Geen tijd te verliezen
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
SPECTRUM 15
tussen neus en lippen
Marjan
Berk
j
ét
ZATERDAG 15 JUNI 2013
Wacht niet te lang!' en 'Geen tijd te
verliezen!' Twee prikkelende kran
tenkoppen, die dwingen tot dóórle
zen. Het gaat over de leeftijd waarop
vrouwen hun kinderen krijgen. Om maar weer een
koekje uit eigen doos te knabbelen: op mijn zesen
twintigste had ik drie kinderen, alle drie 'per onge
luk' geconcipieerd. Maar ook alle drie in vreugde ont
vangen, en ziedaar: op mijn ouwe dag ben ik, mede
dank zij deze kinderoogst in de jaren dat ik nog
rond ploeterde, hard werkte zonder de ondersteu
ning van crèches, kinderopvang en na-schoolse op
vang, nu een happy opoe van acht kleinkinderen.
Ook mijn vriendinnen kregen jong kinderen, ter
wijl ze tegelijkertijd studeerden en werkten voor
een toekomst.
Maar de tijden zijn veranderd en ook door de komst
van de pil en andere manieren van anticonceptie
zijn vrouwen in staat eerst hun studie af te ronden,
en nog wat jaren te besteden om te genieten van de
verworven kennis, waarbij ze hun kinderwens voor
zich uitschuiven.
En zoals fertiliteitsarts Paul Flierman in Het Parool
If Uinttbnaqso&muinaq* iléér ri5Zi.ii}
van 12 juni zegt: „Vrouwen wachten daardoor lang,
denken rond hun veertigste dat de medische weten
schap er wel voor zorgt dat ze toch zwanger raken!"
En socioloog Christien Brinkgreve zegt: „Er worden
te hoge verwachtingen gesteld aan de partner met
wie we uiteindelijk kinderen krijgen. Mensen zoe
ken te lang dóór. Dat begrijp ik best en ik weet ook
niet hoe het anders moet, maar het zorgt er wel
voor dat het soms te laat is."
In mijn tweede huwelijk kreeg ik nog twee kinde
ren, door de uitvinding van de pil waren we in staat
deze twee te plannen. Mijn vijfde kind kreeg ik in
de tijd dat het rapport van Rome grote indruk maak
te, waardoor er nogal eens verwijtend naar mijn dik
ke buik werd gekeken en er in tram en trein niet
meer vanzelfsprekend werd opgestaan. Ook in de rij
bij het postkantoor mocht ik niet meer vanzelfspre
kend vóórgaan.
Op partijtjes werd ik bestraffend toegesproken door
dertigjarige vriendinnen zonder kinderen: „Asociaal
hoor! In deze tijd vijf kinderen!" Ze vergaten dat
door de ontwikkeling van de anticonceptiemidde
len veel vrouwen in staat waren zonder schuldge-
ixwijv j'ji'i {in Jnöüj. iJi&övJ .ü{ii ^DiDü'iD
voel te kiezen voor een kinderloos bestaan, waar
door anderen hun verlangen naar een groter gezin
dan de obligate twee kindertjes konden vervullen!
Mijn jongste zoon en zijn vrouw beslisten relatief
laat in hun leven kinderen te verwekken, zodat ze
nu rond hun veertigste jaar in de jonge kinderen zit
ten. Weliswaar gesteund door de professionele kin
deropvang, zitten ze in het brandpunt van hun loop
banen, en ik roep af en toe: „Jullie zijn gewoon
ouwe ouders! Dat vreet energie!" Want ze moeten
heel vaak toch schipperen met oma's en andere vrij
willigers om werk en kinderverzorging op elkaar af
te stemmen. Zo zie je, wanneer je zoals ik gezegend
bent met een aardige leeftijd, de wereld veranderen.
En moet de dokter waarschuwen: „Wacht niet te
lang! Geen tijd te verliezen!"
Waarmee hij weer gaat lijken op de pastoor, die bij
jonggehuwden regelmatig langskwam met stevige
aanmoediging tot gezinsuitbreiding!
Er bestaat dan nu de gezegende mogelijkheid tot per
soonlijke beheersing van je kindertal... en moet je
weer oppassen, dat je de vruchtbaarheidsboot niet
mist....!
