gio's Zuid-Kordofan en Blue Nile zou een volks raadpleging beslissen over de verdeling van macht en rijkdom in de regio. In 2011 koos het zuiden van Soedan voor onafhan kelijkheid, maar de volks raadpleging in Zuid-Kordo fan, waar de Nuba bergen liggen, werd door de rege- ten koste van de zwarte be volking. In juni 2011 verklaarde Khartoem de SPLA-N de oorlog, waarna de luchtaan vallen op burgerdoelen be gonnen. Soldaten en Arabi sche milities van de Popu lar Defence Forces (PDF) vernietigden huizen en ak kers en er ontstond gebrek aan voedsel, drinkwater en medicijnen. Enkele maan den later breidde het ge weld zich uit naar de aan grenzende regio Blue Nile. In januari 2012 had de SPLA-N met hulp van ande re verzetsbewegingen 80 procent van de Nuba ber gen in handen. Maar hoe dichter ze bij Khartoem kwamen, des te harder he viger werd de strijd. ring in Khartoem gemani puleerd, waarna het leger de regio bezette om de Su danese Peoples Liberation Araay-North (SPLA-N) te ontwapenen. De SPLA-N weigerde de wapens neer te leggen, wantrouwend te genover een overheid die het land wilde Arabiseren

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2013 | | pagina 55