Zeljredzaam
SPECTRUM 9
standplaats Servië
Joost van Egmond
DE OVERGEBLEVEN KANDIDATEN
ZATERDAG 22 JUNI 2013
Houssein Adiq (30)
Beroep: ambtenaar op het ministe
rie van Financiën van de Palestijn
se Autoriteit in Ramallah.
Visie: „Ik richt mij op onze jeugd
en wil de overheid en politiek ver
jongen. Onze belangrijkste proble
men zijn de Israëlische bezetting
en de gesloten politieke en econo
mische structuren, die jongeren en vrouwen de toe
gang tot de goede posities ontzeggen. Dit zijn deels
culturele problemen. Die ga ik aanpakken."
Juryrapport: 63/75
Uitstekende dossierkennis
Sterk karakter
Goede spreker
- Niet ad rem bij onverwachte vragen
- Geen Engels
Bashar Farashadi (27)
Beroep: manager van jeugdprojec-
ten bij de Vertegenwoordiging van
de Europese Unie in Jeruzalem.
Visie: „De Israëlische bezetting is
voor de Palestijnen natuurlijk het
overkoepelende probleem, maar
ik wil praten over interne proble
men. De verdeeldheid tussen Ha
rnas in Gaza en de Fatah-partij op
de Westelijke Jordaanoever moet overbrugd wor
den en er moeten nieuwe verkiezingen komen. Nu
is Mahmoud Abbas de absolute leider hier; hij moet
de macht delen. De internationale gemeenschap
weet te weinig van ons lijden. Dat moet verande
ren. Alleen zij kunnen de Israëli's aan de onderhan
delingstafel krijgen."
Juryrapport: 60/75
Uitmuntende presentatie
Goede netwerker
Vloeiend Engels
- Originaliteit
Baker Abdalhaq (23),
Beroep: journalist en medewerker
aan de An Najah Universiteit
Visie: „Onze drie belangrijkste pro
blemen? De bezetting, de bezet
ting en de bezetting. En de interne
verdeeldheid. Ik wil een jongeren-
partij oprichten die een serieuze
partner wordt in ons politieke sys
teem. Die partij moet dicht bij de
mensen staan - niet zoals onze ministers - en onze
verschillen overbruggen. Ik mis de stem van onze
jongeren. Ook wil ik vrouwenrechten beter in de
wet vastleggen."
Juryrapport: 60/75
Enthousiast
Onbevangen en direct
Initiatiefrijk
- Diplomatieke vaardigheden
- Geen Engels
Baha'a al Khateeb (26)
Beroep: projectmanager in het vol
wassenenonderwijs
Visie: „Om als een gelijkwaardige
partner met de Israëli's te onder
handelen, moeten we eerst zelf
sterk zijn. Ik richt mij daarom op
de ontwikkeling van onze econo
mie, onderwijs en gezondheids
zorg. We moeten van onderaf bouwen; een staat
zonder werkende instituties is zwak. Democratie is
voor mij niet alleen een staatsvorm, maar een dage
lijkse noodzaak. Ik luister graag naar de mensen en
ik wil geen president zijn die liefde van de mensen
afdwingt. Ik wil dat ze mij vertrouwen en dicht bij
ze blijven staan. Zo kunnen we ons verenigen."
Juryrapport: 67/75
Inhoudelijk zeer sterk
Charisma
Krachtige, overtuigende spreker
- Weinig ervaring in politiek en diplomatie
Grote foto links: Een van de inmiddels af
gevallen kandidaten, Soaar Salman, tij
dens de opnames van 'al-Rais'. foto AP
Kleine foto: Bashar Farashadi voor aan
vang van zijn optreden, foto DPd
een sigaret. Hij moet zo voor de jury
en de camera's verschijnen en contro
leert zijn scherp gesneden pak nog
een keer op vlekken. „Ik krijg altijd de
hoogste cijfers van de jury, maar ont
vang maar weinig publieksstemmen.
Ik kom uit een klein dorpje en daar
hebben de mensen niet het geld of
het netwerk om net zo veel stemmers
te mobiliseren als de kandidaten uit
de steden. Daarom organiseer ik conti
nu bijeenkomsten en probeer ik thuis
zo veel mogelijk mensen over te halen
op mij te stemmen." Baha'a krijgt een
wenk van de productieassistente. Hij
haalt diep adem en loopt, begeleid
door een muziekje, bedaard de felver
lichte televisieset op.
„De boodschap van al-Rais aan de poli
tiek en de internationale gemeen
schap is dat de Palestijnen klaar zijn
voor democratie. Wij kunnen zelfs
een president kiezen via een reality-
show, maar wij willen echte verkiezin
gen in Palestina," zegt Raed Othman.
Volgens hem is al-Rais zeer confronte
rend voor het establishment, omdat
de jury telkens een concreet probleem
aansnijdt waar de kandidaten een op
lossing voor moeten presenteren. „Po
litici worden bekritiseerd. Dat is voor
ons een heel grote stap."
reageren?
spectrum@depersdienst.nl
Het is kersentijd. De aardbeien zijn
over hun piek heen en straks ko
men de frambozen. Dat weet ik
sinds ik in Belgrado woon. Daar
voor had ik, en ik vrees veel Neder
landers van mijn generatie, geen idee van fruittij-
den.
In Servië ontkom je er niet aan om wat meer van
eten te snappen. De consumptierevolutie die ons in
Nederland kersen in december biedt, keurig gerang
schikt in een plastic bakje, staat hier in de kinder
schoenen. Kersen eet je nü, en ze gaan per kilo, op-
geschept van een grote berg op de markt. Zo is het
altijd geweest, en de meeste mensen vinden dat het
zo moet blijven.
„Kersen in december is bizar, dat kan niet goed
zijn", zegt een kennis. „In december eet je de kersen
jam die je in de zomer maakt." En zo gaat het met al
les. In het voorjaar verheugen we ons op de eerste
echte tomaten. De exemplaren die in
maart al in de schappen liggen, wor
den argwanend bekeken. Ik ken een w
marktkoopman die ze uit Italië haalt
en probeert om de argwaan te over
winnen met de slogan 'het zijn geen
Nederlandse tomaten!'
Ongetwijfeld zijn Serviërs niet im
muun voor de gemakken van de su
permarkt, maar voorlopig gaat er nog
een trots vanuit om dingen zelf te
doen. Je eigen jam, je eigen ingemaak
te groenten; iedereen doet het. Het
liefst volgens het geheime recept van je grootmoe
der van moeders kant, dat is zo ongeveer de absolu
te autoriteit in voedselzaken.
Zonder Servische schoonmoeder ben je dan behoor-
lijk onthand. Zo heb ik me rot gezocht naar urnebes-
salade, een populair bijgerecht van kaas en paprika
dat je in ieder restaurant vindt. Noem het voor het
gemak een soort vegetarische paté. Heerlijk spul,
maar probeer het maar eens te vinden in een win
kel. Niets leek mij meer voor de hand liggen dat een
grote bak verse urnebes op de markt.
„Hmmm", peinst de verkoopster van mijn vaste zui-
velkraam. Ze doet nog even navraag bij haar collega.
„Nee, ik geloof niet dat ik urnebes ooit in een win
kel te koop heb gezien. Je maakt het gewoon." In
middels staat er een bescheiden groepje om me
heen. „Hij weet niet hoe je urnebes maakt", legt de
verkoopster uit. Algemeen schouderophalen. Dan
eet hij maar wat anders vanavond, is de onuitgespro
ken consensus. Grootmoeders recept deel je niet zo
maar met een vreemde natuurlijk.
De verkoopster heeft gelukkig medelijden. Ik krijg
zelfs een lijstje mee: pureer gegrilde paprika en
meng het met een jonge witte kaas, gemalen wal
noot, paprikapoeder en natuurlijk een beetje olijfo
lie. Met een knipoog en een hartelijke succeswens.
Ik maak inmiddels mijn eigen urnebes, en een cata
strofe is het niet. Gasten prijzen hem steevast als
'origineel' en nemen nog een schep. Het kan onge
twijfeld niet tippen aan de urnebes van oma, maar
ik heb nu in ieder geval mijn eigen recept om ge
heimzinnig over te doen.
