28 ZEELAND
ALPE D'HUZES
Peter Markusse uit
Wilhelminadorp reed
donderdag de Alpe d'Huez
op voor het goede doel.
Met duizenden anderen
fietste hij 25 miljoen euro
bij elkaar voor de
kankerbestrijding.
Zaterdag 1 juni 2013
Zondag
Maandag
Dinsdag
Spandoeken,
aanmoedigingen
en veel foto's
«usse
Peter,
T*. wUhelm.-ado'P
wo onp*aats. Aneelique
burgerlijke staat 2 jaar, Jordy
r bii TCR GROUP
beroep ^'Jfya.lburg
hobby's- wi«l'ennen
Vandaag is de laatste dag voor vertrek naar de Alpe
d'Huez. Voor het tweede jaar doe ik hier aan mee:
geld inzamelen voor het goede doel om onderzoek
mogelijk te maken voor de strijd tegen kanker. Veel
mensen zeggen tegen mij: dat is toch wel zwaar de
hele dag fietsen? Als je er rationeel tegenaan kijkt is
het ook zo. Op het moment dat je daar aan het fiet
sen bent en de verhalen hoort van mensen die ie
mand verloren hebben of je fietst naast iemand die
ziek is, dan is deze dag peanuts wat betreft afzien.
Vandaag uitgeslapen, voor zover dat gaat met een
jongen van 2 jaar. Met het hele gezin de laatste bood
schappen gedaan, de fiets nog schoongemaakt en de
koffer ingepakt. Je merkt dat dit evenement bij ieder
een gaat leven. Zeker als je in de middag nog een ver
jaardag hebt van een familielid, gaat het al snel over
6 juni, de dag die al een jaar rood gearceerd staat in
mijn agenda.
Vanavond is een goede vriend van mij blijven eten.
Hij is eigenlijk de reden dat ik meedoe aan Alpe
d'HuZes. Hij heeft 1,5 jaar geleden zijn vrouw verlo
ren aan deze ziekte en ik heb samen met zijn gezin
dit leed van dichtbij meegemaakt. Verschrikkelijk al
dat lijden voor haar, maar ook voor de familieleden
die achterblijven en die elke keer weer op de feiten
worden gewezen.
In de loop van de avond is er nog familie langs geko
men om ons een goede reis te wensen en de laatste
bemoedigende woorden in te spreken.
Nu is het bijna 22.00 uur en tijd om te gaan slapen.
Morgen gaat de wekker heel vroeg. Om 6 uur ver
trekken we.
Om 4.45 uur ging de wekker en het besef kwam
langzaam binnen dat de reis ging aanvangen. Vlug
uit bed, douchen en een boterham eten. Als laatste
de kleine man uit bed gehaald en om 6.00 uur ver
trokken met vrouw, zoon, schoonvader en een goe
de vriend. Bij het laatste ophaaladres ging het even
mis. De maaginhoud van zoonlief kwam er hele
maal uit. Toen iedereen gereed was zijn we uiteinde
lijk om 7.15 uur vertrokken voor een rit van ruim
1100 kilometer richting de Franse alpen. Alpe d'Hu
ez here we come.
Onderweg regelmatig gestopt om de benen te strek
ken en de kleine man even te laten razen op de par
keerplaats. Tijdens de rit leek het wel een invasie
van Nederlanders met fietsen achter- of op de auto.
De saamhorigheid was enorm. We zwaaien of toete
ren naar elkaar.
Om 19.00 uur verlaten we de snelweg bij Grenoble.
Het is nu nog een uur rijden naar het 8-persoons-
huis dat we hebben gehuurd voor deze week. Om
20.00 uur draaien we de parkeerplaats op van onze
thuisbasis voor deze week. Een Franse dame wacht
ons op. We laden de bagage uit en stoppen de kleine
man lekker in bed. Wat zijn we trots op hem dat hij
het zo goed heeft gedaan in de auto. We eten met el
kaar en laten de reis nog eens passeren.
In een onbewaakt moment krijg ik een opwelling
om met de auto 'de berg' op te rijden. Ik stel dit
voor aan mijn reisgenoten om vervolgens met elkaar
op pad te gaan. Op de terugweg is het heel stil in de
auto. Ik zeg: wat zal ik lekker liggen in mijn bed.
Wat vervolgens wordt beantwoord met een instem
mend: ja wij ook. Om 23.00 uur doen we de deur
open en stekkeren naar onze kamer. Op naar de vol
gende dag.
Om 8 uur gewekt door de sirene van de politieauto
die mijn zoontje mee in zijn bed had genomen.
Even wennen aan de omgeving, waar ik ben, neem
ik hem uit zijn bed en leg hem even tussen mijn
vrouw en mij in. Nadat iedereen is gedoucht gaan
wij ontbijten. De zon schijnt in onze kamer en ik
ben niet meer te houden. Ik haal mijn fietskleding
uit de tas om deze aan te trekken. Aan mijn fiets-
maat medegedeeld dat hij op moet schieten! Binnen
5 minuten klikken de fietschoenen in de pedalen en
gaan we een heerlijk stuk rijden. Uit alle hoeken en
gaten schieten wielrenners de weg op die allemaal
het zelfde doel hebben: woensdag of donderdag die
berg gaan bedwingen. We dalen af naar het dal. De
teller op de fiets loopt al snel op: 35,40, 50,60 km
per uur. Opeens scheert een vrachtwagen langs mij
heen en snijdt mij af. Het sein om wat kalmer aan te
doen. Stel je voor nu onderuit te gaan. En alles is
voor niets geweest. Aangekomen in het dal maken
we een lus terug naar boven toe. Een niet heel steile
klim maar genoeg om de spieren los te krijgen. Ik be
sluit het kalm aan te doen en rustig mijn benen
rond te laten gaan. Bij terugkomst staat vrouwlief
met de kleine te kijken bij al het moois om hen
heen. Even tijd voor een paar mooie foto's. Ik besef
hoe gezond we zijn en kijk ze vol trots aan. Wat zijn
ze de afgelopen periode vaak alleen geweest doordat
ik ging fietsen. Het heeft veel tijd gekost en soms
ging het wel eens ten koste van hen. Dat besef ik
maar al te goed. Het is dan ook niet alleen een pres
tatie van mij, maar van elkaar. Eind van de middag
heeft mijn fietsmaat de Alpe d'Huez beklommen.
Wij zijn met de auto naar boven gereden en hebben
enkele actiefoto's van hem gemaakt voor zijn thuis
front. De avond die volgde hebben we lekker ge
kookt en met elkaar gekletst, de tijd ging snel... Vol
daan deden we het licht uit, op naar de volgende
dag. Weer een stap dichterbij, De Dag.
Om 7.30 uur gewekt door de kleine man. Mijn
vrouw was al aan het hardlopen in de bergen. De
kleine in bad gedaan en met elkaar ontbeten. De
reisgenoten zijn na het ontbijt een wandeling gaan
maken. Ik had al besloten dit niet te gaan doen na er
varingen van vorig jaar. Ik had toen spierpijn opgelo
pen. Het mag voor mij nu wel gaan beginnen. Het
wordt nu tijd uitzitten tot donderdagmorgen vroeg.
Tussen de middag samen gegeten met zoonlief en
besloten om met zijn tweeën een middagdutje te
gaan doen.
Na het middageten zijn we met de auto naar de top
van Alpe d'Huez gegaan. Mijn vrouw heeft daar een
