ZEELAND 33
A
war
Honderd dagen geleden
trad Han Polman aan als
commissaris van de
koning. Tijd voor een
functioneringsgesprek.
Maar ik ben anders, een ander
persoon. Ik kan alleen maar
besturen door mezelf te zijn.
VRIJDAG 7 JUNI 2013
'Laten we niet te
veel trugkieke'
door Ben Jansen en Marcel Modde
Van RTL heeft de nieuwe
commissaris van de koning
voorlopig weinig te duch
ten. Op de werkkamer van
Han Polman staat - in te
genstelling tot wat bij zijn voorgang
ster Karla Peijs het geval was - geen
fruitschaal. Dat fruit en de manier
waarop de kosten ervan in de provincia
le boekhouding waren verwerkt, gaven
RTL aanleiding tot later herroepen be
schuldigingen over misbruik van over
heidsgeld. In het geval van Polman:
geen fruit, geen zorgen.
Polman heeft de eerste honderd dagen
van zijn Zeeuwse commissarisschap
vooral benut om te kijken hoe de pro
vincie en haar buren in elkaar steken.
„Het plan was zo snel mogelijk met
Zeeland kennis te maken. Deze drie
maanden zijn dan ook ontzettend snel
voorbij gegaan. Met heel veel kennisma
kingsgesprekken buiten de deur, werk
bezoeken aan gemeenten. Alleen Schou-
wen-Duiveland en Goes moeten nog,
dan heb ik alle gemeenten gehad. Maar
er zijn ook verschillende bedrijven die
mij uitnodigen voor nadere kennisma
king, maatschappelijke instellingen,
zorginstellingen, ziekenhuizen. En ook
al meteen buiten Zeeland: de havenbe
drijven Gent en Antwerpen, de gouver
neurs van Vlaanderen, collega-commis
sarissen, departementen, een aantal
Tweede Kamerleden, bewindspersonen
en ook Brussel."
Het feit dat Polman 'zijn Zeeuwen' nu
nog onbevangen en onbelast tegemoet
kan treden, helpt om het gesprek in al
le openheid op gang te brengen, heeft
hij ervaren. „Ze hebben natuurlijk nog
niet zo'n geschiedenis met je als com
missaris. In dat opzicht zijn dit ook een
paar hele rijke maanden. Al die gesprek
ken voeden mijn eigen agenda. Wat
zijn thema's die voor mij als commissa
ris relevant zijn om daar de komende
tijd aandacht aan te geven? Ik ga de zo
mermaanden benutten om de dingen
die ik gehoord en gezien heb, op me te
laten inwerken."
Daaruit moet dan een prioriteitenlijstje
rollen. Polman ziet zichzelf op dat
front vooral als een 'belangenbeharti
ger'. Tevens hoopt hij als commissaris
iets te kunnen betekenen voor bedrij
ven die hem hebben gevraagd 'sommi
ge deuren open te breken'. „Het is een
heel divers pallet geworden. Dat laat ik
nu even bezinken en dan is het zaak
even wat meer scherpte in mijn agenda
te krijgen."
Polman zegt geen last te hebben van de
schaduw van Peijs. „Ik heb veel respect
voor mijn voorganger, de manier waar
op ze Zeeland op de kaart heeft gezet.
Ook hoe ze de provicie als bestuurder
heeft geholpen. In die zin is zij voor
mij een voorbeeld. Maar ik ben anders,
een ander persoon. En ik kan alleen
maar besturen door mezelf te zijn. Ik
ben wie ik ben."
Dat hij ondanks al zijn inspanningen
in honderd dagen tijd voor de meeste
Zeeuwen nog steeds de grote onbeken
de is, doet de commissaris weinig. „Ik
ben hier nét binnen. En ik ben niet een
landelijk politicus, die minister is ge
weest of Kamerlid. Ik was jarenlang
burgemeester, dus die landelijke be
kendheid heb ik niet." En evenmin ligt
hij wakker van het feit dat de meeste
Tweede Kamerleden met Zeeland in
hun portefeuille een vraagteken zetten
bij het zien van een foto van Polman of
het noemen van zijn naam. Afgemeten:
„Ik neem daar kennis van."
Bij zijn rondgang door Zeeland is Pol
man onder de indruk geraakt van het
plan Waterdunen in West-Zeeuws-
Vlaanderen, waartegen de afgelopen ja
ren soms fel is geprotesteerd. „Ik be
grijp de gevoelige discussie heel goed.
Grond gaat op een andere manier ge
bruikt worden dan eerst. Maar als je
vervolgens ziet welke doelen worden
gediend in dat project (kustverdedi
ging, veiligheid, natuur, maar ook eco
nomie), dan denk ik dat het wel de ma
nier is om het integraal met elkaar te
bekijken."
Zo benadert hij ook het Westerschelde-
dossier. Een nieuwe verdieping en dus
CdK Han Polman
de eventuele noodzaak opnieuw te ont-
polderen acht hij niet aan de orde. „Als
het wel ooit zo ver komt, dan kijk je ge
zamenlijk, vanuit de verschillende be
langen, wat nodig en zinvol is en-wat
onder welke voorwaarden kan." Maar
daar willen ze in Vlaanderen juist van
af. De Antwerpse havenschapen Mare
Van Peel wil niet meer praten over de
natuurlijkheid van de Westerschelde.
Polman heeft dat niet geproefd in zijn
contacten met Antwerpen, zegt hij.
„We zijn het er volstrekt over eens dat
je de gezamenlijke belangen goed defi
nieert, met elkaar een visie hebt en dat
je respect hebt voor de waarden die je
over en weer wilt behartigen: natuur,
economie en veiligheid. Als je dat niet
gezamenlijk doet, dan kom je er nooit
uit. Je kunt niet meer eenzijdig zeggen,
er is één belang en zo gaan we het
doen. De wereld is écht veranderd.
Vroeger had je alleen de wet die moest
worden uitgevoerd. Tegenwoordig heb
ben we maatschappelijke vraagstukken
die je alleen maar integraal kunt we
gen. Dat is de nieuwe werkelijkheid.
Het oude archaïsche besturen is zeg
gen: we hebben een wet, die is zo be
doeld en zo voeren we die ook uit. En
we kijken verder niet naar welke ande
re belangen en actoren er zijn. Maar zo
werkt het niet meer."
In zijn kennismakingsronde is Pol
man er van doordrongen geraakt
dat een intensievere samenwerking
tussen gemeenten noodzakelijk is, om
de extra taken die op hen afkomen aan
te kunnen. „Laten we niet te veel trug
kieke. De opgaven zijn, als je naar de
toekomst kijkt, zodanig dat je soms ook
even dat trugkieke moet loslaten, om te
zien en ontdekken dat je het alleen niet
kunt, afhankelijk bent van elkaar en
daarin slagen moet maken. Er is niet
één maatschappelijke opgave waar wij
als provincie en gemeenten voor staan,
die je alleen ter hand kunt nemen. Dat
geldt voor alle dertien gemeenten in
Zeeland. Of dat nu gaat om veiligheid,
werkgelegenheid, economie, de sociale
taken. Mijn boodschap is: Kijk dan niet
per taakje, kijk wat robuuster naar een
aantal onderdelen waarvan je zegt hier
in moeten wij in de samenwerking wat
meer meters maken."
In de huidige situatie is de provincie
het cement tussen de verschillende on
derdelen van de Zeeuwse samenleving.
Polman is niet bevreesd dat zijn plei
dooi voor samenwerking die rol overbo
dig maakt. „Je moet beginnen bij de in
houd."
